Ο Κώστας Καραμανλής επέλεξε τη «ράγα» της πολιτικής ευθύνης. Υπό το βάρος της εθνικής τραγωδίας στα Τέμπη, ήταν μεν η επιβεβλημένη απόφαση, συγκρούεται δε, με το ελληνικό «υπόδειγμα» σε ανάλογες κρίσεις κατά το πρόσφατο παρελθόν. «Η στάση του τον τιμά, καθώς όλα δείχνουν πως το δράμα οφείλεται, δυστυχώς, κυρίως σε τραγικό ανθρώπινο λάθος», ανέφερε ο Κυριάκος Μητσοτάκης μερικές ώρες μετά την ανακοίνωση της παραίτησης του υπουργού Υποδομών. Μια αποστροφή που έφερε στην επιφάνεια τα χαρακτηριστικά της πολιτικής ευθιξίας πάνω στην οποία εδραζόταν η ενέργεια του Σερραίου βουλευτή.
Η εικόνα του Κώστα Καραμανλή, στην πρώτη, επιτόπια αυτοψία καθώς επίσης στην επόπτευση των επιχειρήσεων των συνεργείων διάσωσης την οποία έκανε μαζί με τον πρωθυπουργό πρόδιδε ότι ο τέως υπουργός Υποδομών είχε επιλέξει τη συγκεκριμένη «οδό». «Όταν συμβαίνει κάτι τόσο τραγικό, δεν είναι δυνατόν να συνεχίζουμε σαν να μην συνέβη», ήταν η φράση του κ. Καραμανλή λίγες ώρες μετά. Όπως μεταδίδεται προς το Liberal.gr από αξιόπιστες πηγές ενημέρωσης, αμέσως μετά την σύσκεψη στην Περιφέρεια Θεσσαλίας στην οποία προήδρευσε ο Κυριάκος Μητσοτάκης, ακολούθησε η κατ’ ιδίαν συνάντηση με τον Κώστα Καραμανλή.
Σε αυτό το τετ-α-τετ ο κ. Καραμανλής γνωστοποίησε στον πρωθυπουργό την απόφαση του να παραδώσει το χαρτοφυλάκιο του, αναλαμβάνοντας την πολιτική ευθύνη για το φριχτό δυστύχημα που δεν έχει προηγούμενο στη σιδηροδρομική ιστορία της χώρας και όχι μόνο. Κατά τις ίδιες πληροφορίες, ο Κυριάκος Μητσοτάκης σε αυτήν την επαφή δεν ζήτησε την παραίτηση του μέχρι πρότινος υπουργού Υποδομών.
Σε κάθε περίπτωση μετά τη λήξη του τριήμερου πένθους, το στίγμα στη συλλογική συνείδηση θα παραμείνει, αλλά τα ερωτήματα γύρω από τα αίτια της εθνικής τραγωδίας θα εγερθούν με πιο εμφατικό τρόπο μαζί όμως με τη σύγκριση των δυο παραδειγμάτων. Δηλαδή της ταχύτητας στη λειτουργία του κρατικού μηχανισμού αλλά πρωτίστως με την προσέγγιση στην συζήτηση για την πολιτική ευθύνη.
Είναι σαφές σύμφωνα με γαλάζια στελέχη ότι η ενέργεια του Κώστα Καραμανλή από τη μια δέσμευσε και τη στάση των χαμηλόβαθμων στελεχών αλλά και της διοίκησης των εποπτευόμενων οργανισμών. Από την άλλη τράβηξε μια ξεκάθαρα, τονισμένη διαχωριστική γραμμή με το αρνητικό υπόδειγμα των προηγούμενων ετών. Τη στάση δηλαδή των κυβερνητικών παραγόντων σε κρίσεις που αντιμετώπισε η πολιτεία σε εθνικές τραγωδίες όπως το Μάτι, ή η Μάνδρα.
Δεν έχουν διαγραφεί άλλωστε από την ίδια συλλογική μνήμη, ούτε οι υποκριτικές και επικοινωνιακού τύπου επιλογές που στόχο είχαν να κερδηθεί πολιτικός χρόνος, αλλά ούτε και η παντελής απουσία στην έκφραση του μείζονος που είναι η ανάληψη της πολιτικής ευθύνης.
Επιπλέον, σε κυβερνητικό επίπεδο θεωρείται ότι η συγκεκριμένη κίνηση Καραμανλή μπορεί και πρέπει να λειτουργήσει ως επιταχυντής για τα κρίσιμα στάδια που έπονται της εθνικής τραγωδίας. Αυτά δεν είναι άλλα από την ταχεία διερεύνηση των αιτίων της, αλλά και της απόδοσης ευθυνών.
