Το μπάχαλο που λανσάρεται ως κορμός της προοδευτικής διακυβέρνησης, εγκαίρως ενισχύει το αίσθημα του τρόμου για τη βλάβη και όχι για τις περιπέτειες για τις οποίες με γενναία δόση πολιτικού τακτ, προειδοποιεί ο πρωθυπουργός ότι είναι ικανό να προκαλέσει στη χώρα. Δεν είναι οι «Κασσάνδρες» της πολιτικής που προβλέπουν τις καταστροφές σε μια συνταγή που δήθεν εγγυάται μια πολιτική αλλαγή, δικαιοσύνη και ασφάλεια παντού όπως καμώνεται ο Αλέξης Τσίπρας. Οι απευκταίες εικόνες από τις συνθήκες Βαβέλ που θα επικρατούσαν στον τόπο, είναι μπροστά στα μάτια των ψηφοφόρων χάρη στην αμετροέπεια που επιδεικνύουν οι κήρυκες της προοδευτικής διακυβέρνησης στην προσπάθεια τους να προσηλυτίσουν μια νέα φουρνιά εξαπατημένων και να υπνωτίσουν όσες συνειδήσεις πήραν το μάθημα τους το 2015.
Εάν το εκλογικό αποτέλεσμα της 21ης Μαΐου οδηγούσε στο μοιραίο και συγκεντρώνονταν τα κουκιά για τη δεδηλωμένη της τερατογένεσης, ο Αλέξης Τσίπρας - όπως και τώρα - θα είχε απέναντι τον δραχμιστή και πάλαι ποτέ asset του, Γιάνη Βαρουφάκη να αποδομεί τη λύση που κατέληξαν οι «σοφοί» του ΣΥΡΙΖΑ για τα κόκκινα δάνεια να τον εξομοιώνει με τους καπιταλιστές της Silicon Valley. Θα αντίκρυζε δε, τον ρυθμιστή Νίκο Ανδρουλάκη να υψώνει από τα Καλάβρυτα το «λάβαρο» του… βέτο για μια πρόταση που δεν θα ήταν αρκετά σοσιαλιστική. Ένα ριμέικ δηλαδή από τα αλήστου μνήμης μπρα-ντε-φερ με το «αναγκαίο καλό» που συνεργάστηκε το 2015, όταν ο Πάνος Καμμένος είχε βάλει σε εφαρμογή το σχέδιο να μετατρέψει τον συνεταίρο του σε αμφιδέξιο, μαθαίνοντας του όπως έλεγε και το σποτ των ΑΝΕΛ, να γράφει και με το δεξί.
Ο θίασος ανασυντάχθηκε και συνεχίζει με την ίδια ακόρεστη τάση στα ψεύδη, στη διαστρέβλωση της πραγματικότητας και στην παραχάραξη της ιστορικής μνήμης που δημιούργησαν οι πειραματισμοί του. Ο σκοπός για την ανακατάληψη της εξουσίας μπορεί να αγιάζει τα μέσα, αλλά ο κυνισμός και η πρωτοφανής υποτίμηση της νοημοσύνης του κόσμου, θα μπορούσε να ερμηνευτεί και ως στρατηγική ήττας.
Τα επαναλαμβανόμενα κρούσματα περισσότερο την αίσθηση λούμπεν περιπτώσεων, που θέλουν να ξανακλέψουν την ψήφο των ανυποψίαστων πολιτών, δημιουργούν πάρα του σήματος για πολιτική ωριμότητα εκπέμπουν. Η Πόπη Τσαπανίδου προέβη στην αδιανόητη τοποθέτηση ότι μια ήττα του ΣΥΡΙΖΑ θα συνέβαινε γιατί θα είχε παραπλανηθεί ο κόσμος, αφού το κυβερνητικό πρόγραμμα που έχει εκπονηθεί στην Κουμουνδούρου «είναι τόσο καλό». Κοντράρεται ευθέως από τον ομολογουμένως ασυνήθιστο τρόπου που επέλεξε ο Γιάννης Μουζάλας για να κάνει την αυτοκριτική για την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ: «μέσα στη δυσκολία που βρέθηκε όντως πρώτη φορά κυβέρνηση υπερέβαλε σε αυτά τα οποία έλεγε. Πιθανώς ρομαντισμός λέω εγώ, ο άλλος μπορεί να πει δεν είχαμε ιδέα, ό,τι και να πείτε δεν έχει σημασία».
Ο Χρήστος Σπίρτζης πέρασε σε άλλη πίστα αυτό το γαϊτανάκι, επιλέγοντας μεταξύ σοβαρού και αστείου να δηλώσει ότι τους servicers στην Ελλάδα τους έφερε ο καπιταλισμός. Υπάρχει βέβαια και η ασπίδα που ύψωσε μπροστά από τον Πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ, ο Γιώργος Τσίπρας που αντέκρουσε τις κατηγορίες που αποδίδονται στον εξάδερφό του, ότι είχε υποσχεθεί σεισάχθεια. Η αλήθεια είναι ότι η δέσμευση Τσίπρα αφορούσε σε μια νέα σεισάχθεια.
