Γνωστό ότι η εμπιστοσύνη δύσκολα κερδίζεται και εύκολα διασκορπίζεται. Σε αυτή τη διαχρονική κατάσταση φθοράς έχει εισέλθει από το 2016 ο ΣΥΡΙΖΑ. Σέρνεται αδυνατώντας να επανακάμψει. Στην περίπτωσή του ισχύει ο όρος πως ό,τι λέει στρέφεται εναντίον του!
Όσο πιο μεγάλες οι υποσχέσεις, τόσο πιο πολύ εκλαμβάνονται ως τερατώδη ψέματα. Λέει π.χ. χθες ο Τσίπρας ότι έχει έτοιμη πράξη τριών άρθρων για την… πρώτη ημέρα της «προοδευτικής» κυβέρνησης.
Σύμφωνα με αυτά, γίνεται αναστολή των πλειστηριασμών α’ κατοικίας μέχρι το νέο νόμο, μείωση του ΦΠΑ για τα τρόφιμα στον κατώτερο συντελεστή και του ΕΦΚ στο κατώτερο ευρωπαϊκό όριο, και κατάργηση της ελάχιστης βάσης εισαγωγής στα πανεπιστήμια για τα παιδιά που δίνουν τώρα Πανελλαδικές.
Αυτά δημιουργούν αυθόρμητη αντίδραση δυσπιστίας καθώς αναβιώνει την ανάμνηση του εμβληματικού «με ένα νόμο ένα άρθρο». Της φράσης που τόσο ενθουσίασε και τόσο απογοήτευσε τους εύπιστους, που ήλπιζαν ότι χωρίς κόπο και πόνο θα αναδυόμασταν από το δύστηνο συρίγγιο που εισήλθαμε μετά τους καιρούς της οικονομικής αφροσύνης.
Συμβολικά το «Πρόεδρε έλα με φόρα» που του απηύθυνε η εκπρόσωπος Πόπη, στη πράξη επικυρώνει τους στίχους του τραγουδιού της Χαρούλας «Όταν παίρνω φόρα, φόρα κατηφόρα, και ο Θεός ο ίδιος δεν με σταματά». Ό,τι και να λέγεται, ό,τι και να γίνεται, ό,τι και να υπόσχεται ο ΣΥΡΙΖΑ, στρέφεται εναντίον τους.
Τελευταίο παράδειγμα τα «τοπικά νομίσματα» που πρότεινε - χωρίς να περάσει ως κεντρική θέση στο πρόγραμμα του κόμματος - η «Ομπρέλα». Δεν ήταν που σκόρπισαν θυμηδία με το δηνάριο της τάδε πόλης και τη λίρα του κάθε ξεχασμένου χωριού. Αυτό ήταν το λιγότερο.
Το σοβαρό ήταν ότι σκόρπισε τρόμο, γιατί θύμισε το αλήστου μνήμης πρώτο εξάμηνο του 2015, τους λεονταρισμούς του Γιάνη στους «δυνάστες» δανειστές, τα capital controls, τα 60ρια που έβγαιναν με πολύωρες κουραστικές ουρές από τα ΑΤΜ των τραπεζών, την αγωνία τις ημέρες που η χώρα έκανε πιρουέτες στο χείλος του χάους, με την παραμονή ή έξοδο από το ευρώ και την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Πολύ περισσότερο που την ιδέα των τοπικών νομισμάτων καλωσόρισε ο Βαρουφάκης. Αλλά δεν φταίει ο Βαρουφάκης. Φταίει ο Τσίπρας που τον ενέταξε στις «προοδευτικές δυνάμεις», σε αυτές που θα μπορούσαν να παράσχουν ψήφο ανοχής σε ενδεχόμενη περίπτωση που ο ΣΥΡΙΖΑ ερχόταν πρώτος αλλά δεν συμπλήρωνε τον αναγκαίο αριθμό των 151 εδρών.
Ο Τσίπρας με αυτή την στάση του χάρισε πολιτικό χώρο και όγκο. Ο Βαρουφάκης από εκεί που ήταν στο όριο του 3% και «μπαινόβγαινε» στη Βουλή ανάλογα με τις διάφορες δημοσκοπήσεις, καβάλησε το 4% τουλάχιστον. Και έτσι το καλωσόρισμα της ιδέας ήταν ένα ακόμη καρφί για τον ΣΥΡΙΖΑ.
Η ίδια η υπόθεση «τοπικό νόμισμα» δεν ήταν ούτε επικίνδυνη, ούτε εξωτική, ούτε καν αριστερή. Σε όλο τον πλανήτη υπάρχουν, εδώ και τουλάχιστον 30 χρόνια, τοπικά νομίσματα. Βεβαίως, όχι ως υποκατάστατο των εθνικών νομισμάτων. Κυρίως διευκολύνουν την εμπορική και εμπορευματική λειτουργία τοπικών κοινοτήτων, ενώ η αξία τους και η ισοτιμία τους έχει άμεση αντιστοίχιση με το εθνικό νόμισμα των χωρών τους.
Και βεβαίως δεν έχουν καμία σχέση με την «τερατολογία» της «Ομπρέλας» ότι ένα τέτοιο τοπικό νόμισμα θα λειτουργούσε ως μοχλός εσωτερικής τοπικής ανάπτυξης. Απλή διευκόλυνση παροχής υπηρεσιών και ανταλλαγών είναι.
Φυσικά, η αποκάλυψη της πρότασης έγινε η χαρά της ΝΔ ( αν δεν έβαλε το χεράκι της στην αποκάλυψη), ακριβώς γιατί προερχόταν, έστω και ως θεωρητική αναζήτηση, από τους κόλπους του ΣΥΡΙΖΑ. Και έγινε σε περίοδο που κυριαρχούσε στην ξαφνιασμένη δημόσια γνώμη η συζήτηση για τη «Δήμητρα» του Βαρουφάκη. Έτσι η αποδοκιμασία «ήρθε κι έδεσε».
Χθες μια ακόμη δημοσκόπηση, της Pulse για τον ΣΚΑΙ, επιβεβαίωσε την κυριαρχία της ΝΔ σε ό,τι αφορά την πρόθεση ψήφου. Δεν είναι η πληθώρα των δημοσκοπήσεων που δημιουργεί κορεσμό. Είναι η διαχρονική ηγεμονία της ΝΔ, σε σημείο που πλέον η δημοσίευση των αποτελεσμάτων τους έχει πάψει να αποτελεί είδηση. Όσο και να πέσουν έξω στα ποσοστά, όπως λέει ο ΣΥΡΙΖΑ, το αποτέλεσμα της πρωτιάς είναι προδιαγεγραμμένο.
Γι’ αυτό και το ενδιαφέρον στρέφεται από τώρα στην επόμενη ημέρα.
