Του Γιάννη Σιδέρη
«Θαυμαστής του Τσε Γκεβάρα ο πρωθυπουργός κ. Τσίπρας, έθεσε σε εφαρμογή ένα θεαματικό σχέδιο λιτότητας», μας ενημερώνει το γαλλικό περιοδικό Le Point, το οποίο έχει αφιέρωμα 32 σελίδων στην Ελλάδα, τέσσερις από τις οποίες αφιερώνονται σε συνέντευξη στον Έλληνα Πρωθυπουργό. (Ειρήσθω εν παρόδω: Δεν ξέρουμε για το εν λόγω δημοσίευμα, αλλά συνήθως αφιερώματα τόσων πολλών σελίδων για μια χώρα, είναι «αγορασμένα» - αλλά καλώς είναι. Δεν αποτελεί αθέμιτη πρακτική στο πλαίσιο άσκησης εθνικής πολιτικής ή προβολής των παραγωγικών προτερημάτων μιας χώρας).
Με τον τίτλο πάντως του κειμένου δεν ειρωνευόμαστε τον έλληνα πρωθυπουργό, αλλά τους συντάκτες του περιοδικού που του πήραν συνέντευξη και τον χαρακτήρισαν έτσι, για να αποδείξουν ότι η παινεμένη ευρωπαϊκή δημοσιογραφία έχει το δικό της μερίδιο στην ελαφρότητα του εντυπωσιοθηρικού λαϊκισμού.
Ο θαυμαστής του Τσε Γκεβάρα λοιπόν, αναφέρεται στο δημοψήφισμα, ισχυριζόμενος ότι αυτό είχε… πολλές αρετές (!) και εξηγεί: «Από τη μια έπαιξε το ρόλο της δημοκρατικής βαλβίδας ασφάλειας, γιατί οι Ελληνες εξέφρασαν τα αισθήματά τους. Από την άλλη επέτρεψε να βρεθεί μια καλύτερη συμφωνία προς όφελος όλων!»
Η «καλύτερη συμφωνία» προφανώς πρέπει να συγκριθεί με αυτή που ετοίμαζαν οι προηγούμενοι με το mail Χαρδούβελη. Το πόσο καλύτερη ήταν η καταστροφική του συμφωνία που έφερε το 3ο και το προσημειωμένο 4ου μνημόνιο, έχουν αναλυθεί αρκούντως καθώς τα υφιστάμεθα και θα τα υποστούμε για δεκαετίες, όποτε δεν χρήζουν επανάληψης. Η σημειολογική σύμπτωση είναι ότι η συνέντευξη μεταδόθηκε στην επέτειο των capital controls τα οποία επιβλήθηκαν για… έξι μέρες, και τρία χρόνια μετά είναι ακόμη εδώ. Ηταν και αυτά αποτέλεσμα της εποποιίας της καλύτερης συμφωνίας «προς όφελος όλων»!
Στη παρατήρηση των δημοσιογράφων ότι για κάποιον που δηλώνει αριστερός, οι μεταρρυθμίσεις ήταν μάλλον ριζοσπαστικές, ο κ. Τσίπρας απάντησε ότι αυτό που τον οδήγησε ήταν ο φόβος του Grexit. Θα ήταν σίγουρα καταστροφή για τους πιο αδύναμους. Σε μια πτώχευση οι πλούσιοι μπορούν πάντα να μεταφέρουν τα χρήματά τους στο εξωτερικό. Οι πιο αδύναμοι κινδυνεύουν να χάσουν τα πάντα. Μερικές φορές πρέπει να πάει κανείς κόντρα στο κυρίαρχο ρεύμα»!
Κατ'' αρχάς να θυμίσουμε ότι για την μοίρα των φτωχών από ένα ξαφνικό Grexit, ο κ. Τσίπρας εκ των υστέρων λέει αυτά που έλεγαν οι γερμανοτσολιάδες Παπανδρέου, Σαμαράς, Βενιζέλος, αλλά και …το ΚΚΕ, δια στόματος Αλέκας τότε. Όμως σύσσωμος ο ΣΥΡΙΖΑ τους καθύβριζε (πλην της Αλέκας).
Ωστόσο το πλέον προσβλητικό για το 62% του λαού που επέλεξε το «όχι», είναι να ισχυρίζεται ο πρωθυπουργός ότι πήγε κόντρα στο ρεύμα! Δεν ξέρουμε αν συναισθάνεται το βάρος αυτού που λέει!
Ας πούμε ότι όντως πήγε κόντρα στο ρεύμα, υπογράφοντας την συμφωνία για το Σκοπιανό (αν και εκ των υστέρων αποδείχτηκε ότι πήγε κόντρα, γατί ο ίδιος και το επιτελείο του, διεθνιστές γαρ, δεν είχαν κατανοήσει πόσο αυτή η συμφωνία πλήγωνε το εθνικό αίσθημα του ελληνικού λαού, και δη αυτού της Βόρειας Ελλάδας. Εξ ου και δεν περίμενε τόσο έντονες αντιδράσεις).
Πόθεν όμως αποτελεί τιμή, λόγο έπαρσης, ένδειξη σωφροσύνης και γενναιότητας, να πηγαίνει κόντρα σε ένα δημοψήφισμα που ο ίδιος προκάλεσε, και στο οποίο είχε πάρει θέση υπέρ της μιας πλευράς, την οποία ο λαός και επιδοκίμασε;
Ασχέτως του εσπευσμένου της κήρυξης και του παράλογου διαζευκτικού που έθεσε το δημοψήφισμα, αυτό δεν ήταν δημοσκόπηση που δείχνει τάσεις κοινής γνώμης, και τις οποίες ένας ορθολογιστής και γενναίος πρωθυπουργός μπορεί να αγνοήσει για το - κατά τη γνώμη του - καλό τη χώρας.
Το δημοψήφισμα ήταν κορυφαία θεσμική διαδικασία άμεσης δημοκρατίας, στην οποία εκλήθη ο λαός να αποφασίσει ο ίδιος για την τύχη του – και αποφάσισε. Με ποιο δικαίωμα παράκουσε τη λαϊκή εντολή, έστω και αν αυτή ήταν αυτοκαταστροφική; Και αν τη θεωρούσε αυτοκαταστροφική, γιατί ενέπαιξε το λαό, βάζοντάς τον να ψηφίσει και να ελπίζει;
Το αποτέλεσμα ενός δημοψηφίσματος δεν είναι έκφραση των συναισθημάτων του λαού. Είναι δεσμευτική απόφαση, καθώς ο λαός - ως ανώτατο όργανο - εκφράζει την κυρίαρχη βούλησή του με τρόπο άμεσο και ευθύ.
Η αντίθεση στην εκπεφρασθείσα λαϊκή απόφαση, δεν είναι «πορεία κόντρα στο ρεύμα». Είναι ευτελισμός της ίδια της διαδικασίας του δημοψηφίσματος, αλλοίωση της λαϊκής βούλησης, και εν τέλει περιφρόνηση του ίδιου του λαού. Είναι μια αντιδημοκρατική στάση που δεν αρμόζει σε δημοκρατικές κοινωνίες και σε πρωθυπουργούς που σέβονται και προασπίζουν τους δημοκρατικούς θεσμούς.
Οι θεσμοί και η απαράκλητη τήρησή τους, είναι αυταξία δημοκρατίας και όχι εργαλεία κουτοπόνηρης πολιτικής ανώριμων κυβερνήσεων.
