Δέσμιος του πολακισμού και του πολιτικού κυνισμού που διακρίνει κάθε ενέργεια τα χρόνια της καθεστωτικής του παρουσίας στα δημόσια πράγματα, ο Αλέξης Τσίπρας επιτελεί ένα ρόλο με ξεκάθαρο δόλο.
Η απληστία του επικυριαρχεί της κοινής λογικής, απέναντι στο μείζον που είναι η κοινωνική αστάθεια. Διότι υπαρξιακά ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ συνδέεται με την επικράτηση της αναταραχής και τρέφεται πολιτικά από τη διάχυση του διχασμού. Δεν στρώνει απλώς το χαλί ακόμη μιας εκλογικής ήττας, αλλά στοχεύει στην εσωτερική αποσταθεροποίηση μετά από την καταγραφή της.
Ακόμη μια νάρκη δηλαδή σαν κι αυτή της απλής αναλογικής με την οποία θέλησε να υπονομεύσει τη θεμελιακή μεταστροφή που διέγραψε η πορεία της χώρας μετά τις εκλογές του 2019. Τώρα ο κ. Τσίπρας ποντάρει στη δηλητηρίαση της κοινής γνώμης με το σεντράρισμα των σίγουρων εχθρών: των δημοσκόπων.
Δεν είναι κίνηση απελπισίας, αλλά τυχοδιωκτική πράξη η απαίτηση να δημοσιοποιούνται από τις εταιρείες τα αστάθμιστα δεδομένα των ερευνών γνώμης. Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, παρότι θύμα της αυταπάτης και της εξαπάτησης των Σκλιάδων και των κάθε τυχάρπαστων που επιστρατεύτηκαν για να στηλωθεί το ανάστημα της πρώτης φοράς, είναι βέβαιο ότι δεν έχει αποσυνδεθεί από την πραγματικότητα.
Ψάχνει όμως για προεκλογικά φούμαρα, καθώς γνωρίζει ότι το συγκεκριμένο τμήμα των ερευνών θα κατατάσσει τον ΣΥΡΙΖΑ, ακόμη χαμηλότερα επίπεδα, από τα κολακευτικά ποσοστά της αναγωγής. Στην Κουμουνδούρου αναζητούν ενόχους που θα ρίξουν για την προεκλογική πυρά.
Γιατί εάν το ανεπεξέργαστο δείγμα θα επιτρέψει τη μετάδοση της κομματικής προπαγάνδας, που θα αμφισβητεί την αξιοπιστία των δημοσκοπήσεων και θα προσδώσει νομιμοποιητική βάση στη φαιδρή μομφή ότι η έρευνα έχει πληρωθεί για να χειραγωγηθεί η κοινωνία. Διότι στον μέσο ψηφοφόρο, οι αναγωγές της στατιστικής επιστήμης υποσκελίζονται από τα χαλκευμένα κατηγορητήρια. Τουλάχιστον έτσι νομίζει η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ.
Άλλωστε η στρατηγική της δεν είναι τίποτε άλλο από μια συλλογή από κάλπικες ή τρύπιες δεκάρες. Η πραγματικότητα ήδη διαψεύδει ακόμη και τις υποκριτικές συγνώμες του Αλέξη Τσίπρα προς τους δημοσκόπους.
Κάλπικη είναι και η διαβεβαίωση του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ για την κυβέρνηση των ηττημένων. Ο Αλέξης Τσίπρας μπορεί να την ξορκίζει αλλά ταυτόχρονα, με μια υποδόρια, πολιτική, στόχευση, προϊδεάζει ότι όσα λέγονται τώρα, αποτελούν μια δέσμευση με ημερομηνία λήξης το αργότερο την 25η Μαΐου, όταν θα του ανατεθεί από την Πρόεδρο της Δημοκρατίας η δεύτερη εντολή για τον σχηματισμό κυβέρνησης.
Ο ισόβιος αρχηγός μπορεί να επιδιώκει να φορτώσει τα «λόγια του αέρα» στον Νίκο Ανδρουλάκη, όμως το αμαρτωλό παρελθόν του, αποδεικνύει ξεκάθαρα το έλλειμμα φερεγγυότητας με το οποίο πολιτεύεται. Την αδίστακτη, πολιτική φύση του, την απέδειξε ο Αλέξης Τσίπρας με το δημοψήφισμα της κωλοτούμπας το 2015.
Αμέσως μετά διακήρυττε ότι δεν θα προσέφευγε στη λαϊκή εντολή αλλά προχώρησε σε νέες εκλογές. Ο κ. Τσίπρας όμνυε στην ακλόνητη πίστη και αφοσίωση στις θέσεις της αριστεράς, αλλά τελικά συμμάχησε με την ακροδεξιά. Δίπλα στον Αλέξη Τσίπρα στοιχίζεται ο αυριανός συγκυβερνήτης του, Νίκος Ανδρουλάκης, ο οποίος αρνείται για πρωθυπουργό τον αρχηγό του κόμματος που θα έχει ψηφιστεί από τους οι πολίτες.
Κοντά τους και όχι απέναντι τους βρίσκεται ο Γιάνης Βαρουφάκης, που μπορεί να προτάσσει την πολιτική ονείρωξη για τις «Δήμητρες» και τα σχέδια εξόδου από το ευρώ, αλλά είναι βέβαιο ότι μαζί με τους άλλους δυο, αθροίζουν στο προεκλογικό κομπιουτεράκι τα ποσοστά της προοδευτικής διακυβέρνησης.
