Ο Αλέξης Τσίπρας υπερασπίζεται λυσσαλέα την ανθελληνική ζαριά που έριξε στη Θράκη για να περισώσει ότι απέμεινε από το τσακισμένο κομματικό γόητρο.
Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ συνεχίζει στον κατήφορο που επέλεξε πριν από τις κάλπες, παρότι γνώριζε ότι αυτή η χάραξη θα έφερνε πιο κοντά στην υλοποίηση τη σκοτεινή κυριαρχία που το μακρύ χέρι της Άγκυρας, το τουρκικό προξενείο, επεδίωξε να εδραιώσει στην ευαίσθητη, για τα εθνικά συμφέροντα, περιοχή. Τολμά να κουνάει το δάχτυλο με τις οργίλες, αλλά συκοφαντικές, επιθέσεις του για τις δήθεν πρακτικές μαφίας απέναντι στην αριστερή επιφοίτηση που κατέλαβε τη μειονότητα δίνοντας την πρωτιά στον ΣΥΡΙΖΑ.
Ο κ. Τσίπρας όμως ως ένοχος είναι φυσικό να μην διακρίνεται από καμία πολιτική ενσυναίσθηση αλλά να πουλάει δημόσια τις νέες αυταπάτες. Αυτές όμως δεν είναι αρκετές για να αποκρύψουν ότι είναι δεμένος χειροπόδαρα και σε αυτήν την υπόθεση.
Είναι αιχμάλωτος μιας επιτυχίας που εξυφάνθηκε από ένα κέντρο που λειτουργεί με ενεργούμενα και με σκιώδεις διαδρομές. Διατηρεί ατόφια τα ψηφοδέλτια του σε Ξάνθη και Ροδόπη για να μην απωλέσει τα σκήπτρα που απέκτησε με τη βοήθεια του τουρκικού προξενείου. Δεν προβαίνει στην αυτονόητη ενέργεια να ζητήσει από τους υποψηφίους να αποκηρύξουν τα αναθεωρητικά συνθήματα της Τουρκίας.
Προτιμάει να βαράει μαζί με τους συντρόφους του τα νταούλια σε τουρκικό σκοπό γιατί μια εκλεγμένη, Ελληνίδα πολιτικός κάνει προεκλογικό αγώνα στους ομοεθνείς πολίτες της μουσουλμανικής μειονότητας. Χειροκροτεί όταν το τουρκικό προξενείο στήνει γραμμές εκλογικής πριμοδότησης, ώστε τα υποχείρια του να καταλάβουν θέση στην ελληνική, εθνική αντιπροσωπεία.
Μιξάρει τη γραμμή Πολάκη με το φιρμάνι Φίλη για να αντεπιτεθεί, δίχως να αρθρώσει μισή λέξη για το βαραθρώδες, εθνικά αφήγημα που αποδέχεται την ύπαρξη τουρκικής μειονότητας.
Αλλά αυτό είναι το μοναδικό mea culpa που δεν θα ειπωθεί ποτέ από τον Πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ. Ο Αλέξης Τσίπρας προτιμάει την απόκρημνη, πολιτικά και εθνικά γραμμή. Το απέδειξε όταν αποδοκίμασε την δημόσια διαρροή στρατιωτικών πληροφοριών από τον βουλευτή του. Όταν επέλεξε την ανοχή απέναντι στις αναφορές Κοτζιά ότι «δεν πρέπει να είμαστε μοναχοφάηδες στο Αιγαίο».
Είναι βαριά εκτεθειμένος γιατί δεν ράπισε με καθαρότητα τις αστειότητες του εξάδερφου του εντός της εθνικής αντιπροσωπείας πως: «η άμυνα της χώρας δεν είναι αυτοσκοπός». Πειστήριο αυτής της επιζήμιας εθνικά γραμμής πάνω στην οποία κινείται διαχρονικά το κόμμα του είναι και η αποστροφή που ως ρετσινιά τον συνοδεύει ότι με την κυνική επίδειξη άγνοιας για το εάν η θάλασσα έχει σύνορα.
Τεκμήριο της ευπρόσβλητης στην τουρκική προπαγάνδα θέσης του ΣΥΡΙΖΑ ήταν και η βολική προσπέραση της δημόσιας παρέμβασης του Κώστα Ζουράρι κατά την οποία: «δεν είναι και τίποτα το σπουδαίο να χάσουμε και μερικά νησιά».
Ακόμη πιο επιβαρυντική είναι η πολιτική κάλυψη, δια της σιωπής και της ανοχής, που παρέχεται στις παρεμβάσεις του Νίκου Φίλη, που ως συνήγορος υπεράσπισης αναγνωρίζει το δικαίωμα στην άποψη ενός βουλευτή του ελληνικού κοινοβουλίου, η οποία μιλάει για τουρκική μειονότητα στη Θράκη. Ο κ. Φίλης δεν υπέστη την παραμικρή κύρωση για τις δικές του απόψεις που άλλοτε δεν αναγνωρίζουν τη γενοκτονία των Ποντίων και άλλοτε διακηρύττουν την αναγκαιότητα για μοντέλο Πρεσπών στο Αιγαίο.
Η ιστορία έχει καταγράψει τον κ. Τσίπρα να ανέχεται το αφήγημα ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα εξοπλίσει τις Ένοπλες Δυνάμεις, όπως και έπραξε, γιατί η στρατηγική της διακυβέρνησης του θα ήταν να το ρισκάρει με την Τουρκία. Συνέχισε και από την όχθη της αξιωματικής αντιπολίτευσης να δίνει διαπιστευτήρια που τον έχουν κατατάξει ως εθνική εξαίρεση καταψηφίζοντας τις αγορές των μαχητικών αεροσκαφών Rafale και των φρεγατών Belharra, καθώς επίσης τη συμφωνία στρατηγικής εταιρικής σχέσης με τη Γαλλία.
Όλες ψηφίδες του ανθελληνικού μωσαϊκού το οποίο με επιμέλεια ο ΣΥΡΙΖΑ -Π.Σ. και ο αρχηγός του δημιουργούν εδώ και χρόνια κόντρα στα συμφέροντα της χώρας.
