Η αλήθεια είναι ότι δεν έχουμε συνηθίσει στο «χάνεις-φεύγεις» στην Αριστερά. Άλλωστε, η μόνη πρόεδρος που έχασε και έφυγε από τον Συνασπισμό το ίδιο βράδυ της εκλογικής της ήττας, ήταν η Μαρία Δαμανάκη το 1993. Ο Αλέξης Τσίπρας, παρά την μεγάλη και απροσδόκητη συντριβή της περασμένης Κυριακής ούτε καν το σκέφτηκε.
Έστω και αν δεν ήταν η πρώτη του ήττα. Από το 2019 είδε τις πλάτες της Νέας Δημοκρατίας τόσο στις κάλπες των ευρωεκλογών όσο και των βουλευτικών εκλογών, ενώ στις περιφερειακές που έγιναν στο ίδιο διάστημα το κόμμα του δεν κέρδισε ούτε μια περιφέρεια σε όλη τη χώρα. Ο χάρτης της Ελλάδας έχει γίνει μπλε εδώ και μερικά χρόνια απλά στις 21 Μαΐου ξαναβάφτηκε με το ίδιο χρώμα.
Στην πρώτη επίσημη δήλωσή του, μετά το δυσμενές γι αυτόν και το κόμμα του αποτέλεσμα, ανέφερε ότι «δεν πρόκειται να λιποτακτήσει εν όψει της επόμενης εκλογικής μάχης στις 25 Ιουνίου». Θα ήταν επαρκής ως δικαιολογία αν συνοδευόταν και από έμπρακτες αποδείξεις ότι έχει αποφασίσει, παρατείνοντας την παραμονή του στον προεδρικό θώκο της Κουμουνδούρου, να δημιουργήσει και τις προϋποθέσεις που μπορεί να αλλάξουν κάτι στην επόμενη κάλπη. Μέχρι στιγμής μάλλον το αντίθετο δείχνει η στάση του. Η παράταση της προεδρίας του μοιάζει περισσότερο με την μετάθεση της δύσκολης για τον ίδιο συζήτησης της επόμενης μέρας.
Ωστόσο, η συντριβή δεν είναι η μοναδική ήττα του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ σε αυτή την εκλογική μάχη. Είχε προηγηθεί η ταπεινωτική για τον ίδιο αποτυχία του να απομακρύνει τον Παύλο Πολάκη από τους συνδυασμούς μετά τις προγραφές δημοσίων προσώπων που είχε κάνει ο αυτοκόλλητος βουλευτής του. Αποδείχτηκε έτσι και προεκλογικά το ποιος κάνει κουμάντο σε αυτή την Αριστερά, γεγονός που επαληθεύτηκε πανηγυρικά και στην κάλπη.
Αρκεί να δει κανείς ποιοι εκλέχτηκαν και ποιοι έμειναν έξω από τη νέα κοινοβουλευτική ομάδα για να διαπιστώσει ότι θυσιάστηκαν ιστορικά στελέχη της Αριστεράς και έμπειροι βουλευτές στον βωμό της ενίσχυσης μιας αλλοπρόσαλλης προεδρικής φρουράς.
Η τρίτη ήττα αποδείχτηκε κι αυτή το ίδιο οδυνηρή για τον Αλέξη Τσίπρα. Η αυτοκριτική που επιχείρησε να κάνει στη συνεδρίαση της ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ δεν ήταν παρά ένα σύνολο υπεκφυγών. Οι λόγοι που επικαλέστηκε όπως ότι «η ΝΔ έβαλε την ατζέντα» ή ότι «οι πολίτες δεν κατάλαβαν το νόημα της απλής αναλογικής» δεν αντέχουν στον παραμικρό διάλογο που άλλωστε αποκλείστηκε εξ αρχής.
Την ατζέντα τη θέτουν τα προβλήματα της χώρας και της κοινωνίας και οι πολίτες μια χαρά κατάλαβαν ότι το νόημα της απλής αναλογικής είναι η ακυβερνησία της χώρας. Γι' αυτό και την κατάργησαν με την ψήφο τους. Για τα άλλα, για τις υποψηφιότητες γραφικών νεοδημοκρατών στα «προοδευτικά» ψηφοδέλτια πχ ή για το κάλεσμα των «μεταμελημένων» χρυσαυγιτών να ψηφίσουν ΣΥΡΙΖΑ δεν βρήκε να πει μια κουβέντα ο Αλέξης Τσίπρας.
Εφόσον το αποτέλεσμα της περασμένης Κυριακής αποτυπωθεί και στις κάλπες της 25ης Ιουνίου, τότε θα μπορούμε να μιλάμε για το οριστικό τέλος των αντιμνημονιακών ονειρώξεων μιας ετερόκλιτης συμμαχίας που ζημίωσε σοβαρά την πορεία της χώρας.
Η Ελλάδα χρειάζεται διαφορετικές ιδεολογικά πολιτικές δυνάμεις έτοιμες να αντιπαρατεθούν μεταξύ τους πολιτικά και προγραμματικά αλλά και να προχωρήσουν σε συναινέσεις και συγκλίσεις όταν το απαιτεί το κοινό συμφέρον. Ας γίνει η εμπειρία όλων αυτών των χρόνων η αφορμή ώστε το νέο πολιτικό σύστημα να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις των καιρών.
* Ο Γιάννης Μεϊμάρογλου είναι εκδότης του ηλεκτρονικού περιοδικού metarithmisi.gr
