Ράκος του παλαιού κλέους το ΠΑΣΟΚ, έχει επί χρόνια εκλείψει από τα πρωτοσέλιδα. Χθες ο Νίκος Ανδρουλάκης έστρεψε τους προβολείς επάνω του, έγινε πρόσωπο της ημέρας, αλλά μάλλον με λάθος τρόπο και για λάθος λόγο.
Απασφάλισε μια χειροβομβίδα που κινδυνεύει να σκάσει στα χέρια του! Θα αρνηθεί λέει, σε περίπτωση μη αυτοδυναμίας, την πρωθυπουργία στον ηγέτη του πρώτου κόμματος με το οποίο θα συνεργαστεί για δημιουργία κυβέρνησης.
Δεν είναι η απελπισία των ποσοστών που τον ωθεί στην αμφίβολης ορθολογισμού πρόταση. Ούτε μοιάζει να επενδύει στο μεγάλο ποσοστό που συνωθείται στην γκρίζα ζώνη της αδιευκρίνιστης ψήφου και ψηφίζει τον «Κανένα». Τα ίδια είχε πει και στον καιρό της πρώτης φουσκοδενδριάς: «Μητσοτάκης και Τσίπρας δεν θα δουν πρωθυπουργία από μας». Ήταν τότε που ανέκαμψαν οι ελπίδες των κεντροαριστερών ψηφοφόρων, βλέποντας στο πρόσωπό του τον νέο, άφθαρτο, ελπιδοφόρο αρχηγό που θα ανέτασσε τον χώρο.
Προφανώς απογοήτευσε, όπως μαρτυρούν τα ποσοστά που μαράθηκαν καθώς ο ίδιος επιδόθηκε σε μια ζαλιστική πιρουέτα αλλαγής θέσεων. Είχε ξεχαστεί το «ούτε Μητσοτάκης ούτε Τσίπρας», και το επανέφερε εκκωφαντικά ζητώντας «ισχυρό διψήφιο ισχυρό ποσοστό», για να συμμετάσχει σε κυβέρνηση, αποκλείοντας τους αρχηγούς των δύο κομμάτων!
Κατ' αρχάς δεν είναι κατανοητό γιατί ένα 12% (που θεωρείται ως όριο ισχυρού ποσοστού για το ΠΑΣΟΚ), θα αλλάξει δραματικά στους συσχετισμούς στην κεντρική σκηνή. Θα είναι βεβαίως ισχυρό ως προς την εσωκομματική του εδραίωση, αφού θα έχει αυξήσει κατά 50% την εκλογική του δύναμη. Έτερον ουδέν.
Στα ελληνικά θέσφατα, είναι πάγκοινη παραδοχή ότι ο λαός δεν ψηφίζει μόνο το κόμμα που επιθυμεί για κυβέρνηση, αλλά και τον αρχηγό του ως επίδοξο Πρωθυπουργό. Πώς ο λαός (που έχει πριμοδοτήσει ένα κόμμα π.χ. με 30%) θα δεχθεί να του επιβάλει άλλον Πρωθυπουργό ένα κόμμα του 12%;
Ακόμη χειρότερα δεν φανερώνει με ποιον θα αντικαταστήσει Μητσοτάκη και Τσίπρα. Απαιτεί δηλαδή ψήφο εν λευκώ, ή όπως θα το έλεγε ο λαός «γουρούνι στο σακί»! Αυτό ώθησε τον Ανδρέα Λοβέρδο να δηλώσει το αυτονόητο: «Όταν πάμε στις εκλογές και απορρίπτουμε πρόσωπα, πρέπει να προτείνουμε πρόσωπα». Και η Χαριλάου Τρικούπη… θίχτηκε και άτυπα απάντησε: «Είναι πολιτικά παράδοξο να έχει κοινές αγωνίες με Οικονόμου και Σκέρτσο» (αυτό τους μάρανε!).
Το πρόσωπο του Πρωθυπουργού που θα προτείνει, όπως είπε ο Ανδρουλάκης «δεν μπορεί να μην είναι πολιτικό». Μα αν είναι πολιτικό σημαίνει είτε ότι δεν θα έχει τύχει της λαϊκής επιδοκιμασίας (αλλιώς θα διεκδικούσε το ίδιο την πρωθυπουργία όχι με εκπρόσωπο τον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ), είτε θα βρίσκεται σε φάση αγρανάπαυσης ως Κιγκινάτος, αναμένοντας την παρακλητική ανάκλησή του. Αρα μη ψηφισθείς!
Υπάρχει μια μικρή περίπτωση ο Ανδρουλάκης να υπονοεί… τον εαυτό του. Το διατυπώνουμε με άκρα επιφύλαξη αλλά όχι κατά φαντασία. Αρχές Σεπτεμβρίου στην πρωινή εκπομπή του Αντ1 το είχε αφήσει να υπονοηθεί, φωτογραφίζοντας τον εαυτό του ως τον πιο πετυχημένο αρχηγό. Είχε πει: «Το ίδιο είναι να πηγαίνεις από το 8 στο 15, και το ίδιο από το 40 στο 28 και το 31 στο 24;».
Η αναφορά αυτή είχε εκτιμηθεί τότε ως πρόταση για κυβέρνηση συνεργασίας με πρωθυπουργό τον ίδιο! Ενδυνάμωσε αυτή την εντύπωση καθώς στην συνέχεια ανέφερε: «Η χώρα θα έχει πολύ καλύτερη τύχη με έναν πρωθυπουργό που έχει ευρωπαϊκή εμπειρία, που σέβεται τους θεσμούς, που είναι βαθιά δημοκράτης και δεν έχει παίξει με την εγχώρια ολιγαρχία» ( στο προσκήνιο με «ευρωπαϊκή εμπειρία» και διαθέσιμοι, είναι ελαχιστότατοι…).
Και όμως το ΠΑΣΟΚ θα μπορούσε να είναι χρήσιμος εταίρος, βάζοντας απαράβατους προγραμματικούς όρους σε μια ενδεχόμενη συνεργασία. Θα μπορούσε να είναι το ηθικό έρμα. Στην συνέντευξή του, αναφερόμενος στο βαθύ κράτος (με αφορμή σχετική ρήση του Πρωθυπουργού για τα Τέμπη), είπε: «Δεν μπορεί να αντιμετωπίσει το βαθύ κράτος ένα κόμμα που μπήκε εμπόδιο σε κάθε προσπάθεια να αλλάξει το κράτος. Αυτά μπορεί να τα αντιμετωπίσει μια παράταξη προοδευτική με υψηλή ευαισθησία στις ανεξάρτητες αρχές και τους θεσμούς, τη δημοκρατία και τη δικαιοσύνη».
Άσχετα αν συμφωνεί κανείς σε κάποια, ειδικά σε αυτά περί ανεξάρτητων αρχών, μόνος του περιέγραψε τον τομέα στον οποίο το κόμμα του θα ήταν χρήσιμο. Την εκθεμελίωση του αναχρονιστικού βαθέως κράτους και την προστασία των θεσμών. Και νομίζουμε ότι θα ήταν και εκλογικά αποτελεσματικό για τον ίδιο, εάν καλούσε τους πολίτες να τον πριμοδοτήσουν για να αποτελέσει αντίβαρο στην μονοκομματική αλαζονεία και αυθαιρεσία της εξουσίας.
Αντί να κάνει αυτό, ξεκινάει ανάποδα και ασχολείται με το πρόσωπο του Πρωθυπουργού. Ακόμη και αν έπρεπε να τεθεί ως θέμα, θα ήταν η τελευταία κλιμάκωση ενός ώριμου διαλόγου προγραμματικής σύγκλισης μεταξύ δύο εταίρων. Όχι πρωθύστερο.
Μόνος του ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ δημιουργεί την τύχη του...
