Του Γιάννη Σιδέρη
Αφού απέτυχαν σε όλα, τώρα προσποιούνται ότι αναζητούν συναινέσεις για να τις μετατρέψουν σε καταγγελίες.
Η δήλωση του υπουργού Εσωτερικών Πάνου Σκουρλέτη, ο οποίος ζητά τα μέτρα να ψηφιστούν με «ευρύτατη πλειοψηφία» - ενδεχομένως και άνω των 180 ψήφων - επειδή αφορούν επόμενη κυβέρνηση, δημιούργησε υποψία φυγής δια μέσου εκλογών.
Φυσικά η υποψία είναι εύλογη, και εδράζεται στην κοινή λογική: Ο ΣΥΡΙΖΑ σε περίπτωση πρόωρων εκλογών, επιστρατεύει την καταγγελιολογία δίνοντας παράσταση «αντίστασης στους καταπιεστές», σταματά την διαρροή των ψηφοφόρων του, διατηρεί ένα ευάριθμο τμήμα οπαδών ως μαγιά για την επόμενη μέρα, ενώ μπορεί να ευελπιστεί, είτε σε αδυναμία σχηματισμού κυβέρνησης από τη ΝΔ, είτε σε αποτυχία της και διενέργεια εκλογών σε σύντομο διάστημα με την απλή αναλογική που θέσπισε. Οπότε παραμένει αξιόλογος εταίρος την κεντρική πολιτική σκηνή, έχοντας δυνάμεις που θα του επιτρέψουν να αποτελέσει τον πόλο συσπείρωσης κεντροαριστερών δυνάμεων.
Αυτό προτάσσει η κοινή λογική, αλλά η στήλη θα εκπλαγεί αν τα πράγματα ακολουθήσουν τέτοια ευθύγραμμη πορεία, και αν ο κ. Σκουρλέτης είναι προπομπός εκλογικών σχεδιασμών.
Το ανωτέρω σκεπτικό παραγνωρίζει τέσσερις παράγοντες:
α) Το πολιτικό DNA του ΣΥΡΙΖΑ. Εθισμένοι στην τριβή της καθημερινής πολιτικής διαχείρισης, τείνουμε να ξεχνούμε την πρώτη εμβληματική κίνηση του κ. Τσίπρα ως πρωθυπουργού: Τα λουλούδια στην Καισαριανή. Δεν ήταν λουλούδια γενικώς σε εκτελεσθέντες Έλληνες. Ήθελε να δείξει ότι η θυσία των πατριωτών κομμουνιστών δικαιώθηκε. Εκείνες τις μέρες σε πολλά στελέχη και οπαδούς του ΣΥΡΙΖΑ, υπήρχε η «ευωχία» ότι η ντροπιαστική - γι αυτούς- Βάρκιζα, πήρε εκδίκηση!
Αυτό το πολιτικό όραμα, που περίμενε δεκαετίες να σαρκωθεί, «η Αριστερά στην εξουσία», δεν είναι εύκολο να εγκαταλειφθεί επειδή η κυβέρνηση περνά - πρόσκαιρες νομίζουν –δυσκολίες.
β) Το πολιτικό προσωπικό του ΣΥΡΙΖΑ, που σταδιακά γίνεται νομενκλατούρα. Μπορεί κάποιοι, π.χ. ο Σταθάκης ή ο Τσακαλώτος, να βρίσκονται οικονομικό-κοινωνικά στα υψηλά, ευνοημένα στρώματα της κοινωνίας, αλλά η μεγάλη μάζα των Συριζαίων προέρχονται από λαϊκές τάξεις. Τα μεγαλύτερης ηλικίας στελέχη, σε μεγάλο βαθμό, είναι συνδικαλιστικά στελέχη του ευρύτερου δημοσίου, αλλά η νέα γενιά, λόγω των περιορισμών της Τρόικας, αδυνατεί να αποκατασταθεί με ευκολία στο κράτος (Δεν αναλύουμε ηθικολογικά, τι πρέπει ή όχι, πολιτικά μιλάμε).
Απλώς οι μεγαλύτεροι, που απολαμβάνουν πλέον τις ηδονές της εξουσίας (ως βουλευτές, σύμβουλοι, πρόεδροι οργανισμών, γενικοί γραμματείς κλπ, κλπ),δεν θέλουν να τις στερηθούν τόσο νωρίς. Αφετέρου, επειδή ο αριθμός των στελεχών στο κράτος, προς το παρόν περιορίζεται στο απαραίτητο πολιτικό προσωπικό, χρειάζεται χρόνο για να δημιουργήσει το δικό του αντίβαρο στον δημόσιο Τομέα.
γ) Ο ίδιος ο κ. Τσίπρας. Μπορεί οι αντίπαλοι δικαίως να του καταλογίζουν διάφορα, έλλειψη μόρφωσης, κουλτούρας, ενσήμων, ανοιχτών οριζόντων, ωστόσο έχει δείξει ότι ως χαρακτήρας δεν καταθέτει τα όπλα και δεν ορρωδεί. Κάτι έμαθε επ΄ αυτού ο πάτρωνάς του κ. Αλαβάνος, ενώ στην συνέχεια το κατάλαβαν και οι πολιτικοί αρχηγοί το Καλοκαίρι του 15. Ο μόνος που αρνείται να το δεχθεί είναι ο συμπαθής κ. Κουβέλης. Πέραν ωστόσο του χαρακτήρος, υπάρχει και το σκηνικό: Από το πολιτικό περιθώριο του 3%, ηγέτης των μίζερων ορίων της πλατείας Κουμουνδούρου, βρέθηκε να συνομιλεί με την ηγετική αφρόκρεμα του πλανήτη. Τον Ομπάμα, τον Πούτιν την Μέρκελ, κλπ. Ποιος ηγέτης θα παρέδιδε ελαφρά τη καρδία, τέτοια μεγαλεία;
δ) Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει δείξει τάσεις αυτοχειριασμού. Η κυβέρνηση βρίσκεται στη χειρότερη στιγμή της. Χωρίς αξιολόγηση, χωρίς δόση, με την ανεργία και τον κοινωνικό αποκλεισμό να θερίζουν. Εάν προσφύγει τώρα σε εκλογές, θα φύγει ηττημένη και χωρίς να έχει να επιδείξει την παραμικρή επιτυχία, χωρίς να μπορεί να επικαλεστεί ένα αφήγημα κάποιας κατάκτησης.
Ενδέχεται να λανθάνουμε, αλλά η στήλη έχει γράψει επανειλημμένως, ότι ασχέτως των όποιων καθυστερήσεων, η αξιολόγηση θα κλείσει – με όποιο τρόπο και σε όποιο χρόνο. Απλώς δια του Σκουρλέτη ζητεί συνενόχους, όχι επειδή πιστεύει ότι θα τους βρει, αλλά επειδή νομίζει ότι η άρνησή τους θα τους εκθέσει: «Η πατρίδα σε κίνδυνο, σηκώνουμε μόνοι το βάρος γιατί κάποιοι βάζουν το ατομικό και κομματικό συμφέρον πάνω από το γενικό καλό » και άλλα τέτοια σπαραξικάρδια.
Εύλογη η ερώτηση αν μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ του «εμείς ή αυτοί», του συνεχούς «όχι σε όλα», να επιστρατεύσει τέτοια επιχειρήματα. Η απάντηση είναι: Αν κάποιος μπορεί, αυτός είναι ο ΣΥΡΙΖΑ.
