Του Γιάννη Σιδέρη
Τα τελευταία ρήγματα χθες, καταρρίπτουν το ιδεολογικό τείχος «αντίστασης» που οικοδόμησε ο ΣΥΡΙΖΑ κατά την μισερή αντιμνημονιακή του πορεία (μισερή όχι ως αντιμνημονιακή, αλλά ως εκπέμπουσα μίσος ), καταπατώντας την ορθόφρονα λογική, και παραπλανώντας τους ακροατές του.
Χθες μάθαμε από στόματος Λαγκάρντ στην «Le Parisien», ότι ο κ. Τσίπρας της είχε ζητήσει το ΔΝΤ «να δεσμευτεί δίπλα στην Ελλάδα». Ηταν τον καιρό, που σε συνέχεια της αποκαλυφθείσας επιστολής Τσακαλώτου προς το ΔΝΤ, και συγκεκριμένα στην «Αγαπητή Διευθύντρια του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου», όπως αποκαλούσε την κα Λαγκάρντ, στο εσωτερικό, για χάριν του ακροατήριου του και των προσχημάτων, ζητούσε επιθετικά από το ΔΝΤ να ξεκαθαρίσει την στάση του, ενώ διέρρεε ότι δήθεν ήθελε να το διώξει από την διαπραγμάτευση! (θα του δώσουμε τα λεφτά που έβαλε, με δάνειο που θα μας δώσουν οι Ευρωπαίοι, να πάει καλιά του», όπως είχε πει τηλεοπτικώς ο κ. Φλαμπουράρης).
Ετερο ρήγμα στο τείχος της ανώριμης ιδεοληψίας, είναι η αυτονόητη παραδοχή εκ μέρους του κ. Τσίπρα, ότι από τις ξένες ιδιωτικές επενδύσεις, θα έρθει η ανάπτυξη και οι νέες θέσεις εργασίας! Θυμοσοφικός ο πρώην βουλευτής της ΔΗΜΑΡ Νίκος Τσούκαλης, μονολογούσε ακούγοντάς το: «Πόσο δηλητήριο θα έπρεπε να χυθεί, πόση ιδεοληψία θα έπρεπε να καλλιεργηθεί, για να παραδεχθεί ο πρωθυπουργός το αυτονόητο. Πρόκειται για πραγματική εξέλιξη από τότε που ο ίδιος – και οι συν αυτώ – μας κατηγορούσαν, περίπου ως εκπροσώπους των διεθνών κερδοσκοπικών funds».
(θα παρακάμψουμε γεγονότα του τελευταίου 48ρου: Το «δεν φταίει για όλα ο Σόιμπλε» που φέρεται να είπε στην προσύνοδο των ευρωπαίων σοσιαλιστών, και το «μαρτύρησε» η κα Γεννηματά, θα παρακάμψουμε την κρίση ως αντισυνταγματικού του νόμου Μπαλτά-Κουράκη για την επιλογή διευθυντών στα σχολεία, θα παρακάμψουμε το γεγονός ότι το ΣτΕ έκρινε μη νόμιμες τις απολύσεις διοικητών και αναπληρωτών διοικητών δημοσίων νοσοκομείων, θα παρακάμψουμε το ότι ο μετριοπαθής υπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης Ν. Αποστόλου, ακύρωσε την επίσκεψή του στη Λάρισα, γιατί τα πνεύματα είναι οξυμμένα και δεν θα είχε ευμενή υποδοχή από τους αγρότες. Τα παρακάμπτουμε με την έννοια ότι δεν είναι μέγιστα γεγονότα, ωστόσο αποτελούν επιμέρους μικρά ρήγματα, που συνδυαστικά αποσαθρώνουν το κυβερνητικό αφήγημα).
Ο κ. Τσίπρας δήλωσε από τις Βρυξέλλες ότι «Είναι εφικτό να έχουμε μια τεχνική συμφωνία μέχρι τις 20 του Μάρτη και τον Απρίλη τη συνολική συμφωνία που θα αφορά και τα μεσοπρόθεσμα μέτρα για το χρέος».
Ο Απρίλιος θα είναι 14 μήνες μετά από την προθεσμία κατά την οποία έπρεπε να έχει κλείσει η συμφωνία. Οσο και να επιδοθεί σε εγρήγορση, «αναζητώντας τον χαμένο χρόνο», αυτός δεν αναπληρώνεται. Θα χάσκει κενός με αντίτιμο στην επί πλέον οικονομική καταβαράθρωση της χώρας.
Το γραφείο Προϋπολογισμού του κράτους στη Βουλή, στην έκθεση πεπραγμένων για το 2016 που παρέδωσε στον Πρόεδρο Νίκο Βούτση, προειδοποιεί ότι η οικονομία δεν πρόκειται να ανακάμψει αυτόματα, αν δεν εξαλειφθεί η αβεβαιότητα για την κατεύθυνση της πολιτικής στο μέλλον και δεν αλλάξουν οι κανόνες διακυβέρνησης. Μεταξύ άλλων, υπογραμμίζει ότι το 2017 άρχισε «με νέες καθυστερήσεις στην εφαρμογή του προγράμματος, ενώ τονίζει ότι η υλοποίηση των μεταρρυθμίσεων, που έχουν συμφωνηθεί με τους θεσμούς, δημιουργεί τις προϋποθέσεις για να αποτραπεί η παγίωση μιας κατάστασης που χαρακτηρίζεται από αυξανόμενες επιβαρύνσεις του ιδιωτικού τομέα, μείωση των εισοδημάτων στο δημόσιο τομέα, περιορισμούς στην κίνηση κεφαλαίων, έξοδο επιχειρήσεων σε γειτονικές χώρες, έξοδο εκπαιδευμένων νέων σε αναζήτηση εργασίας και δυσλειτουργικές δομές.
Οσο για το ζέον θέμα του ασφαλιστικού, αναφέρει «Οσο μετατίθενται οι αναγκαίες τομές, τόσο μεγαλώνει ο λογαριασμός που θα πρέπει να πληρωθεί για να γίνει βιώσιμο και περιορίζοντα τα περιθώρια για δίκαιη κατανομή των βαρών της προσαρμογής του».
Τα επίχειρα των ακόμη πιο μικρών συντάξεων, είναι δεδομένα θα τα επωμισθεί ο ΣΥΡΙΖΑ. Ας πρόσεχε…
ΥΓ: Είναι βολικό για τον ΣΥΡΙΖΑ να αποδίδει τη κριτική που του γίνεται για τις καθυστερήσεις του, στους «φιλελέδες που προσκυνούν το ΔΝΤ», ώστε να αποκοιμίζει τους οπαδούς του. Η κριτική μας όμως εκκινεί από διαφορετική αφετηρία. Ας μην έφερνε το τρίτο μνημόνιο. Ο λαός του έδωσε τη δυνατότητα δια του «δημοψηφίσματος». Αφού όμως τα έφερε ας παίξει με τους κανόνες που δέχτηκε, διαφορετικά το πληρώνει η οικονομία, δηλαδή όλοι μας.
