Του Γιάννη Σιδέρη
Η χθεσινή εικόνα του Ευρωκοινοβουλίου με τον Έλληνα πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα να μιλά «οργισμένος» ενώπιον άδειων καθισμάτων, απεικονίζει το Ευρωκοινοβούλιο του μέλλοντος, ενόψει των εξελίξεων που έρχονται. Κάποτε συγκρούονταν δεξιοί και σοσιαλιστές πάνω σε θέσεις και προγράμματα. Σήμερα συγκρούονται συνθήματα και αερολογίες παρηκμασμένων σοσιαλδημοκρατών και απαξιωμένων αριστερών, εναντίον μεσορανούντων ακροδεξιών.
Ο Ισπανός ευρωβουλευτής Εστέβαν Πονς εξέφρασε τον φόβο του να μην επιστρέψει ο Έλληνας πρωθυπουργός στον λαϊκισμό του 2015, και ο κ. Τσίπρας, αμ έπος αμ έργον, φρόντισε να τον επιβεβαιώσει. Επιτέθηκε εκτός τόπου και χρόνου, στον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης (!) παραβιάζοντας μια παγκόσμια αρχή. Ουδείς ηγέτης χώρας αναφέρεται σε αμιγώς εσωτερικά θέματα όταν βρίσκεται στο εξωτερικό. Πολύ περισσότερο όταν απευθύνεται σε θεσμικά όργανα, όπως το Ευρωκοινοβούλιο.
Ο Πρωθυπουργός, μάλλον από χαρακτήρα, παραμένει ο ίδιος αρχηγός του κόμματος του 4%, με την γνωστή ευκολία της ανεύθυνης μεγαλοστομίας, με τα συνήθη ψέμματα και την μηδενική ωριμότητα στην ανάληψη ευθύνης για τα λάθη που ο ίδιος διέπραξε. Πολέμησε, λέει, τα δύο πρώτα μνημόνια γιατί δεν προέβλεπαν βαθιές μεταρρυθμίσεις (αφού ως γνωστόν αυτός ήταν ο πόνος του τον καιρό του μίσους των πλατειών!).
Παράλληλα προσδιόρισε την αρχή της κρίσης το 2010. Άρα εμμένει αμετανόητος στην παλιά του πεποίθηση, ότι η κρίση ήταν «παραμύθι με δράκο» και αυτή την έφεραν τα μνημόνια, όχι η πτώχευση της χώρας!
Την ίδια ανεπίγνωστη μεγαλοστομία έδειξε και στην πρωτομιλία του για την επόμενη μέρα της Ευρώπης. Κατέθεσε μια υπερφίαλη γενικόλογη έκθεση ιδεών, χωρίς καμία πρόταση. Οι προειδοποιήσεις που έκανε ήταν η φιλολογία ενός μικρού κόμματος που δεν υποχρεούται να καταθέσει λύσεις, αλλά καταγγέλλει γενικώς και αορίστως την αναζωπύρωση του ευρωπαϊκού σωβινισμού και του εθνικισμού (Εντάξει, αυτά τα λέμε και μείς, τα λένε τα social media, και οι ανά την επικράτεια θαμώνες των καφενέδων, μόνο που και εμείς και αυτοί δεν κυβερνούμε).
Κατήγγειλε, ας πούμε, «το δηλητήριο του μίσους και της ξενοφοβίας, 70 και πλέον χρόνια μετά την πανανθρώπινη τραγωδία του φασισμού», λόγω της εκλογικής ανόδου των ακραίων δυνάμεων της εθνικιστικής και λαϊκιστικής Ακροδεξιάς.
Σύμφωνοι, ο ορίζοντας προβάλει ζοφερός, αλλά οι λαοί δεν τρελάθηκαν ξαφνικά.
Η αθρόα είσοδος παράνομων μεταναστών ( άλλο θέμα είναι οι πρόσφυγες), η άρνησή τους ή η αδυναμία τους να ενταχθούν στις δυτικές κοινωνίες, η ζωή σε γκέτο που και οι ίδιοι εθελουσίως δημιουργούν, η μεταφορά στην Ευρώπη του πνεύματος της θεοκρατίας και της υποτίμησης της γυναικείας υπόστασης ( επειδή αρνούνται να αποχωριστούν τα έντονα – καθυστερημένα ευρωπαϊκά μέτρα - πολιτισμικά στοιχεία των τόπων καταγωγής τους), φοβίζουν τους ευρωπαϊκούς λαούς. Βλέπουν ότι η πατρίδα τους Ευρώπη μετατρέπεται με αύξουσα ταχύτητα σε «Ευραβία» (νεολογισμός που συντίθεται από τις λέξεις Ευρώπη και Αραβία).
Αυτό το τοπίο του φόβου αποτελεί εύφορο έδαφος για να αναπτυχθούν ακροδεξιές, ρατσιστικές και φασιστικές ιδέες. Όταν οι λαοί νιώθουν εγκαταλειμμένοι, όταν οι κυρίαρχες ελίτ δεν κατανοούν τους φόβους τους, είναι λογικό να στραφούν προς εκείνους οι οποίοι τους υπόσχονται ασφάλεια και αδιατάρακτο στάτους ζωής. Όσο οι ελίτ εθελοτυφλούν στο όνομα της πολυπολιτισμικότητας και της ανεκτικότητας, όσο δεν έχουν συγκεκριμένες λύσεις (οικονομία, παιδεία, ανεργία, φτώχεια), τόσο θα θεριεύουν οι διάφοροι «Σουηδοί Δημοκράτες» που έκαναν την έκπληξη στις τελευταίες εκλογές. Αυτοί και οι όμοιοί τους έχουν το σαφές αποκρουστικό μήνυμα: «Όχι σε όλα»! Των συστημικών δυνάμεων το μήνυμα είναι θολό, δεν συγκινεί και δεν ενεργοποιεί γιατί δεν αντιμετωπίζει τα προβλήματα.
Σωστή π..χ. είναι η ψήφιση της έκθεσης Sargentini που καλεί το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο να ενεργοποιήσει την προβλεπόμενη διαδικασία κυρώσεων (ενεργοποίηση άρθρου 7) εναντίον της Ουγγαρίας για παραβίαση των ευρωπαϊκών αξιών (μέχρι και ο αυστριακός Κουρτς θα ψηφίσει), όπου μεταξύ των κατηγοριών που του αποδίδονται στον Ορμπάν είναι και η κακομεταχείριση σε μετανάστες και πρόσφυγες (δεν ξέρουμε αν τους έπιασε ο πόνος γι αυτό, ούτως ή άλλως βαρύνεται και με κατηγορίες για περιστολή του κράτους δικαίου και των ελευθεριών). Αλλά οι καταδικαστικές αποφάσεις δεν θα λύσουν το πρόβλημα, της μετατόπισης των λαών προς την ακροδεξιά.
Μια πιο συνετή συγκροτημένη πολιτική που δεν θα κλείνει εντελώς απέξω κάποιες κατηγορίες μεταναστών (και επ΄ ουδενί τους πρόσφυγες πολέμου), θα συγκρατούσε ίσως την μετατόπιση προς την ακροδεξιά. Ανάμεσα στην «Ευρώπη – φρούριο» και την «Ευρώπη - ξέφραγο αμπέλι», μπορεί να βρεθεί κάποια χρυσή τομή.
Προ θεού, δεν λέμε ότι το πρόβλημα της Ευρώπης είναι ο κ. Τσίπρας. Όμως εστιάζουμε σε αυτόν γιατί μίλησε χθες, και μίλησε με την αοριστία και την συνθηματολογία ανεύθυνου εκπροσώπου ΜΚΟ, και όχι πρωθυπουργού ευρωπαϊκής χώρας. Δεν κατέστη ικανός να προτείνει εφαρμόσιμες λύσεις. Και όταν δεν προσφέρεις λύσεις, όταν καταγγέλλεις ως ανεύθυνος εισαγγελέας γενικόλογα και συνθηματολογικά, κανείς δεν θα χάσει το χρόνο του να σε ακούσει.
