Ιούνιος του 2016 και ο Αλέξης Τσίπρας δηλώνει σε συνέντευξή του ότι «δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η μεγάλη πλειοψηφία αυτών που ψήφισαν τον ΣΥΡΙΖΑ, ακόμη και από αυτούς που δεν ψήφισαν τον ΣΥΡΙΖΑ, είχαν επίγνωση ότι θα δώσουμε μια μάχη και προφανώς θα καταλήξουμε σε έναν συμβιβασμό. Και άρα, πολλές από αυτές τις προσδοκίες δεν θα καταφέρουμε να τις υλοποιήσουμε». Σήμερα υπόσχεται εκ νέου σε όλους… καλύτερες ημέρες και παράλληλα ξεκινά ανένδοτο με πρόσχημα τα εργασιακά αναζητώντας το δικό του… Σικάγο σε μια απέλπιδα προσπάθεια να ηγηθεί ενός νέου κύματος αγανακτισμένων.
Η κυνική παραδοχή του 2016 και η πραγματικότητας που βίωσαν οι πολίτες τείνει να ξεχαστεί στην αναζήτηση νέων διλημμάτων και διχαστικών συνθημάτων που θυμίζουν όλο και πιο πολύ το «ή τους τελειώνουμε ή μας τελειώνουν» όπως προκύπτει από δηλώσεις κορυφαίων στελεχών της Κουμουνδούρου αλλά και από τον ίδιο τον επικεφαλής της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Στο πλαίσιο αυτό ο Αλέξης Τσίπρας επιδιώκει αναβίωση ημερών του 2013 όταν ο ίδιος βρισκόταν στην κορυφή της πορείας για την πρωτομαγιά θέτοντας σε πολεμική επαγρύπνηση τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ ενόψει της απεργιακής κινητοποίησης που έχει εξαγγελθεί για τις 6 Απριλίου με προσκλητήρια ανάλογα με αυτά που εκδόθηκαν από το κόμμα το προηγούμενο Σάββατο. Ο Αλέξης Τσίπρας έχει χαρακτηρίσει άλλωστε ως «μητέρα όλων των μαχών» τα εργασιακά με αναφορές στο Σικάγο του 1886 επικαλούμενος αλλαγές στο ωράριο εργασίας και ένα νομοσχέδιο που δεν έχει καν τεθεί σε διαβούλευση.
Ο στόχος του προφανής και έχει τρεις κατευθύνσεις:
- Να τεθεί επικεφαλής των κινητοποιήσεων που έχουν εξαγγείλει τα συνδικάτα «καπελώνοντας» ακόμη και το ΠΑΜΕ. Ουσιαστικά επιδιώκει να αντιτάξει ένα «αντιδεξιό μέτωπο» συμπαρασύροντας όλα τα κόμματα της αντιπολίτευσης που εκτιμά πως θα καταγγείλουν το εργασιακό νομοσχέδιο και τις όποιες αλλαγές προωθούνται. Στο πλαίσιο αυτό βάζει το Σικάγο στο παιχνίδι όπως και τον νόμο του Ανδρέα Παπανδρέου για τα εργασιακά προσδοκώντας σε ανταπόκριση της Φώφης Γεννηματά.
- Να δημιουργήσει την αίσθηση πως γεννάται ένα νέο κύμα αγανακτισμένων ανάλογο με αυτό της περιόδου των μνημονίων. Αυτή ουσιαστικά ίσως και να αποτελεί μια τελευταία ευκαιρία για τον ίδιο τον Αλέξη Τσίπρα που απέτυχε παταγωδώς να εκμεταλλευτεί την κρίση της πανδημίας βρίσκοντας απέναντί του το μέτωπο των ίδιων των πολιτών
- Να στείλει μήνυμα προς τους επενδύτες ότι η χώρα δεν είναι ασφαλείς και ότι ανά πάσα στιγμή οι κινητοποιήσεις και τα συλλαλητήρια θα τινάξουν στον αέρα οποιοδήποτε βήμα επιχειρηθεί. Αυτό άλλωστε σε συνδυασμό με εικόνες που εκπέμπουν ανασφάλεια επιχειρήθηκε και στο παρελθόν. Ουδείς δύναται να ξεχάσει όσα δήλωνε σχετικά το 2013 και το 2014 προειδοποιώντας τυχόν ενδιαφερόμενους πως θα «χάσουν τα λεφτά τους».
Ο Αλέξης Τσίπρας ποντάρει τα ρέστα του στα εργασιακά. Είναι ενδεικτικές οι αναφορές φίλα προσκείμενων ΜΜΕ σύμφωνα με τις οποίες «ο ΣΥΡΙΖΑ επιστρέφει στο πεζοδρόμιο» που δείχνουν τις προθέσεις του. Μόνο που το 2021 δεν είναι 2011 – 2015 και οι πολίτες γνωρίζουν τι σημαίνουν οι υποσχέσεις και πολύ περισσότερο οι πολεμικές ιαχές της σημερινής αξιωματικής αντιπολίτευσης. Ο ίδιος ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ το αποσαφήνισε το 2016 λέγοντας με ξεκάθαρο τρόπο πως οι πολίτες γνωρίζουν πως πολλά από αυτά που υπόσχεται η Κουμουνδούρου δεν υλοποιούνται
Αυτό που επιθυμεί επί της ουσίας είναι η δημιουργία αναταραχής μέσα από κινητοποιήσεις και συλλαλητήρια. Είναι ο μόνος δρόμος που έχει μείνει μετά και την αποτυχημένη μικροκομματική εκμετάλλευση της πανδημίας. Η πορεία των εμβολιασμών και το άνοιγμα, έστω και προσεκτικό της οικονομίας αφοπλίζει τη λογική του Αλέξη Τσίπρα και την καταστροφολογία. Και ναι μεν θα διατηρηθεί στο πλαίσιο της επαναστατικής γυμναστικής εν τούτοις σύντομα, εφόσον τα πράγματα δεν αλλάξουν δραματικά, θα βρεθεί εκτός κεντρικής πολιτικής σκηνής.
Το ερώτημα που βασανίζει πάντως όλο και περισσότερα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ είναι ο λόγος που ο Αλέξης Τσίπρας έχει επιλέξει αυτόν τον δρόμο. Τα μηνύματα των δημοσκοπήσεων δείχνουν πως η τακτική των υψηλών τόνων και του πεζοδρομίου δεν ανταποκρίνεται στο σήμερα και κυρίως στο μέλλον που χαράζει η επόμενη της κρίσης, ημέρα. Το πολεμικό προσκλητήριο και η προσπάθεια δημιουργίας αντιδεξιού μετώπου έχει αποτύχει και στο παρελθόν. Ως εκ τούτου ο προβληματισμό είναι μεγάλος και πλέον γίνεται και πιο ανοιχτά με δεδομένη τη φθορά που δείχνει να υφίσταται και ο ίδιος ο επικεφαλής της Κουμουνδούρου.
