Του Γιάννη Σιδέρη
Υπάρχουν και αυτές οι μέρες να γαληνεύουν όλους, ασχέτως αν είναι πιστοί ή όχι. Η ποίηση των εκκλησιαστικών ύμνων, το φως των κεριών που απόψε θα σμιλεύει ανάγλυφα τα πρόσωπα των πιστών, τα πανέμορφα (αποπνέοντα μυστικισμό αλλά και πρωτόγονη αθωότητα) έθιμα τα Μεγάλης Εβδομάδας και της Κυριακής του Πάσχα, που έρχονται από μακριά, διατηρούνται επί αιώνες αναλλοίωτα, και επιμένουν να συντηρούν την ξεχωριστή ταυτότητα αυτού του λαού (όχι καλύτερη, όχι χειρότερη, από αυτές των άλλων λαών, απλώς ξεχωριστή, όπως ξεχωριστή είναι και η ταυτότητα κάθε λαού). Είναι τα έθιμα τελικά που αντιστέκονται στη βίαιη, ισοπεδωτική εισβολή της ομοιομορφίας που επιβάλει η παγκοσμιοποίηση.
Ωστόσο με την πολιτική ασχολείται το site, όχι με την κοινωνιολογία και τη λαογραφία, αλλά ο συσχετισμός υπάρχει με την ημέρα. Η ζωή εν τάφω και η οικονομία εν τάφω.
Ο Μέγας Πόντιος Πιλάτος και τιμαριούχος πρωθυπουργός της Ελλάδος Αλέξης Τσίπρας, εν έτει 2016 είχε προφητεύσει ότι –κατά τας Αυτού γραφάς – «το Πάσχα θα ''ρθει μαζί με την Ανάσταση της ελληνικής Οικονομίας». Το ίδιο προφητικό όραμα –κατά τας δικάς Του γραφάς – είχε διακηρύξει το 2017, ο έτερος Ύπατος Πάνος Καμμένος.
(σ.σ. «Ύπατος» ήταν αξίωμα της Αρχαίας Ρώμης). Κάθε χρόνο εκλέγονταν δύο, οι οποίοι αναλάμβαναν από κοινού τη διακυβέρνηση της πόλης και της Ιταλικής χερσονήσου. Είχαν δικαίωμα αρνησικυρίας ο εις στις αποφάσεις του άλλου. Κάτι που ως τώρα στην βαλκανική επαρχία ποτέ δεν συνέβη, παρότι τα μνημόνια που θα σκίζονταν, επέπεσαν αγρίως επί των κεφαλών ημών. Υποχώρησαν όμως τα δημοσκοπικά ποσοστά, και ούτως ο εις των Υπάτων, ανακάλυψε το δικαίωμα αρνησικυρίας επί του Σκοπιανού (ως εκλογικόν σωσίβιον).
Όμως το παλιό ρητό του Αβραάμ Λίνκολν, «Μπορεί να ξεγελάς όλους για λίγο καιρό, λίγους για όλο τον καιρό, αλλά όχι όλους, όλο τον καιρό» έχει διαχρονική ισχύ. Χθες το Οικονομικό Συμβούλιο του κόμματος των Χριστιανοδημοκρατών (Μέρκελ), τόνισε ότι ο κ. Τσίπρας δεν μπορεί να λύσει τα προβλήματα τη χώρας, αφετέρου πρότειναν η χώρα να βγει εκτός ευρώ, αν θέλει να δει «άσπρη μέρα».
Εντάξει, και για την στήλη το ευρώ δεν είναι φετίχ, αλλά μια τέτοια πρόταση καταδεικνύει το μέγεθος της αποτυχίας. Είναι διαφορετικό να το είχαμε αποφασίσει με δημοψήφισμα το 2010 επί Γιώργου Παπανδρέου, και διαφορετικό, μετά από τόσες θυσίες που υπέστημεν, να προτείνεται τώρα ως έσχατη λύση επιβίωσης. Τόσα χρόνια και τόσες θυσίες χαμένα, την στιγμή που ομοιοπαθείς, όπως η Ιρλανδία, Πορτογαλία και Κύπρος ορθώνουν το ανάστημά τους και επιπλέουν εντός ευρώ με ούριο άνεμο τους δείκτες της ανάπτυξής τους.
Είναι εντυπωσιακή η ευκρίνεια της ακτινογραφίας που αποτυπώνουν οι Γερμανοί τονίζοντας, μεταξύ άλλων, ότι η απροθυμία να φτιάξει μια λειτουργική δημόσια διοίκηση και να προχωρήσει στις απαραίτητες μεταρρυθμίσεις και ιδιωτικοποιήσεις, δείχνει πως το κάνει με μισή καρδιά». Το χειρότερο δε, είναι ότι θωρούν πως «στην Ελλάδα δεν υπάρχουν επενδύσεις που να μπορούν να αποδώσουν ουσιαστικά», στέλνοντας έτσι απαγορευτικό σε επίδοξους επενδυτές.
Δεν έχει σημασία αν κάποιος πολιτικά είναι κατά των ιδιωτικοποιήσεων (και ο γράφων σε θεωρητικό επίπεδο είναι κατά!). Όμως όταν επί δεκαετίες οι κοινωφελείς οργανισμοί δεν λειτούργησαν με ιδιωτικοοικονομικά αξιοκρατικά κριτήρια, είναι λογικό να φτάσουμε στο σημείο να θεωρούνται - και να είναι - «σαβούρα», η οποία πρέπει να πεταχτεί για να μη βουλιάξει το καράβι. Σε αυτό το θέμα ισχύει αυτό που καταγγέλλει ο Τσίπρας για το «παλιό πολιτικό σύστημα», μόνο που στον ίδιο και στους οπαδούς του δεν περνάει από το μυαλό ότι είναι και αυτοί μέρος του παλιού συστήματος.
Σε κάθε προσπάθεια εξυγίανσης υπήρχε καθολική άρνηση της συνδικαλιστικής αριστοκρατίας, η οποία συνεπικουρείτο με δηλώσεις, καταγγελίες και ερωτήσεις στη Βουλή, και από τον ΣΥΝΑΠΙΣΜΟ και μετέπειτα ΣΥΡΙΖΑ, με αποτέλεσμα τα κυβερνώντα κόμματα να ανακρούουν πρύμναν.
Η ανάπτυξη του 2017 κατεγράφη θνησιγενής 1,3%, μακράν των υπερδιπλάσιων φιλόδοξων στόχων της κυβέρνησης, οι κατασχέσεις λογαριασμών (όχι κατασχέσεις αλλά «δεσμεύσεις» κατά to new speak του ΣΥΡΙΖΑ), σαρώνουν. Πεντακόσιες χιλιάδες νοικοκυριά χρωστούν έως και 50 ευρώ στην εφορία και δεν μπορούν ξοφλήσουν (και μάλλον δε έχουν στην τράπεζα για να «δεσμευτούν»), ενώ πάνω από 3,5 εκατομμύρια οφειλέτες έχουν ληξιπρόθεσμες οφειλές κάτω των 5.000 ευρώ, την ίδια στιγμή που τα capital controls ζουν και βασιλεύουν.
Τα ανωτέρω είναι απλώς ελάχιστες ενδεικτικές επισημάνσεις. Ωστόσο ο λαός δεν νοιάζεται. Υπομένει και επιμένει στο «παιδί που προσπάθησε».
Κάποτε, όταν η αναρχική ιδεολογία είναι στοιχεία διανόησης πριν καταλήξει στον μηδενιστικό ακτιβισμό του μπάχαλου, υπήρχε ένα ωραίο σύνθημα των αναρχικών: «Τα πρόβατα απήργησαν, ζητούν καλύτερες συνθήκες σφαγής».
Δυστυχώς τώρα δεν απεργούν καν. Σφάζονται και το υπομένουν με Ιώβεια υπομονή.
