Στον ΣΥΡΙΖΑ λογικώς θα πρέπει να πλέουν σε πελάγη ευτυχίας, αφού κατά πως διαβεβαιώνει ο Πολάκης, βρίσκονται πρώτοι στην προτίμηση του κοινού. Αυτή την ευδαίμονα πρωτιά δεν την καταγράφουν οι δημοσκοπήσεις, γιατί οι οπαδοί του ΣΥΡΙΖΑ δεν δηλώνουν την προτίμησή τους, εμφορούμενοι από τον φόβο της σκληρής εκδικητικής Δεξιάς που ποιος ξέρει τι θα τους κάνει. Μπορεί ας πούμε να τους μεταθέσει σε δυσμενείς θέσεις, αυτούς ή τα παιδιά τους!
Τα επιχειρήματα Πολάκη είναι κραυγαλέα, για κάποιους γραφικά, αλλά δεν είναι ο μόνος που τα ενστερνίζεται. Υπάρχουν αρκετοί που τριάμισι χρόνια τώρα βάζουν στη διαπασών την παλιά φθαρμένη κασέτα για τη σκληρή ακροδεξιά, την οποία αντιμετωπίζουν με όρους προχουντικής Δεξιάς, όπως άλλωστε με μετεμφυλιακούς όρους, αντιμετώπισαν και τις «μνημονιακές» δυνάμεις που εμπόδισαν την κατάρρευση της χώρας από το 11 ως το 15.
Δεν έχουν την απαιτούμενη Παιδεία για να κατανοήσουν τη σύγχρονη Δεξιά της εποχής Μητσοτάκη. Τους είχε προειδοποιήσει το ζεύγος Αντώνη Λιάκου - Μυρσίνης Ζορμπά με άρθρο τους στην Εφημερίδα των Συντακτών. Αφού έβαζαν τον δάκτυλο επί του τύπου των ήλων για τις ανεπάρκειες του ΣΥΡΙΖΑ («το κόμμα δεν είναι η λύση του προβλήματος, είναι το ίδιο το πρόβλημα»). Και αφού καταλογίζουν στο κόμμα ότι δίνει «μάχες οπισθοφυλακής», αποφαίνονται (Ιούνιος του 21):
«Η κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη δεν είναι μια κυβέρνηση που παραπαίει. Ας μην παίρνουμε τις επιθυμίες μας για πραγματικότητα. Μετά από μια δεκαετία κρίσης, ο ελληνικός αστισμός ανασυγκροτείται και αυτό εκφράζει αυτή η κυβέρνηση με ένα μεγάλο άνοιγμα. Το άνοιγμα αυτό δεν πρέπει να το βλέπουμε μόνο ως άθροισμα πολιτικών τάσεων, δηλαδή από τους μακεδονομάχους ως τους εκσυγχρονιστές, αλλά κυρίως ως μπλοκ εξουσίας με κοινωνικά ερείσματα, πολιτική διαχείριση, με μέσα επικοινωνίας και κυρίως με στρατηγική. Το επιτελικό κράτος δεν είναι για διακωμώδηση».
Οι δύο προσχωρήσαντες στον ΣΥΡΙΖΑ προέρχονταν από το σημιτικό στρατόπεδο. Και ασχέτως της προσωπικής τους διαδρομής και των όποιων πολιτικών αντιθέσεων, ουδείς μπορεί να τους αμφισβητήσει το μέγεθος της μόρφωσης. Αλλά οι κομματικοί σύντροφοι που έχουν μεγαλώσει με τσιτάτα, μπροσούρες, πανό και καθοδηγητές παλιάς κοπής, είναι σε άλλο μήκος κύματος. Δεν καταλαβαίνουν από ιδεολογικές εμβαθύνσεις. Νόμιζαν ότι αντιπολίτευση είναι η διακωμώδηση του επιτελικού κράτους, και τα λογοπαίγνια περί αρίστων ως αχρήστων.
Την ίδια ώρα μεγάλα τμήματα της κοινωνίας είχαν προχωρήσει. Κάποια «έτσι σοφά που έγιναν» μετά και τη διάψευση της θητείας ΣΥΡΙΖΑ. Κάποια άλλα επειδή είχαν ενταχθεί στη νέα εποχή, έχοντας πετάξει τις παλιές συνταγές που ήταν κατάλληλες για τη δεκαετία του ‘80 αλλά όχι για την εποχή της παγκοσμιοποίησης.
Εκτός εποχής υπάρχουν και στην άλλη πλευρά βέβαια. Παλαιοί δεξιοί, η λεγόμενη λαϊκή δεξιά, που θεωρούν ότι εκπροσωπούν τον γεννήτορα του κόμματος Κωνσταντίνο Καραμανλή, χωρίς κανείς να τους έχει εξουσιοδοτήσει. Άλλωστε όπως έχουμε ξαναγράψει ο παλιός Καραμανλής ήταν άνθρωπος των έργων, της δράσης. Δεν δημιούργησε κάποια πολιτική θεωρία, δεν κληροδότησε κάποιον ιδεολογικό «ισμό» ώστε να δηλώνουν ιδεολογικοί απόγονοί του.
Εκείνο που δεν αντέχουν επί της ουσίας, είναι ότι στο κόμμα δεν προΐσταται κάποιος θεωρούμενος «καραμανλικός» ή έστω «πατενταρισμένος» δεξιός. Νιώθουν τον Μητσοτάκη ως ξενομερίτη όπως ένιωθαν οι πασόκοι τον Σημίτη. Εξαιτίας αυτής της αντίθεσης κάποιοι εξ αυτών τακίμιασαν με τον ΣΥΡΙΖΑ πριν ακόμη στεφθεί κυβέρνηση, και συνεχίζουν ακόμη πολεμώντας λαύρα τον Μητσοτάκη. Άλλοι ξαφνιάστηκαν με την εκλογή του. Κλεισμένοι σε «μπλε τείχη» ένιωθαν ιδιοκτήτες και κλειδοκράτορες. Δεν κατανόησαν ότι η εκλογή από τη βάση άνοιξε την πόρτα ώστε να εισέλθει εντός των κομματικών τειχών φρέσκο ρεύμα από την κοινωνία, ή έστω μια κρίσιμη μάζα της.
Βέβαια χωρίς τον Μητσοτάκη είναι αμφίβολο αν θα είχαν αυτοδύναμη κυβέρνηση, αλλά αυτό είναι το τελευταίο που τους ενδιαφέρει. Ούτως ή άλλως δεν τη νιώθουν δική τους κυβέρνηση. Καθηλωμένοι σε έναν πολιτικό ιδρυματισμό νομίζουν ότι ο Μητσοτάκης… τους πήρε το κόμμα! Όσο για τη χώρα και την πρόοδό της, ας πάει και το παλιάμπελο!
