Οι παθογένειες της ελληνικής κοινωνίας είναι γνωστές: Μια από τις πιο χαρακτηριστικές, η τάση της να κατηγορεί το πολιτικό σύστημα για αμαρτωλές συμπεριφορές, τις περισσότερες εκ των οποίων – εν πολλοίς εκμεταλλευόμενη τον ελληνικό αμαρτωλό θεσμό του σταυρού προτίμησης – του της επιβάλλει η ίδια. («Τελευταίο κρίκο της αμαρτωλής αλύσου, της οποίας πρώτος είναι οι εκλογείς», αποκαλούσε ο Γεώργιος Βλάχος τους Έλληνες πολιτικούς…).
Οι παθογένειες του ελληνικού κράτους είναι γνωστές: Μια από τις πιο συνήθεις, η αξιοποίηση δημόσιων δομών όχι υπέρ της κοινωνίας και των χρηστών των υπηρεσιών τους, αλλά υπέρ των εργαζόμενων ή «εργαζόμενων» σε αυτές…
Οι παθογένειες της σήμερα κυβερνώσης παράταξης είναι γνωστές: Μια από τις πιο αντιπροσωπευτικές, η οικογενειοκρατία που διασφαλίζει εγγυημένο στασίδι εξουσίας ακόμη και στους πιο άχρηστους γόνους…
Παρά τις αδυναμίες της, ωστόσο, ειλικρινά αδυνατώ να φανταστώ στην παρούσα συγκυρία καταλληλότερη για τον τόπο κυβέρνηση από αυτή του Μητσοτάκη (και με τις αδυναμίες του και με τον εσωκομματικό πόλεμο που του κάνουν οι δύο άμεσοι εκλεγμένοι προκάτοχοί του –εν ονόματι της ιδεολογίας του, αδιέξοδου και ανέξοδου, ρητορικού υπερεθνικισμού ο ένας, εν ονόματι της «ιδεολογίας» του άκοπου ραχατιού και του «δεν σπάζουμε αβγά» ο άλλος…).
Πάντων τούτων δοθέντων, όμως, όσο και αν προσωπικά με τρομοκρατεί η προοπτική κάποιας άλλης κυβέρνησης από τις θεωρητικώς εφικτές σήμερα, τίποτε δεν είναι πιο προσβλητικό για την αλήθεια και τον λαό της χώρας από την, εκ μέρους της κυβερνητικής παράταξης, επανάληψη δύο μεγάλων μύθων: Πως συγκυβέρνηση δεν γίνεται χωρίς συμμετοχή του πρώτου κόμματος (στον μύθο αυτό μετέχει και ο Τσίπρας που αποκλείει «κυβέρνηση ηττημένων»)… Και πως συγκυβέρνηση δεν γίνεται χωρίς να έχει πρωθυπουργό τον αρχηγό του πρώτου κόμματος. Φτάνουν δε να λένε κάποιοι πως ούτε υπάρχει ούτε υπήρξε ποτέ και πουθενά τέτοια κυβέρνηση! «Έλεος κ. συνάδελφε», που συνηθίζει να λέει γνωστός πολιτικός επιστήμων, ειδήμων στον Μεσοπόλεμο…
Από τον βορρά στον νότο και από την ανατολή στη δύση της Ευρώπης, από τη Σουηδία μέχρι την Πορτογαλία, υπάρχουν συμμαχικές κυβερνήσεις χωρίς συμμετοχή του πρώτου κόμματος.
Στην Ομοσπονδιακή Γερμανία από το 1969 έως το 1982, μόνο μετά τις εκλογές του 1972 ήταν στην κυβέρνηση ο πρώτος της εθνικής κάλπης. Στην Ιταλία της δεκαετίας του 1980 είχαμε πρωθυπουργούς (Σπαντολίνι, Κράξι) προερχόμεους από τα «ψιλά» της πολιτικής ζωής της χώρας.
Ενώ όλες τις προηγούμενες δεκαετίες το πρώτο κόμμα, η Χριστιανική Δημοκρατία, μετείχε μεν, χωρίς ποτέ ωστόσο να έχει την πρωθυπουργία ο αρχηγός της…
Ως προς την Ελλάδα δε… Μέχρι τη συγκρότηση των κυβερνήσεων Σαμαρά-Βενιζέλου και Τσίπρα-Καμμένου, με την εξαίρεση των βραχύβιων μονοπαραταξιακών κυβερνήσεων των δύο Τσαλδάρηδων (Παναγή και Ντίνου), δεν είχε υπάρξει συμμαχική κυβέρνηση από το 1926 με πρωθυπουργό τον αρχηγό του μεγαλυτέρου κόμματος! Μάλιστα μετά τις εκλογές του 1950 και του 1951 το πρώτο κόμμα δεν μετείχε καν στην κυβέρνηση…
Με συνεκτίμηση όλων των παραπάνω, αναρωτιέμαι…
Πώς θα νιώσει – εκ των διαρκώς αναπαραγόντων τους προαναφερόμενους μύθους – ο πάρα πολύ άτυχος νεοδημοκράτης, που θα τύχει να πέσει σε συριζαίο όχι ολοσχερώς αστοιχείωτο (είναι ευάριθμοι, αλλά υπάρχουν και τέτοιοι) που θα τον βάλει στη θέση του;
