Χωρίς πυξίδα, χωρίς κανένα σχέδιο, και ο Αλέξης Τσίπρας αναπολεί τα παλιά και ποντάρει «όλα τα λεφτά» στην επικείμενη ύφεση και σε μια νέα οικονομική κρίση. Διανθίζει δε την ελπίδα μιας νέας καταστροφής που θα προκαλέσει αντιδράσεις με μια αντιδεξιά ρητορική και έναν καταγγελτικό λόγο κατά του «νεοφιλελευθερισμού», ενώ ταυτόχρονα τα τρολς, αλλά και στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, επιχειρούν να διαμορφώσουν μια εικόνα καθεστωτισμού για την κυβέρνηση και τον πρωθυπουργό
Οι δύο συνεντεύξεις του Αλέξη Τσίπρα, η μία στην «Καθημερινή της Κυριακής» και η άλλη στην Όλγα Τρέμη, στο πλαίσιο του Φόρουμ των Δελφών, ήρθαν να επιβεβαιώσουν ότι:
1. Ο Αλέξης Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ συνολικά δεν έχουν κανένα πρόγραμμα και καμία πρόταση πέραν αυτής του «λεφτά υπάρχουν».
2. Το άγχος μιας ενδεχόμενης πρόωρης προσφυγής στις κάλπες υπερκαλύπτει οποιαδήποτε άλλη πράξη και εξέλιξη στο εσωτερικό.
3. Η ρητορική του αντιδεξιού συνασπισμού και του καταγγελτικού λόγου για κάθε θέμα που ανακύπτει, παρά την αποτυχία που εισέπραξε προεκλογικά, αποτελεί μοναδική διέξοδο στην έλλειψη πολιτικού λόγου και επιχειρημάτων.
4. Η προσπάθεια να εμφανιστεί η κυβέρνηση, αλλά και ο ίδιος ο πρωθυπουργός, με καθεστωτική νοοτροπία δεν αποτελεί μια πρωτοβουλία των τρολς και των στελεχών, όπως ο Π. Πολάκης, ο Ν. Καρανίκας και άλλοι, αλλά μια γραμμή που προέρχεται από την ηγεσία της Κουμουνδούρου/
Η αναφορά του Αλ. Τσίπρα στις δύο συνεντεύξεις σχετικά με τις ευθύνες για την ύφεση και η προσπάθεια να αποδοθεί στην κυβέρνηση και προσωπικά στον Κυριάκο Μητσοτάκη είναι ενδεικτική των προθέσεων της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ. Έφτασε δε στο σημείο ο πρώην πρωθυπουργός να υποστηρίξει πως για την ύφεση ευθύνεται η μείωση της φορολογίας των επιχειρήσεων. Και αυτό σε συνδυασμό με το ότι η κυβέρνηση δεν έδωσε λεφτά στον... λαό.
Και επειδή μόνο για αφέλεια δεν μπορεί να κατηγορηθεί ο πρώην πρωθυπουργός, η αναφορά έγινε στο πλαίσιο της ανάδειξης του φιλολαϊκού προφίλ του ιδίου και του κόμματός του έναντι της Ν.Δ. και της σημερινή κυβέρνησης.
Άλλωστε σε αυτό βασίζει όλη τη ρητορική των τελευταίων ημερών, αλλά και το πρόγραμμα που ο ίδιος παρουσίασε (δύο φορές) και θυμίζει την πολιτική του «Τσοβόλα δώστα όλα», διανθισμένη με το πιο πρόσφατο «Λεφτά υπάρχουν». Όπως βασίζει και το γεγονός ότι ο ΣΥΡΙΖΑ υιοθετεί και θέτει υπό την αιγίδα του κάθε κινητοποίηση και κάθε κλάδο που αντιδρά σε κυβερνητικές παρεμβάσεις ή διεκδικεί περαιτέρω επιδόματα. Το έπραξε με τους εκπαιδευτικούς, δήλωσε συμμετοχή στις κινητοποιήσεις των εργαζομένων στον κλάδο του επισιτισμού και θα συνεχίσει να το πράττει και το προσεχές διάστημα
Είναι δεδομένο ότι στο μόνο που μπορεί να ελπίζει, τουλάχιστον στην παρούσα φάση, ο Αλέξης Τσίπρας, είναι η δημιουργία ενός νέου κύματος αγανάκτησης. Επένδυσε στις πλατείες, αν και δεν του βγήκε, επενδύει ακόμη και στη δολοφονία του Τζώρτζ Φλόιντ στις ΗΠΑ και τη ρατσιστική βία. Όποιος άκουσε ή διάβασε σημεία της ομιλίας του Νίκου Φίλη στη Βουλή, στο πλαίσιο της συζήτησης για την Παιδεία βγάζει άνετα συμπεράσματα.
Από τη συνέντευξη στην Όλγα Τρέμη αναδείχθηκε όμως και άλλο ένα θέμα. Το εσωκομματικό πρόβλημα του ΣΥΡΙΖΑ είναι μεγαλύτερο από αυτό που βγαίνει προς τα έξω. Και μπορεί προς το παρόν να μη λαμβάνει διαστάσεις υπό το φόβο μιας πρόωρης προσφυγής στις κάλπες, σύντομα όμως ο Αλέξης Τσίπρας θα κληθεί να το επιλύσει. Τα όσα είπε για αποφάσεις που έχουν ληφθεί ως προς την πορεία του κόμματός του και τη διεύρυνσή του δεν ακούστηκαν καλά μεταξύ όλων των στελεχών.
Οι φυλές στον ΣΥΡΙΖΑ έχουν λάβει θέσεις μάχης. Και τα πράγματα δεν είναι εύκολα αφού λείπει η συγκολλητική ουσία της εξουσίας. Όταν φτάνει στο σημείο ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας να πρέπει να επιλύσει διαφορές μεταξύ του Δ. Παπαδημούλη και του Στ. Κούλογλου στην ευρωομάδα του κόμματος και να ζητεί από τον δεύτερο να μην αποχωρήσει, τότε είναι εύκολο να διαπιστώσει κανείς τι τροπή θα λάβουν στο μέλλον οι εξελίξεις.
Σε κάθε περίπτωση ο Αλέξης Τσίπρας αναδεικνύει μέσα από τις παρεμβάσεις του την αδυναμία άρθρωσης πολιτικού λόγου και αντιπαράθεσης, επενδύει σε μια νέα καταστροφή και επαναλαμβάνει διαρκώς ένα... φλερτ προς το ΚΙΝΑΛ που δεν βρίσκει ανταπόκριση αναζητώντας μια επιβεβαίωση στην προσπάθεια κατάληψης του λεγόμενου κέντρου.
