Του Γιάννη Σιδέρη
Η ηχητική υπόκρουση των πυροβολισμών κατά των γραφείων του ΠΑΣΟΚ ήταν η ηχηρή διάψευση των κομπασμών του Αλέξη Τσίπρα στην πρόσφατη διαμάχη στη Βουλή, για τη δήθεν εμπέδωση της νομιμότητας. Ο κ. Τσίπρας δίκην… αρχηγού της Αστυνομίας, απαρίθμησε περιπτώσεις του κοινού ποινικού δικαίου, τις οποίες η ΕΛΑΣ διεκπεραίωσε με επιτυχία. Φάνηκε σε επίπεδο εντυπώσεων ότι διεξήλθε επιτυχώς, επειδή και η δημοσιογραφία είναι εντεταγμένη στα κομματικά ταμπούρια. Ουδείς υπενθύμισε την επομένη ότι η ΕΛΑΣ πάντα έχει αξιοσημείωτη επιτυχία στις υποθέσεις ποινικού δικαίου, αλλά αυτό δεν αποδίδει εύσημα στην κυβέρνηση για το τώρα.
Εκεί που ατυχεί είναι η αντιμετώπιση του εγκλήματος που ενδύεται πολιτικό μανδύα. Δεν είναι κυρίως πρόβλημα αστυνομίας, ούτε καν συνειδητών πολιτικών επιλογών. Κανένα κόμμα, που εντάσσονται στο «Δημοκρατικό τόξο» - σηματοδοτικός νεολογισμός που καθιέρωσε ο Βαγγέλης Βενιζέλος ως πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ - δεν υποστηρίζει συνειδητά την πολιτική τρομοκρατία.
Ούτε φυσικά ο ΣΥΡΙΖΑ, παρότι καταγγέλλεται γι'' αυτό. Άλλωστε ο ΣΥΡΙΖΑ δεν διατρέχεται ακόμη από ενιαία άποψη. Αποτελεί συμπίλημα ΚΚΕδων, ακτιβιστών της γειτονιάς, υπέρμαχων των ανθρωπίνων δικαιωμάτων (με ετεροβαρή ανισοτιμία υπέρ μεταναστών και κατά γηγενών), «καταστασιακών», ηλικιωμένων «κουλτουριάρηδων» της δεκαετίας του ''70 – αυτών όπου κατά το αστείο της εποχής, αν έκανες γκάλοπ στα εργατικά σωματεία, δεν θα έβρισκες ούτε ρουθούνι Συνασπιστή, αλλά στα κουλτουριάρικα μπαράκια πέριξ των Εξαρχείων, ο ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ θα έβγαινε… κυβέρνηση (Το «Ποντίκι» κάποτε τους είχε βγάλει 70%!).
Το βασικό πρόβλημα απορρέει πρωτίστως από την κουλτούρα της κοινωνίας και έχει ιστορική καταβολή. Πηγάζει από ανακυκλούμενες - εκτός εποχής πλέον - θολές μνήμες από τον χωροφύλακα του μεσοπολέμου και τη μετεμφυλιακή εποχή. Στην ιδεολογική τους φαντασίωση, κάνουν προβολή και ταύτιση μιας παρωχημένης Ελλάδας, ταυτίζοντάς την με την Ελλάδα του τέλους του 20ου αι. και των αρχών του 21ου.
Μην ξεχνάμε ότι αυτή κουλτούρα καθοδήγησε και το ΠΑΣΟΚ της μεταπολίτευσης. Η Μελίνα Μερκούρη π.χ. και σχεδόν η μισή Κ.Ο. του ΠΑΣΟΚ, βρέθηκε μάρτυρας υπεράσπισης του Μαζοκόπου, ο οποίος έχασε το χέρι του κατασκευάζοντας βόμβα για να… τινάξει τον καπιταλισμό στον αέρα. Δεν ήταν το ΠΑΣΟΚ υπέρ της τρομοκρατίας. Ήταν υπερασπιστής μιας παρωχημένης ιστορικής κοινωνικής φαντασίωσης, η οποία υπήρχε έως και προχουντικά, αλλά η οποία εξαλείφθηκε μεταχουντικά, από τον Κωνσταντίνο Καραμανλή (ο οποίος εν Παρισίοις, και μεσούντος του Γαλλικού Μάη, κατανόησε ότι ο κόσμος είχε αλλάξει). Το κράτος, κατά την μη Δεξιά αντιπολίτευση, ήταν ο δυνάστης, που χρησιμοποιούσε τους ιδεολογικούς και διοικητικούς του μηχανισμούς, για την καθυπόταξη των εργαζομένων – ακόμη και όταν αυτοί είχαν BMW, εξοχικό αυθαίρετο, τα έσπαγαν κάθε βδομάδα στα μπουζούκια και φοροδιέφευγαν.
Εννοούμε ότι είχε αλλάξει η κοινωνική και ταξική σύνθεση της ελληνικής κοινωνίας. Οι αγροτοσυνδικαλιστές του θεσσαλικού κάμπου π.χ., υμνούσαν τους κολίγους του Κιλελέρ με υψωμένη γροθιά, και την ίδια στιγμή έκλειναν δρόμους για να επιτάξουν κοινοτικές επιδοτήσεις (τους φόρους των Ευρωπαίων φορολογουμένων).
Μια παρόμοια αναγωγή και προσομοίωση στο παρελθόν υπήρξε και κατά τη δολοφονία του άτυχου Γρηγορόπουλου. Δεν τον δολοφόνησε ένας τραμπούκος, δολοφόνος αστυνομικός, αλλά «το αστυνομικό κράτος». Όμως ένας τέτοιος ισχυρισμός θα ίσχυε εάν ο Κορκονέας είχε λάβει εντολή από το αρχηγείο να δολοφονήσει το παιδί, κάτι που ουδόλως προκύπτει.
Ο ΣΥΡΙΖΑ βολευόταν από την μυθολογία του κράτους - δολοφόνου. Την πίστευε άλλωστε. Τα καθοδηγητικά του στελέχη είχαν αποκοπεί από τη νεωτεριστική κουλτούρα της Ανανεωτικής Αριστεράς. Στην κορυφή είχε ανέλθει η νέα ακατέργαστη, αμόρφωτη, συνθηματολογική, ανέμελη και ανέφελη εξουσία υπό τον Αλέξη Τσίπρα. Μια γενιά που δεν είχε κατακτήσει την ουμανιστική κουλτούρα της Αριστεράς, όπως αυτή - με ιδεολογική αγωνία - διαμορφώθηκε το δεύτερο μισό του 20ου αι, υπό το φως (μάλλον τη σκιά) των «σοσιαλιστικών» παρεμβάσεων της ΕΣΣΔ, της μητέρας πατρίδας του Σοσιαλισμού και της ανελεύθερης κοινωνίας που δημιούργησε. Ο κ. Τσίπρας, ήταν άσχετος με αυτά.
Ερχόμενοι στο σήμερα: Δεν γνωρίζουμε, και δεν μας ενδιαφέρει, ποιοι έριξαν τους πυροβολισμούς στα γραφεία της Χαριλάου Τρικούπη. Είναι θέμα της αστυνομίας να τους εντοπίσει. Αναφερόμαστε στην περιρρέουσα ατμόσφαιρα. Μέλη του Ρουβίκωνα π.χ. έχουν καταγραφεί από κάμερα ασφαλείας, να φέρουν όπλα. Μια τέτοια οργάνωση, και εφόσον είναι δημοσιευμένη η ανωτέρω πληροφορία, μπουκάρει για δεύτερη φορά στη Βουλή. Ο πρόεδρός της Ν. Βούτσης, δεν λέει απλώς «αφήστε τα παιδιά» αλλά τους διαθέτει τα περιπολικά, εν είδει ταξί, να επιστρέψουν στην Βουλή από όπου ξεκίνησαν την ακτιβιστική τους παρέμβαση (μην ξοδευτούν και πάρουν ταξί, ή μην μπουν στα αστικά λεωφορεία που χρησιμοποιεί ο λαουτζίκος, υπέρ του οποίου μάχονται).
Μοιραία θα φτάναμε και στην ρίψη πυροβολισμών! (κατά προσωπική άποψη, ο γράφων θεωρεί ότι συμβολική ήταν η ρίψη πυροβολισμών. Δεν στόχευαν άνθρωπο). Ωστόσο, και η 17Ν δεν στόχευε τον Αξαρλιάν αλλά το έγκλημα συνέβη. Επίσης, η ανομία λειτουργεί αυτοτροφοδοτικά. Από το «λαμπόγυαλο» σε κάποια δημόσια και σε ιδιωτικά γραφεία, φτάσαμε στους πυροβολισμούς. Όταν όμως οι δράστες διαπιστώσουν την ευκολία της παρανομίας τους, ουδείς μπορεί να διαβεβαιώσει ότι δεν θα αυτοενθαρρυνθούν αύριο για ποιοτική αναβάθμιση με ανθρώπινο στόχο.
Οι δράστες των έκνομων ενεργειών μοιάζουν να ζουν… στην εποχή του «ένοπλου προφήτη» Νετσάγιεφ. Δυστυχώς με τέτοια ομιχλώδη αντίληψη της πραγματικότητας τους αντιμετωπίζει και η κυβέρνηση, αν όχι και μεγάλο τμήμα της ελληνικής κοινωνίας. Και αν κάποια στιγμή συλληφθούν, το εύκολο «μότο» μεγάλου μέρους της κοινωνίας θα είναι «αφήστε τα παιδιά». Οι πυροβολισμοί στη Χαριλάου Τρικούπη, έρχονται… από το μέλλον μας!
(φωτογραφία: SOOC)
