Του Γιάννη Σιδέρη
Είναι εντυπωσιακός ο τρόπος που ο Πρωθυπουργός παραγνωρίζει την πασιφανή πραγματικότητα, αποτυπωμένη και σε φωτογραφίες που είναι αδιάψευστοι μάρτυρες.
Μιλώντας στο συντονιστικό της Εκλογικής Επιτροπής που συγκροτήθηκε ενόψει εκλογών, έκανε λόγο για μαζική προσέλευση στις πρόσφατες εκδηλώσεις, που δείχνει την… «ισχυρή κοινωνική βάση του νέου εγχειρήματος», το οποίο και φιλοδοξεί να αποτελέσει πόλο συσπείρωσης, αλλά και ενεργοποίησης των ευρύτερων λαϊκών, προοδευτικών και δημοκρατικών δυνάμεων.
Βέβαια η… μαζική προσέλευση στις εκδηλώσεις, αποδείχτηκε εκπάγλως στις περιπέτειες που είχαν η κα Γεροβασίλη στην Πτολεμαΐδα, ο κος Τσακαλώτος στη Δράμα, χθες ο υποψήφιος περιφερειάρχης κ. Γιαννούλης στα Γιανιτσά, και άλλα στελέχη σε άλλες πόλεις, με αποτέλεσμα να αναγκαστούν να εγκολπωθούν το δόγμα κάθε αντιλαϊκής εξουσίας, «ισχύς μου η προστασία των ΜΑΤ»
Η μόνη «μαζική» προσέλευση, όπου δεν υπήρξε χρεία προστασίας των ΜΑΤ, θα μπορούσε να χαρακτηριστεί η δική του στο Βελβεντό Κοζάνης, καθώς αποτέλεσε προστατευμένο περιβάλλον. Ειδικός λόγος ήταν η ικανοποίηση του αιτήματος των κατοίκων, που επέφερε την αυτονόμηση του δήμου Βελβεντού από τον δήμο Σερβίων.
Αύριο θα βρεθεί στην Καλαμάτα όπου θα μιλήσει στο κλειστό γυμναστήριο, μη τολμώντας ανοιχτή συγκέντρωση, και το Σάββατο στην Πάτρα.
Κατά την εισήγησή του έδωσε έμφαση στην «ιδιαίτερα θετική δυναμική, όπως είπε, των πρώτων βημάτων του ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία» (Προφανώς ερήμην εντυπώσεων και δημοσκοπήσεων, η ετοιμόρροπη γέφυρα και το μετέπειτα υποστύλωμα από τον Τζουμάκα, δημιουργούν μια υπόγεια δυναμική που σε μας και τις δημοσκοπήσεις περνάει απαρατήρητη).
Στην πραγματικότητα ο κ. Τσίπρας και τα επιτελικά στοιχεία κυβέρνησης και κόμματος είναι αρκετά δύσθυμα γιατί η «Προοδευτική Συμμαχία» δεν μαγνητίζει κεντροαριστερούς ψηφοφόρους, σε σημείο που η συγκρότησή της να λογίζεται σχεδόν ως μη γενομένη.
Η βασική αιτία δεν είναι η προϋπάρχουσα εκλογική ανυπαρξία των προσώπων που συγκρότησαν την συμμαχία των προθύμων. Αυτή ήταν γνωστή, καθώς όσες φορές εκτέθηκαν στη βάσανο της λαϊκής αποδοχής, ατύχησαν. Αν ο ΣΥΡΙΖΑ θεωρούσε ότι είναι… το ιππικό που θα ερχόταν πάνοπλο και νικηφόρο να τον βγάλει από την απελπιστική αμυντική θέση που βρίσκεται, μάλλον τα κριτήρια των ανωτάτων στελεχών τα έχει στομώσει η αγωνία της καθολικής κατάρρευσης.
Θα μπορούσαν οι «γεφυραίοι» να αποτελέσουν όντως μια συνιστώσα δυναμικής συσπείρωσης, υπό την προϋπόθεση ότι ο βασικός πυρήνας που είναι το κόμμα, βρισκόταν σε κατάσταση οργανωτικής και ιδεολογικής ευεξίας.
Εκείνο που συμβαίνει είναι το αντίθετο. Οι εξαιρετικά λίγες - και ολιγομελείς – οργανώσεις, που ούτως ή άλλως ποτέ δεν είχαν μαζική παρέμβαση στην κοινωνία, έχουν αποδεκατιστεί για τρεις λόγους. Ο πρώτος είναι ότι πολλά μέλη, τα πιστότερα ιδεολογικά, αποχώρησαν μαζί με τον Λαφαζάνη και τη Ζωή. Ο δεύτερος ότι πολλοί από τους εναπομείναντες απορροφήθηκαν στο κράτος με την ιδιότητα μετακλητών, και ο τρίτος η κατήφεια που διακατέχει όσους δεν προσαρτήθηκαν στο κράτος, αφού δεν έχουν πλέον τι να υπερασπιστούν.
Ως εκ τούτου φαντάζει ματαιοπονία η προτροπή του Πρωθυπουργού για την «αναγκαιότητα συγκρότησης πλατιών τοπικών επιτροπών στήριξης σε όλη την Ελλάδα». Ένα κόμμα του 3%, όπως παραμένει σε οργανωτικό επίπεδο ο ΣΥΡΙΖΑ, δεν μπορεί να συγκροτήσει «πλατιές επιτροπές στήριξης».
Απόχτησε Τοπικές το ίνδαλμά του ο Αντρέας όταν κήρυξε αυτοοργάνωση του λαού, αλλά τότε έφερνε ένα νέο αφήγημα, πρόβαλε ένα φωτεινό μέλλον, ο ίδιος είχε προϊστορία, ενώ ο λαός ανολοκλήρωτα δημοκρατικά αιτήματα.
Ποιος ο λόγος να ενταχθεί τώρα κάποιος σε επιτροπές πρωτοβουλίας για ένα μνημονιακό κόμμα που όσα κήρυξε και υποσχέθηκε αποδείχτηκαν φούμαρα, και ως κύριο προεκλογικό «επιχείρημα», μετά από τεσσεράμισι χρόνια ηγεσίας, προβάλει τον κίνδυνο του… ακροδεξιού Μητσοτάκη;
ΥΓ: Οι νεκροί είναι ανυπεράσπιστοι. Οι σφαγιασθέντες γίνονται ντεκόρ στην προεκλογική εκστρατεία του ΣΥΡΙΖΑ (είναι σκληρή η έκφραση, αλλά είναι σκληρή και η εικόνα της μεθόδευσης -για κάποιους τουλάχιστον εκ των συγγενών των σφαγιασθέντων).
Οι γερμανικές αποζημιώσεις έγιναν μαζικό ανάγνωσμα με την είσοδο στα μνημόνια. Μέχρι τότε μόνοι τους πάλευαν ο Μανόλης Γλέζος, ο Γιώργος Μαγκάκης, ο Γιάννης Σταμούλης και τρεις - τέσσερις ακόμη.
Η είσοδος στα μνημόνια αναβίωσε την διάσταση των κατακτητών Γερμανών, των φασιστών της Μέρκελ και του Σόιμπλε, ο ΣΥΡΙΖΑ θυμήθηκε τις αποζημιώσεις από Α και Β Παγκόσμιο, ο Λαφαζάνης πρότεινε να μπουν στον Προϋπολογισμό, η πρόεδρος Ζωή σχημάτισε επιτροπές, οι καλλιτέχνες ύψωσαν τη φωνή τους.
Όμως οι αξιώσεις μπήκαν στο συρτάρι για χρόνια για λόγους σκοπιμότητας και ανεσύρθησαν τώρα, για να επενδύσουν το προεκλογικό αφήγημα του ΣΥΡΙΖΑ.
Ηθικό το αίτημα, ελλείπουσας ηθικής η μικροπολιτική μεθόδευση της συγκυρίας.
