Γράφαμε στις 25/10 με τίτλο «Μήπως ο Ανδρουλάκης πρέπει να βάλει… φωνές και στον ΣΥΡΙΖΑ;». Και εξηγούσαμε: «Το πρόβλημα Ανδρουλάκη είναι ότι διεξάγει μονομέτωπο αγώνα κατά της ΝΔ, αφήνοντας τον ΣΥΡΙΖΑ να ολολύζει, να οργιάζει ανερυθρίαστα, χωρίς να του θυμίζει επικριτικά τα δικά του πεπραγμένα. Λογική συνέπεια είναι ο κόσμος να τον βλέπει ως… «χλωμό πρόσωπο» απέναντι στην εριστική επιθετικότητα του ΣΥΡΙΖΑ. Και να χάνει έναντί του».
Και στις 14/11 με τίτλο «το μετέωρο βήμα του ΠΑΣΟΚ»: «Το ΠΑΣΟΚ δεν κάνει διακριτό το στίγμα του, δεν σμιλεύει διακριτό προφίλ απέναντι στον αντίπαλό του. Και δεν κατανοεί ότι αντίπαλός του δεν είναι μόνο η ΝΔ. Η ΝΔ για το ΠΑΣΟΚ είναι θεσμικός αντίπαλος. Άμεσος πολιτικός του αντίπαλος είναι ο ΣΥΡΙΖΑ» (σ.σ. γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ έχει διαγουμίσει το ακροατήριό του).
Μάλλον δικαιωθήκαμε. Η παθητική στάση έναντι του ΣΥΡΙΖΑ τροφοδότησε με θράσος τον τελευταίο. Συγκεκριμένα, το ΠΑΣΟΚ εξέδωσε ανακοίνωση με αφορμή τις δηλώσεις που έκανε η γραμματέας του Χρ. Καλογρίτσα κα Διαμαντή, σύμφωνα με την οποία «Έφευγαν φάκελοι και τσάντες με χρήματα από το γραφείο του κ. Καλογρίτσα για βοήθεια προς το κόμμα. Τα χρήματα δίνονταν και σε δημοσιογράφους και σε άλλα πρόσωπα τα οποία σχεδίαζαν την λειτουργία του καναλιού και της εφημερίδας».
Στην ανακοίνωσή του το ΠΑΣΟΚ μεταξύ άλλων ανέφερε: «Η καταγγελία για ύπαρξη σκοτεινών συναλλαγών με διαδρομές μαύρου χρήματος… πλήττει για άλλη μια φορά την αξιοπιστία της πολιτικής ζωής. Η λογοδοσία και η διαφάνεια είναι αναγκαίες για να αντιμετωπιστεί η κρίση εμπιστοσύνης των πολιτών απέναντι στους θεσμούς».
Και ο ΣΥΡΙΖΑ του απάντησε με θράσος: «την άθλια ανακοίνωση του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ δεν την περιμέναμε. Λίγη αιδώς δεν θα έβλαπτε…» (έγινε και τιμητής ανακοινώσεων κομμάτων της αντιπολίτευσης!).
Είναι αναντίρρητο γεγονός ότι το ΠΑΣΟΚ του Ανδρουλάκη διατήρησε ίσες αποστάσεις από τον ΣΥΡΙΖΑ και τη ΝΔ, για να περιφρουρήσει την πολιτική του αυτονομία. Μόνο που η απόσταση την οποία τηρούσε έναντι του ΣΥΡΙΖΑ χαρακτηριζόταν από πολιτική… αιδημοσύνη. Δεν κατανόησε ο νέος αρχηγός του ΠΑΣΟΚ ότι ίση απόσταση δεν είναι μόνο να προβάλεις τις δικές σου θέσεις, οι οποίες διαφέρουν από αυτές των υπολοίπων. Αυτό δεν γίνεται διακριτό στη μεγάλη μάζα, εάν δεν αντεπιτεθείς με την ίδια σκληρότητα χαρακτηρισμών - ειδικά στην εποχή που η πολιτική προπαγάνδα γίνεται με τηλεοπτικές ατάκες.
Για παράδειγμα, στο θέμα της υποκλοπής Ανδρουλάκη, ο Τσίπρας προσπάθησε και εν πολλοίς πέτυχε να φανεί ως προστάτης του ΠΑΣΟΚ, ως ο μεγάλος αδελφός που προστατεύει το μικρότερο ανυπεράσπιστο αδερφάκι του. Από την πλευρά του ο Ανδρουλάκης σωστά επιτίθετο στην κυβέρνηση για το θέμα, αλλά άφηνε στο απυρόβλητο τον ΣΥΡΙΖΑ.
Θα μπορούσε να υπενθυμίσει στον Τσίπρα ότι δεν είναι ο καταλληλότερος για να παρουσιάζεται ως προστάτης του, ή ως υπερασπιστής της διαφάνειας και της δημοκρατίας - ο Πρωθυπουργός κατά τη διάρκεια της θητείας του οποίου υπήρξε παρακολούθηση υπουργών του, η σκευωρία της Novartis με την σπίλωση δέκα επιφανών πολιτικών αντιπάλων, οι απόπειρες ελέγχου της Δικαιοσύνης, η προσπάθεια ελέγχου της ενημέρωσης με το αλήστου μνήμης Ινστιτούτο της Φλωρεντίας, η επίθεση εναντίον δικαστών με πρωτοσέλιδα της Αυγής, η αντιθεσμική γελοιότητα του δημοψηφίσματος, οι ύποπτες διασυνδέσεις στα κεντρικά γραφεία του ΚΚΕ, κ.α.
Διμέτωπος δεν είναι επίθεση στη ΝΔ και ταυτόχρονη απλή αποστασιοποίηση θέσεων από τον ΣΥΡΙΖΑ. Είναι επίθεση και στους δυο. Ειδικά στο μέτρο που θέλει να επαναπατρίσει κάποιο ποσοστό από τους ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ που καταστάλαξαν χρόνια τώρα στον ΣΥΡΙΖΑ (και που είναι περισσότεροι από αυτούς που επέλεξαν τη ΝΔ λόγω Μητσοτάκη), δεν υπήρχε καλύτερη επιλογή από το να υπενθυμίσει σε αυτόν τον κόσμο σε ποιους τομείς και με ποιους τρόπους ο ΣΥΡΙΖΑ στάθηκε αναντίστοιχος των προσδοκιών τους. Ή για να το πούμε στην απλή λαϊκή, τους κορόιδεψε.
Δεν ξέρουμε αν είναι αργά, πάντως το ΠΑΣΟΚ έχασε πολύτιμο χρόνο και ευκαιρίες να επιτεθεί στον ΣΥΡΙΖΑ και να διεκδικήσει τη θέση του.
