Η έννοια του πατριωτισμού είναι πολύ ευρεία και με καλή διάθεση θα μπορούσαν να χωρέσουν όλοι. Σε τελική ανάλυση όλοι την πατρίδα τους αγαπάνε, για το καλό της αγωνίζονται, όπως λένε.
Όταν όμως από αυτή την αφηρημένη και γενικόλογη διαπίστωση προχωρήσουμε σε πιο συγκεκριμένη θεώρηση του πατριωτισμού, τότε θα διαπιστώσουμε πως η κατάσταση είναι πιο περίπλοκη. Γιατί τελικά δεν είσαι ό,τι δηλώνεις. Αυτό που δηλώνεις θα πρέπει να το υποστηρίζεις με τις πράξεις σου.
Στην Ελλάδα ο πατριωτισμός πρωτίστως -αλλά όχι αποκλειστικά- δοκιμάζεται στο πεδίο των ελληνοτουρκικών σχέσεων, γιατί η απειλή κατά της Ελλάδας προέρχεται εξ ανατολών. Συνεπώς καθοριστικό κριτήριο του πατριωτισμού είναι ο τρόπος με τον οποίον θα αντιμετωπίσουμε την απειλή και τα μέσα που θα χρησιμοποιήσουμε.
Όσοι πιστεύουν πως η υπεράσπιση της εθνικής μας κυριαρχίας και των δικαιωμάτων μας είναι το αδιαπραγμάτευτο καθήκον μας οφείλουν να προχωρήσουν ένα βήμα παρακάτω. Να προσδιορίσουν με τι τρόπο θα γίνει αυτό. Και η απάντηση είναι μια και μοναδική. Με ένα πρόγραμμα εξοπλισμών, συμμαχιών και συνεργειών και με την πολιτική βούληση για τη δυναμική της αποτροπής.
Ας εξετάσω λοιπόν πώς τοποθετήθηκε η ριζοσπαστική Αριστερά σε αυτά τα επίμαχα ζητήματα και μετά ο αναγνώστης έχει την ευχέρεια να κρίνει το πατριωτισμό της.
Ο ΣΥΡΙΖΑ καταψήφισε όλο το εξοπλιστικό πρόγραμμα, καθώς και τις αμυντικές δαπάνες του προϋπολογισμού. Καταψήφισε την ελληνογαλλική συμφωνία αμοιβαίας αμυντικής συνδρομής, ενώ το ίδιο έπραξε και με την ελληνοαμερικανική συμφωνία. Μάλιστα, έκανε και ένα βήμα παρακάτω. Ο Α. Τσίπρας δήλωσε στον Γάλλο πρέσβη πως η κυβέρνησή του θα επαναδιαπραγματευτεί τη συμφωνία για την αγορά των Ραφάλ. Δηλαδή ουσιαστικά με την πολιτική του επιδιώκει να μεταθέσει πίσω στον χρόνο την ολοκλήρωση μιας συμφωνίας που δίνει στην Ελλάδα την πλήρη κυριαρχία στους αιθέρες.
Ενώ η ριζοσπαστική Αριστερά, συνολικά, αδυνατεί, λόγω ιδεολογικών αγκυλώσεων, να προσλάβει το μεταναστευτικό-προσφυγικό ως ζήτημα εθνικής ασφάλειας. Γι΄αυτό και αποκάλεσε «στρατόκαυλους» τους Εβρίτες που υπερασπίστηκαν τα χώματά τους τον Μάρτιο του 2020 και γι΄αυτό υιοθέτησε με τόση ευκολία την οφθαλμοφανή απάτη για τη νεκρή Μαρία, συντονισμένη εξ αντικειμένου -επιεικής η έκφραση- με τις επιδιώξεις της τουρκικής στρατοχωροφυλακής.
Προφανώς, και κανένα κόμμα δεν καταθέτει διαπιστευτήρια πατριωτισμού σε κανένα. Όλα τα κόμματα διαθέτουν αυτό το τεκμήριο το οποίο όμως είναι μαχητό. Μπορεί να ανατραπεί από τα γεγονότα. Και στην περίπτωσή μας η στάση του ΣΥΡΙΖΑ, σε μια σειρά από ζητήματα που αφορούν την Εθνική Άμυνα, εγείρει βάσιμες αμφιβολίες για τον πατριωτισμό αυτού του κόμματος.
Εννοείται -για να προλάβω κακεντρεχή σχόλια- δε φταίω εγώ που τα γράφω, αλλά αυτοί που μου δίνουν, με τις πολιτικές τους, το δικαίωμα να τα γράφω.
