Οι αριθμοί είναι σκληροί. Απογυμνώνουν ψυχρά μυθοπλασίες και οργίλες καταγγελίες. Η Ελλάδα - ακόμη - έχει μια από τις πιο επιτυχημένες πορείες στην αντιμετώπιση της πανδημίας. Κατατάσσεται στην 30η θέση μεταξύ 36 ευρωπαϊκών χωρών, σε αριθμό θανάτων ανά εκατομμύριο.
Ο αριθμός των θανάτων είναι η μακάβρια μεν, απόλυτη δε, αλήθεια. Άλλοι επίμαχοι δείκτες, όπως αριθμός κρουσμάτων, δεν είναι εύκολο να τεκμηριωθούν, καθώς αμφισβητούνται - και όχι μόνο από το λαϊκό δικαστήριο των social media - ο αριθμός των test, η ποσοτική τους επάρκεια και η μεθοδολογία. Ως προς αυτό ο λόγος ανήκει στους ειδικούς.
Το ίδιο αλήθεια είναι ότι η Ελλάδα δεν έχει πολλά χρήματα να διαθέσει για την επιδημία, όμως «Προς γαρ το τελευταίον εκβάν, έκαστον των πριν υπαρξάντων κρίνεται». Ήτοι την αρχική οικονομική απίσχναση που νομοτελειακά επέφεραν τα μνημόνια την επιτάχυνε η άφρων πολιτική του πρώτου εξαμήνου Τσίπρα, που άφησε ρετάλια την οικονομία.
Συν τω χρόνω η τριβή της καθημερινότητας τείνει να εξοβελίσει από την μνήμη τις αιτίες της σημερινής οικονομικής καχεξίας. Και φυσικά ο Μητσοτάκης και η κυβέρνησή του γεύεται εκ μέρους του ΣΥΡΙΖΑ τα επίχειρα της στάσης του. Είχε δηλώσει ότι δεν θα κάνει τη Βουλή βιομηχανία Εξεταστικών.
Ούτως ή άλλως το πρώτο εξάμηνο είχε παραγραφεί. Μπορούσε όμως στα βήματα της Ζωής (μία είναι), να συστήσει μια διεθνούς κύρους οικονομική επιτροπή προκειμένου να μάθουμε πόσο στοίχισε το πρώτο εξάμηνο!. 35 με 40 δις; 100 ή 200;
Γιατί η αυτή η εμμονική παλινδρόμηση στα καλά καθούμενα; Γιατί δεν είναι εμμονική ούτε είναι στα καλά καθούμενα. Είναι χρήματα που χάθηκαν και λείπουν τώρα από την αντιμετώπιση της πανδημίας. Και γιατί είναι προκλητικό να καταγγέλλει ο τότε Πρωθυπουργός και ο διάδοχος του Γιάνη, ο Ευκλείδης, ότι (με στοιχεία Απριλίου-Ιουνίου) η χώρα μας είναι η δεύτερη από το τέλος σε επί πρόσθετες δαπάνες για την υγεία.
Οι υπόλοιποι δικαιούμαστε να επικρίνουμε την κυβέρνηση για τις όποιες αβελτηρίες της. Το ίδιο και αυτοί βέβαια καθώς έχουν το πολιτικό δικαίωμα και την λαϊκή εντολή γι’ αυτό. Μόνο που θα έπρεπε να σεμνύονται λιγάκι.
Κρίνονται για το ύφος και το επίπεδο των επιχειρημάτων. Το πασπάλισμα με φραστικές σαντιγί περί «ανεύθυνης, νεοφιλελεύθερης κυβέρνησης που απεχθάνεται το δημόσιο τομέα» δεν καλύπτει τις ευθύνες της διακυβέρνησής τους και την οικονομία που βύθισαν την στιγμή που προσπαθούσε να αναπνεύσει.
Όπως κρίνεται και η τωρινή τους φιλολογία. Για τον εθελοντισμό για παράδειγμα, που «είναι ο φερετζές του νεοφιλελευθερισμού». Είναι μια συζητήσιμη θεώρηση, καθώς σαφώς ο εθελοντισμός που είναι περίσσευμα ψυχής, πολιτισμική στάση, αυτοοργάνωση και δράση ελεύθερων πολιτών, δεν μπορεί να αναπληρώσει την συστημική κρατική ανεπάρκεια.
Αυτό θα ήταν μια ψύχραιμη παραδοχή, χωρίς υστερική την καταδίκη του. Και πολύ περισσότερο από έναν χώρο που κάποιοι από τα μέλη του στα νιάτα τους πήγαν με μπριγάδες στην Κούβα να μαζέψουν ζαχαροκάλαμο για να βοηθήσουν τη χώρα του σύντροφου Φιντέλ.
Και αν αυτό «δεν πιάνεται» γιατί εντασσόταν στο πλαίσιο της διεθνιστικής αριστερής αλληλεγγύης, πόσο συνεπείς είναι οι σύντροφοι όταν εκθειάζουν τον εθελοντισμό σε «καπιταλιστικές συνθήκες» μόνο όταν πρόκειται για μετανάστες; Όταν από τον ίδιο χώρο εκθειαζόταν η μετανάστρια Malak, μέλος εθελοντικής ομάδας προσφύγων, που έφτιαχνε μάσκες για τους αιτούντες άσυλο;
Η πάλι όταν αποθεώνονταν οι μετανάστες από Συρία, Αφγανιστάν, Σομαλία, Υεμένη, Σιέρρα Λεόνε, Γκάμπια, Γουινέα, Μπουρκίνα Φάσο, Κογκό, Καμερούν, Αϊτή (όλες διπλανές μας χώρες), επειδή με την στήριξη της ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ έγιναν εθελοντές στους καταυλισμούς σε θέματα σχετικά «με την προστασία των γυναικών, της υγείας, της ατομικής υγιεινής, της ύδρευσης κ.α.);
Πόσο επίσης αγοραία πολιτική εκμετάλλευση θανάτου είναι να παρακινείς τους οικείους των νεκρών μιας παγκόσμιας πανδημίας, να υποβάλουν μηνύσεις, λες και υπήρχε φάρμακο και ολιγώρησαν οι υπεύθυνοι να το παράσχουν στους ασθενείς;
Όταν μάλιστα ουδέν κόμμα ή τότε αντιπολιτευόμενο μέσο, διανοήθηκε να εκστομίσει παρόμοια προτροπή με το ολοκαύτωμα του Ματιού, όπου ασχέτως αν υπήρχαν ευθύνες (υπάρχει δικαστική διερεύνηση), η μετέπειτα διαχείριση από τον ανήξερο Πρωθυπουργό ως τους υπουργούς που προσπαθούσαν να πείσουν με δορυφορικούς χάρτες για σχέδιο εμπρηστών, και εκείνους που δεν έβρισκαν κανένα λάθος χειρισμών, ήταν έκπαλαι η πιο απάνθρωπη προσπάθεια εξαπάτησης της κοινής γνώμης - ακριβώς γιατί αφορούσε νεκρούς.
Ο ΣΥΡΙΖΑ παρά το προσωπείο σοσιαλδημοκρατίας που προσπαθεί να φορέσει, δεν αλλάζει. Όχι γιατί είναι… αριστερός, αλλά επειδή πρόκειται για ένα κόμμα χωρίς αρχές. Η ευδιάκριτη προσμονή ανοίγματος και άλλων τάφων που έδειξε με τη γνωστή ανάρτηση της Αυγής, προσδιορίζει τον πολιτικό του ορίζοντα και το ηθικό του έρμα. Η αξιωματική αντιπολίτευση θα έχει μέλλον όταν απορρίψει τον… Συριζαϊσμό της, ήτοι την χωρίς αρχές πολιτική της ρητορική. Το θέμα είναι αν μπορεί.
