Προχθές στο Σύνταγμα ο Αλέξης Τσίπρας βούρκωσε. Μπορεί να αισθάνθηκε «βαθιά ανθρώπινη συγκίνηση», όπως έλεγε ο Μεγάλος, όταν χαιρετούσε τα αλαλάζοντα πλήθη σε όλες τις πλατείες της Ελλάδας. Μπορεί να πέρασε από το μυαλό του όλη η πορεία του ΣΥΡΙΖΑ και να συγκινήθηκε γιατί έφτασε στο τέλος της διαδρομής. Βέβαια, οι αριστεροί δε συγκινούνται, δε λυγίζουν, δεν υποχωρούν, δεν αμφιβάλλουν. Όρθιοι πορεύονται, αταλάντευτα, στο δρόμο του ιστορικού πεπρωμένου. Οι ιεραπόστολοι δεν υποκύπτουν στις δυσκολίες. Αυτό επιβάλλει το κομμουνιστικό savoir vivre.
Υπάρχει περίπτωση να έφτασε ο Α. Τσίπρας στο τέρμα της πορείας του; ναι, αν έχουν πάρει απόφαση να διαλύσουν το μαγαζί. Γιατί Τσίπρας και ΣΥΡΙΖΑ πάνε μαζί. Αυτά που ακούγονται για τον πιθανό διάδοχό του που προσφάτως «έσκασε μύτη», μετά από πολυετή απουσία, είναι για γέλια. Από υπεύθυνος ΜΚΟ δε γίνεσαι ο αρχηγός του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης, όσες πλάτες κι αν σε στηρίζουν. Όσο και αν σε σπρώχνουν.
Όσον αφορά την κυρία, αν αναλάβει αυτή τα ηνία του ΣΥΡΙΖΑ θα τον στείλει στον αδόξαστο. Μέχρι στιγμής ουδείς μάς παρέθεσε τα προσόντα της. Επί πλέον ο λόγος της θυμίζει τις αριστερές «κασέτες» της δεκαετίας του 70. Μονότονος, μονόχνωτος, πλήρως προβλέψιμος.
Για όλα αυτά ο Α. Τσίπρας είναι αναντικατάστατος. Βέβαια, τρίβει τα χέρια του ο Κυριάκος Μητσοτάκης, αλλά το προέχον για τη ριζοσπαστική Αριστερά, σε αυτή τη φάση, είναι να μη διαλυθεί. Να παραμείνει το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, κρατώντας το ποσοστό που θα της δώσουν αύριο οι πολίτες.
Από την 21η Μαΐου έχει πάψει να θεωρείται κόμμα εξουσίας, απλώς φέρει τον τίτλο της «πρώην» κυβερνώσας Αριστεράς. Οι μαχαλομαγκιές πως η δεύτερη φορά Αριστερά θα είναι αλλιώς, έχουν πεθάνει. Τώρα ο «αψύς» παρακαλεί να μη χάσει ο ΣΥΡΙΖΑ την έδρα στην περιφέρεια του και μείνει εκτός βουλής. Και έχει από πίσω του ένα κάρο μηνύσεις και αγωγές. Χωρίς την ασυλία θα τρέχει και δε θα φτάνει.
Δηλαδή το μέλλον του Τσίπρα είναι καταδικασμένο; Ουδείς μπορεί να το πει αυτό, με δεδομένο πως στην Ελλάδα πολιτικοί που εθεωρούντο «τελειωμένοι» έγιναν πρωθυπουργοί. Αυτή είναι η γοητεία της πολιτικής. Τα γεγονότα επικαλύπτουν τη συλλογική μνήμη, το τυχαίο εισβάλλει βίαια και διαμορφώνει την πραγματικότητα, ανατρέποντας τη φυσιολογική ροή των πραγμάτων.
Να μην ξεχνάμε πως κυριολεκτικά άλλαξε η πορεία της πατρίδας μας από μια βλάβη στο fax της Νέας Δημοκρατίας στα τέλη του 2015. Και ο Τσίπρας έχει δικαίωμα να ελπίζει στην έλευση του τυχαίου. Αλλά για να διατηρεί τέτοια ελπίδα θα πρέπει να διατηρήσει και την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ. Προς το παρόν, Νίκος Γκάτσος:
Μάτια βουρκωμένα, παραπονεμένα/δίχως αγάπη και πόνο κανένας δε ζει
Μάτια βουρκωμένα πάρτε με κι εμένα/πάρτε με τώρα να πάμε στον κόσμο μαζί.
