Του Γιάννη Σιδέρη
Κατατίθεται στη Βουλή ο Αρμαγεδδών με τα προαπαιτούμενα της τρίτης αξιολόγησης, και ξαναζούμε σε ριμέικ το ίδιο έργο. Οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, δήθεν διαφωνούν, δήθεν ανησυχούν και το προβάλουν τεχνηέντως με μισόλογα ή υπονοούμενα, σε φιλικούς δημοσιογράφους. Τα φιλικά στην κυβέρνηση Μέσα κάνουν λόγο για «προβληματισμό στην Κ.Ο.», τα αντιπολιτευόμενα εκπέμπουν στη διαπασών «Βράζει η Κ.Ο.», νομίζοντας ότι έτσι ιχνογραφούν ένα ασταθές και σπαρασσόμενο τοπίο στην κυβέρνηση, και όλοι είναι ευχαριστημένοι, ακολουθώντας την τρίχρονη ρουτίνα της ευτελούς μνημονιακής υποταγής.
Να διευκρινίσουμε ότι δεν κατελήφθημεν αίφνης από αντιμνημονιακό οίστρο, και χαρακτηρίζουμε ευτελώς υποταγμένους, την κυβέρνηση και τους βουλευτές της. Η υποταγή κρίνεται υποκειμενικά, με βάση τις ιδέες και διακηρύξεις. Μια κυβέρνηση που θα θεωρούσε αναγκαίο κακό τη βάσανο του μνημονίου και θα αποδεχόταν την ιδιοκτησία των μνημονιακών μέτρων, θα ήταν μια κυβέρνηση ρεαλιστική, λογική, έστω συμβιβασμένη, αλλά όχι υποταγμένη. Αντιθέτως μια κυβέρνηση που θεωρεί τα μέτρα «φασιστική μπότα», διακηρύσσει θεατρικά ότι δεν αποδέχεται την ιδιοκτησία τους, αλλά που τα ψηφίζει για να διατηρήσει την καρέκλα και τις απολαβές που συνεπάγεται αυτή, σαφώς είναι υποταγμένη - και προδοτική προς τις ιδέες της και τους ψηφοφόρους της.
Έτσι για μια ακόμη φορά σήμερα θα συγκληθεί η Κ.Ο. Περισσότερο για το θεαθήναι, οι υπουργοί θα εξηγήσουν τα μέτρα, και τύποις να κατασιγάσουν τις «ανησυχίες». Τσάμπα κόπος. Οι βουλευτές που έφευγαν από την κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου δεν εξέφραζαν ανησυχίες. Διαφωνούσαν, καταψήφιζαν και διαγράφονταν.
Η Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ έχει αποδείξει ότι δεν χρειάζεται τέτοια. Ψηφίζει ομοθυμαδόν σαν να μην υπάρχει αύριο – και όντως δεν υπάρχει αφού αν δεν ψηφίσουν πέφτει η κυβέρνηση και οι περισσότεροι εξ αυτών δεν θα ξαναδούν Βουλή (θα χαθεί και η πριμοδότηση εδρών του πρώτου κόμματος).
Έτσι οι «κανένα σπίτι στα χέρια τραπεζίτη» θα ψηφίσουν ασμένως τους πλειστηριασμούς,», και όχι μόνο για σπίτια αλλά και για οικόπεδα, γραφεία, καταστήματα, αγροτεμάχια, που θα εκποιούνται με διαδικασίες εξπρές. Θα ψηφίσουν ευθυγράμμιση των αντικειμενικών με τις εμπορικές αξίες, με αποτέλεσμα οι νέες αξίες να επεκταθούν και στον ΕΝΦΙΑ, τον «παράνομο νόμο που δεν αλλάζει, καταργείται».
Οι… «νόμος είναι το δίκιο του εργάτη», εκ του ΚΚΕ προερχόμενοι, θα ψηφίσουν για την ουσιαστική απαγόρευση των απεργιών στα πρωτοβάθμια σωματεία, ενώ οι «επαγγέλλοντες 13η σύνταξη» θα ψηφίσουν τον επανυπολογισμό της προσωπικής διαφοράς.
Οι «κάτω τα χέρια από τη δημόσια περιουσία» θα ψηφίσουν την πώληση των λιγνιτικών μονάδων της ΔΕΗ σε Φλώρινα και Μεγαλόπολη, και την απελευθέρωση της αγοράς φυσικού αερίου. Οι «είναι δίπλα στον άνθρωπο του μόχθου» θα ψηφίσουν την περαιτέρω συρρίκνωση των προνοιακών επιδομάτων, επανεξέταση των υφιστάμενων τεκμηρίων διαβίωσης, κλπ, κλπ.
Έχει δίκιο ο πρωθυπουργός που είπε ότι με την έξοδο από το μνημόνιο δεν θα υπάρξουν νέα μέτρα. Θα τα έχει ψηφίσει όλα από πριν και μεταχρονολογημένα, καθώς τον Απρίλιο – Μάιο έρχεται και η Τέταρτη αξιολόγηση με άλλα 82 προαπαιτούμενα.
Προφανώς και δεν έχουν σημασία τα ανωτέρω γα τους πολίτες (παραλίγο να γράψουμε μάζες). Αυτοί δεν ασχολούνται με την πολιτική, άρα δεν τους ενοχλούν οι παθογένειες της κυβέρνησης. Αρκεί να παίρνουν τα επιδόματα ελεημοσύνης που εφευρίσκει η μικροπολιτική εξαπάτηση. Χθες στο Υπουργικό ο Πρωθυπουργός επεσήμανε ότι περίπου 600 χιλιάδες οικογένειες θα δουν να αυξάνονται τα επιδόματα που λαμβάνουν. Χαρακτήρισε δε τη σχετική ελεημοσύνη ως χτίσιμο του «νέου κοινωνικού κράτους». Όπερ το νέο κοινωνικό κράτος δεν είναι δομές κοινωνικής πρόνοιας, όπως σε όλο τον προηγμένο κόσμο, αλλά η παροχή επιδομάτων φτώχειας.
Επιμύθιο δεν υπάρχει. Ο λαός διάλεξε τους νυν γιατί οι προηγούμενοι, με τους οποίους διήγε ως Ευρωπαίος για 40 χρόνια, «κατέστρεψαν τη χώρα». Αυτό τον συμφέρει να πιστεύει για να απενοχοποιείται, αυτό του λένε οι λαϊκιστές δημοσιογράφοι (δεν εννοούμε μόνο τους κομματικούς ιμάντες που απλώς κάνουν τη δουλειά τους), αυτό του λένε οι ελαφρολαϊκοί σχολιαστές.
Η αντιπολίτευση δεν μπορεί να κάνει και πολλά. Αφού δεν κατεβαίνει στο δρόμο (ας θυμηθούμε τι γινότανε στο Σύνταγμα κατά τις αντίστοιχες ψηφοφορίες τα πρώτα χρόνια του μνημονίου), μπορεί τουλάχιστον να μην ψηφίσει τίποτα από όσα θα φέρεις το εξής η κυβέρνηση. Να αναλάβει μόνη της το ιστορικό βάρος, τόσο επί των εσωτερικών, όσο και επί των εξωτερικών θεμάτων.
