Γράφει ο Γιάννης Κ. Τρουπής
«Εμείς κινήσαμε για αλλού και αλλού η ζωή μας πάει». Με αυτόν τον στίχο θα μπορούσε κάποιος να περιγράψει την περίπτωση της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ αναφορικά με το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Τόσο ως αντιπολίτευση της κυβέρνησης Σαμαρά, όσο και κατά τους πρώτους μήνες του κυβερνητικού του βίου, ο ΣΥΡΙΖΑ δήλωνε σφοδρότατος πολέμιος του Ταμείου. Στήριζε τη ρητορική του σε συνθήματα εναντίον του Ταμείου, το οποίο χαρακτήριζε άλλωστε «καταστροφέα των λαών». Επειδή όμως κανείς δεν μπορεί να είναι σίγουρος για τίποτα πλέον σε αυτή τη ζωή, ήρθε το βράδυ της 13ης Μαΐου και στο κείμενο της συμφωνίας που κατέθεσε η κυβέρνηση στη Βουλή, μπήκε ο επίλογος της μεγαλύτερης «στροφής» που έχει κάνει ίσως κοινοβουλευτική πλειοψηφία στη μεταπολιτευτική Ελλάδα.
Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ επί της ουσίας έδωσε τα κλειδιά της χώρας στο ΔΝΤ, το οποίο μέχρι πριν από λίγους μήνες κατηγορούσε για αντιλαϊκή στάση.
Η «κυβίστηση» σφραγίστηκε μέσα από το άρθρο 15 του «τετάρτου μνημονίου», όπως αποκαλεί τη συμφωνία ολόκληρη η αντιπολίτευση. Στο συγκεκριμένο άρθρο αναφέρεται ρητά: «...Προκειμένου να διασφαλιστεί η ακριβής επίτευξη του ανωτέρω δημοσιονομικού στόχου οι ελληνικές αρχές μπορούν να τροποποιούν στον αναγκαίο βαθμό το άρθρο 10, σε συμφωνία με το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και τον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Σταθερότητας». Σύμφωνα με τα στελέχη της αξιωματικής αντιπολίτευσης που χτενίζουν τη συμφωνία η παραπάνω διατύπωση του άρθρου 15 καθιστά το ΔΝΤ «το απόλυτο αφεντικό των εξελίξεων».
Το Ταμείο θα αποφασίζει για το εάν και κατά πόσο υλοποιείται η συμφωνία και βεβαίως για την εφαρμογή ή μη των λεγόμενων αντίμετρων. «Σε ποια ευνομούμενη χώρα μπορεί να συμβεί αυτό», αναρωτιόταν συνομιλητής του Κυριάκου Μητσοτάκη, συμπληρώνοντας με νόημα ότι ήρθε η ώρα που ο κ. Τσίπρας παραδίδει την εξουσία στο μηχανισμό του Ταμείου.
Είναι προφανές ότι η κυβέρνηση ποντάρει όλα τα λεφτά της στην επιρροή της Christine Lagarde και του Poul Thomsen, «πέφτοντας στην αγκαλιά τους».
Με την κίνηση αυτή, εκτιμούν στο γαλάζιο στρατόπεδο, το Μέγαρο Μαξίμου πήρε ανοιχτά θέση, χωρίς προσχήματα, στην κόντρα ΔΝΤ - Ευρώπης.
«Εάν ο Γιώργος Παπανδρέου έφερε το ΔΝΤ στην Ευρώπη και στην Ελλάδα, ο κ. Τσίπρας υπογράφει κάρτα μακράς παραμονή του στη χώρα μας» έλεγε στο liberal.gr στέλεχος που παρακολουθεί ολόκληρη την πορεία της διαπραγμάτευσης.
Η στρατηγική επιλογή της ελληνικής κυβέρνησης να «παίξει» ανοιχτά με το ΔΝΤ φάνηκε και από τις διαρροές του Μεγάρου Μαξίμου περί «ταύτισης» των δύο πλευρών μετά από το τετ α τετ Τσίπρα - Λαγκάρντ στο Πεκίνο.
Για τη ΝΔ το κείμενο της συμφωνίας που κατατέθηκε στη Βουλή αποκαλύπτει το μέγεθος της διαπραγματευτικής ανεπάρκειας της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ.
Αν μάλιστα κάποιος θυμηθεί το γεγονός ότι αρχικά το ΔΝΤ ζητούσε μέτρα ύψους 4,5 δισ. ευρώ και τελικώς μετά από «διαπραγμάτευση» το κόστος έφτασε στα 4,9 δισ., τότε γιατί η αξιολόγηση άργησε να κλείσει περισσότερο από έναν χρόνο;
Eρώτημα που δύσκολα μπορεί να απαντηθεί με πειστικότητα.
Χαμηλοσυνταξιούχοι, ελεύθεροι επαγγελματίες και ένστολοι αποτελούν τους περισσότερο χαμένους μέσα από το κείμενο της συμφωνίας, όπως τονίζουν στην ΝΔ, που στέκονται ιδιαίτερα στην 693η σελίδα του νομοσχεδίου. Εκεί περιγράφεται το βασικό σενάριο για εφαρμογή των αντίμετρων. Ως σημείο εκκίνησης ορίζεται το πλεόνασμα να φτάσει το 5,6% του ΑΕΠ, δηλαδή 11,8 δισ. ευρώ. Είναι εφικτό να πιαστεί ο συγκεκριμένος στόχος με την πραγματική οικονομία να βρίσκεται σε καθίζηση;
Άλλο ένα ερώτημα που χρήζει απάντησης.
Ενδιαφέρον έχει να δούμε και μία ακόμα παράμετρο που βγήκε στην επιφάνεια με την κατάθεση της συμφωνίας. Το κείμενο περιλαμβάνει το πρώτο μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα της κυβέρνησης Τσίπρα, το οποίο προβλέπει ότι το ΑΕΠ μας θα φτάσει το 2018, στα 188 δισ. ευρώ. Με μια απλή αντιπαραβολή του αντίστοιχου μεσοπρόθεσμου της κυβέρνησης Σαμαρά για την ίδια χρονιά, προβλεπόταν ότι το εθνικό μας εισόδημα θα έφτανε στα 217 δισ. ευρώ. Με άλλα λόγια χάθηκαν 29 δισ. ευρώ εισοδήματος και κάθε ελληνικό νοικοκυριό γίνεται φτωχότερο κατά 7.000 ευρώ. Οι αριθμοί μιλούν από μόνοι τους και η έννοια της δικαίωσης για την προηγούμενη διακυβέρνηση επιβεβαιώνεται.
(Φωτογραφία: Sooc)
