Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν αφήνει καμία αμφιβολία ότι ο κατήφορος του δεν είναι πολιτικός. Δεν υπάρχει άλλωστε απολύτως κανένα αναγνωρίσιμο χαρακτηριστικό στις ενέργειές του και στις επιδιώξεις του που να επιτρέπουν τον συγκεκριμένο προσδιορισμό.
Ο προσανατολισμός του έως το γράπωμα της εξουσίας και κατά τη διάρκεια της διακυβέρνησής του, δεν ήταν πολιτικός.
Σε όλα τα στάδια, το κόστος για τους «εγκεφάλους» της Κουμουνδούρου μετριέται με την ονείρωξη της κομματικής «ανθοφορίας» που προκύπτει απαραίτητα μέσα από το χάος. Δεν υπολογίζεται η πρόκληση βλάβης στην εθνική συνοχή, ούτε η καταστροφή της κοινωνικής ηρεμίας.
Αυτά τα αγαθά απαξιώνει η ηγεσία της Κουμουνδούρου και τα στελέχη της στην προσπάθεια της να ανεφοδιάσει με καύσιμο τη μηχανή της «μπαχαλοποίησης».
Ο στόχος του ΣΥΡΙΖΑ είναι η επιστροφή στο σκοτεινό σπήλαιο του 2015, όπου και εγκλώβισε την χώρα, γιατί είναι ξεκάθαρο ότι δεν έχει αντιπολιτευτικές συντεταγμένες και στηρίζεται αποκλειστικά στη γραμμή της αθλιότητας και της υπονόμευσης κάθε προσπάθειας προόδου.
Η πρόταση δυσπιστίας είναι το ύστατο διαπιστευτήριο της πολιτικής ανικανότητας του ΣΥΡΙΖΑ να πορευτεί στο κουλουάρ της ομαλότητας. Της βουλιμίας κάποιων θεατρίνων της δημοκρατίας να αποτελέσουν εξαίρεση από καθετί που θεωρείται εθνικό.
Η εγκαθίδρυση συνθηκών ζούγκλας ήταν η συνταγή της αναρρίχησης και συνεχίζει ως το ελιξίριο της επιβίωσης από την απαξία σε βάρος αυτής της συμμορίας που με γεωμετρική πρόοδο μεγεθύνεται. Διότι το ένστικτο του πολίτη δεν υποκύπτει πλέον στην πολιτική σαγήνη, του δήθεν άφθαρτου «αρχιερέα» που κραδαίνει το «σκήπτρο» της αριστερής καθαρότητας.
Δεν ξεγελιέται, όπως στα χρόνια των ψευδαισθήσεων που ακόμη και μετά το ξεσκέπασμα της πολιτικής απάτης, ο ΣΥΡΙΖΑ παρουσιαζόταν ταυτόχρονα ως ο εγγυητής της ευρωπαϊκής πορείας της χώρας με κάθε κόστος, αλλά και ως ο λυτρωτής από το ταμπού του ευρώ και ο προστάτης του εθνικού σχεδίου έναντι του Grexit. Εκείνο το υβρίδιο νεομνημονιακού και αντιμνημονιακού που δρομολογεί εξελίξεις οι οποίες δεν εγγυώνται την σταθερότητα αλλά την ανωμαλία και εντέλει την επέκταση της καταδίκης ενός ολόκληρου λαού.
Αυτό το ιδιότυπο «σάλτο μορτάλε» του ΣΥΡΙΖΑ, μπορεί να ισοδυναμεί με την υπογραφή της ήττας του στις προσεχείς εκλογές, όπως προδίκασε ο πρωθυπουργός από την ομιλία του στο Ηράκλειο. Τελικά όμως αυτή μπορεί να είναι η άλλη όψη στο νόμισμα με τον πραγματικό σκοπό του ΣΥΡΙΖΑ.
Οι πρακτικές που χρησιμοποιεί άλλωστε είναι σαφές ότι αποσκοπούν στην επικράτηση συνθηκών ζούγκλας στο πολιτικό σκηνικό. Ο τακτικισμός των ριζοσπαστών έφτασε στο σημείο να αμφισβητήσει ένα από τα κεκτημένα της Μεταπολίτευσης, που είναι η ομαλή λειτουργία της Δημοκρατίας και το αδιάβλητο των εκλογικών διαδικασιών.
Ο Αλέξης Τσίπρας, προτιμά να μιμηθεί τους ακραίους μέντορές του στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, που δεν σέβονται τη λαϊκή ετυμηγορία. Θυσιάζει την ομαλότητα και τη νομιμότητα για να ενισχύσει από τη μια το «κουκούλι» της προσωπικής του προστασίας και να εκθρέψει από την άλλη το τέρας του ριζοσπαστισμού. Στον αντίποδα ο Πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να ονειροβατεί πολιτικά ότι η κίνηση του θα επιδράσει στον στρατηγικό στόχο της αποξένωσης Μητσοτάκη από τους κεντρώους ψηφοφόρους.
Οι τυχοδιωκτικές βλέψεις του κ. Τσίπρα τεκμαίρονται και από τα δεδομένα της μάχης στο κοινοβουλευτικό τερέν στο οποίο δεν μπορεί να πάρει θέση ο Προέδρος του ΠΑΣΟΚ, Νίκος Ανδρουλάκης. Έτσι το πεδίο είναι ελεύθερο για να πλασαριστεί ο Αλέξης Τσίπρας ως ο αδιαμφισβήτητος εκπρόσωπος της δημοκρατικής παράταξης. Ίσως να είναι και μια πρόβα για την κυβέρνηση των ηττημένων.
