Όπως θα έχει παρατηρήσει ο αναγνώστης, η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ έχει «εξαφανίσει» από προσώπου γης τους κυρίους Πολάκη, Σπίρτζη, Ραγκούση, Παππά και την κυρία Δούρου. Προσωπικά ανησυχώ για την ψυχική υγεία τους, γιατί είμαι σίγουρος πως ζουν υπό το καθεστώς του συνδρόμου της στέρησης. Θα πρέπει να τριγυρίζουν στο κλουβί τους όπως ένα ανήμερο θηρίο.
Είναι βέβαιο πως ο Α. Τσίπρας έκρινε ότι η δημόσια εμφάνισή τους μόνον προβλήματα θα δημιουργούσε στο κόμμα του και τους απέσυρε από την κυκλοφορία. Όμως ο ΣΥΡΙΖΑ είναι σαν τις ρωσικές στοιβαγμένες κούκλες, τις μπαμπούσκες. Βγάζεις μια και από κάτω εμφανίζεται άλλη και μετά κι άλλη και πάει λέγοντας.
Εξαφανίζουν τον Πολάκη και από κάτω εμφανίζεται ο Μπαλάφας. Κρύβουν τη Δούρου και εμφανίζεται η κυρία Τασία. Έχουν βάλει στην άκρη τον Ραγκούση και τους προκύπτει Ζουράρις.
Ο κ. Μπαλάφας, ως γνωστόν, δήλωσε πως αισθάνεται υπερήφανος για τη συνεργασία του ΣΥΡΙΖΑ με τους ΑΝΕΛ. Μάλλον έκλεινε πονηρά το μάτι προς τον Βελόπουλο. Η δε κυρία Τασία δήλωσε πως αυτό το «λιάζονται» είναι παράσημο για αυτήν.
Αν ο κ. Μπαλάφας υπονόησε τη συνεργασία με τις κηραλοιφές, ο κ. Ζουράρις το είπε ευθαρσώς και με στεντόρεια τη φωνή. «Να συνεργαστούμε και με τον Βελόπουλο, ακόμα και με τον διάβολο, επί τη βάσει προγραμματικής συμφωνίας». Για να μη μιλήσω για τους εναλλακτικούς τρόπους πληρωμής του Ευκλείδη Τσακαλώτου.
Όλα αυτά τα είπαν και είναι καταγεγραμμένα.
Είναι πραγματικά τραγικό για ένα κόμμα που διεκδικεί την εξουσία ή λέει πως τη διεκδικεί, να κρύβει τους «κακούς» και να εμφανίζονται στη θέση τους άλλοι χειρότεροι. Αυτός ο Τσίπρας τι να πρωτοσυμμαζέψει. Αλλά αυτός είναι ο ΣΥΡΙΖΑ. Το πρόβλημά του δεν αφορά πρόσωπα. Είναι κατά βάση δομικό. Αφορά την ίδια τη φυσιογνωμία του, όπως αυτή έχει διαμορφωθεί από την ημέρα της ίδρυσής του και κυρίως από τον Δεκέμβριο του 2008.
Όποιος προσχωρεί σε αυτό το κόμμα αφομοιώνεται, αν θέλει να επιβιώσει πολιτικά. Όσοι «εισοδιστές» φαντάστηκαν πως μπορεί με την είσοδό τους να μεταμορφώσουν τον ΣΥΡΙΖΑ, διαψεύστηκαν τραγικά. Οι δομές του είναι πολύ ανθεκτικές. Για αυτό άλλωστε και όσες προσπάθειες έγιναν σταδιακά να μετεξελιχθεί σε ένα κόμμα της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας, έστω στην αριστερή εκδοχή της, απέτυχαν.
Όλο αυτό το σκηνικό εξηγεί και τη διαφαινόμενη εκλογική νίκη της Νέας Δημοκρατίας, παρά τα όσα συνέβησαν κατά τη διάρκεια της κυβερνητικής της θητείας. Και δεν ήταν λίγα. Αυτή η ιδεολογική και πολιτική ακινησία του ΣΥΡΙΖΑ σε συνδυασμό με την ανεπάρκεια της ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ, άφησαν μεγάλο χώρο στη Νέα Δημοκρατία που τον κάλυψε με σχετική ευκολία.
Τελικά μια ακρότητα αν τη λέει ο κ. Πολάκης είναι πολύ πιο αυθεντική από το να τη λέει ο κ. Μπαλάφας ή ο κ. Ζουράρις. Η μεγάλη μπαμπούσκα είναι πάντα προτιμότερη από τα μπαμπουσκάκια.
