Του Γιάννη Σιδέρη
Σκωπτικά αντιμετωπίστηκε δημοσίευμα κυριακάτικης εφημερίδας με τίτλο «Πως η Ελλάδα έγινε… κομμουνιστική χώρα». Το δημοσίευμα βασιζόταν σε άρθρο του καθηγητή κ. Αλιβιζάτου στο Book's Journal, ο οποίος είχε την ιδέα να ψηλαφίσει την επιρροή των κομμουνιστικών κομμάτων και οργανώσεων από τη δικτατορία έως σήμερα. Κατά τον καθηγητή από τα 90 πρόσωπα που πήραν θέση στα υπουργικά συμβούλια από το 2015 έως τώρα, τα 50 προέρχονται από το ΚΚΕ, το ΚΚΕ Εσωτερικού και την εξωκοινοβουλευτική Αριστερά, και μόνο 22 από τους πασοκογενείς και τη Δεξιά. Το ευνόητο συμπέρασμα του δημοσιεύματος κατέληγε ότι η κυβέρνηση παρόλη την υποταγή της, τελικός στόχος της είναι… ο δρόμο προς τον σοσιαλισμό.
Ευνόητο αλλά όχι εύλογο, κατά την ταπεινή γνώμη της στήλης, το συμπέρασμα. Η εμπειρία από την παρακολούθηση του κυβερνητικού έργου, μας υποδεικνύει ότι η θητεία στην Αριστερά των μελών των υπουργικών συμβουλίων από το 2015, δεν καθιστά την κυβέρνηση... κομμουνιστική. Την καθιστά απλώς αναποτελεσματική!
Και την καθιστά αναποτελεσματική γιατί ήρθαν στην εξουσία με το μυαλό γεμάτο συνθήματα και «αγωνιστική» ορμή, χωρίς κανένα σχέδιο διακυβέρνησης της χώρας –ούτε καν αριστερό. Γιατί αριστερό, έστω ως αρχικό στάδιο, δεν ήταν το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης, εφόσον δεν είχαν την σοβαρότητα να εντοπίσουν και να αξιοποιήσουν ρεαλιστικές πηγές χρηματοδότησης – αν υπήρχαν. Αριστερές δεν ήταν οι «ρωμαλέες και ανυποχώρητες» δηλώσεις μελών του πρώτου υπουργικού συμβουλίου, οι οποίοι διαγκωνίζονταν αρειμάνιοι εμπρός στις κάμερες, ποιος θα καταργήσει τα περισσότερα από το νομοθετημένα έργα των προκατόχων τους προσκυνημένων, χωρίς ωστόσο να παραθέτουν με τι θα τα αντικαταστήσουν.
Εκεί εντοπίζεται το πρόβλημα της παρούσας κυβέρνησης. Επαναπαυμένοι στα συνθήματα και τις κατάρες του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού και της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, δεν είχαν κάποιο σχέδιο για τη χώρα - ως χώρας με δεσμεύσεις εντός ΕΕ και σε συνθήκες παγκοσμιοποίησης. Έψαχναν το κάτι άλλο αλλά δεν ήξεραν το «τι». Γι' αυτό και υποκλίθηκαν με θαυμασμό στις αλλοπρόσαλλες εξωτικές θεωρίες του Γιάνη, σπάζοντας τα μούτρα τους και με παρ' ολίγον κίνδυνο να σπάσουν και τα δικά μας.
Και βιωματικά - από το ρεπορτάζ - γνωρίζουμε (και γνωρίζουμε ότι συζητείται στους κόλπους του ΣΥΡΙΖΑΝΕΛικού συστήματος εξουσίας) ότι οι πιο δραστήριοι και αποτελεσματικοί αξιωματούχοι (υπουργοί, αναπληρωτές, υφυπουργοί, γενικοί γραμματείς, σύμβουλοι, πρόεδροι οργανισμών, κλπ), είναι όσοι προέρχονται από το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ. Δεν οφείλεται μόνο στο ότι έχουν εμπειρία διακυβέρνησης - δεν είχαν όλοι. Οφείλεται στο γεγονός ότι ανταποκρίνονται άμεσα και με ρεαλισμό στις αναγκαιότητες που προέκυψαν μετά την κυβίστηση στους δανειστές.
Αντιθέτως οι σύντροφοι, παρότι κανοναρχούνται και παπαγαλίζουν το σύνθημα ενός εκ των προπατόρων του κομμουνισμού «Νέα κατάσταση, νέα καθήκοντα», αδυνατούν να αποδεχθούν τα νέα τους καθήκοντα. Κάθε φορά που πρόκειται να πάρουν μία απόφαση, ή την φιλτράρουν μέσα από το ερώτημα «αν είναι αριστερή», είτε την καθυστερούν για να δείξουν στο εκλογικό τους ακροατήριο ότι αυτοί δεν μασάνε στις απαιτήσεις των δανειστών – τις οποίες απαιτήσεις έχουν ήδη υπογράψει.
Σ αυτό το πρόβλημα σκόνταψε η επένδυση στις Σκουριές, με οικολογικά ιδεολογήματα, όταν το Συμβούλιο της Επικρατείας που έχει αποδείξει ότι είναι Κέρβερος σε ζητήματα προστασίας του περιβάλλοντος έδινε το «οκ» για την επένδυση. Το ΣτΕ ήταν ο κατάλληλος θεσμός να αποφασίσει και όχι τα «κινήματα» οικολογικών ομάδων γειτονιάς, των οποίων το ειλικρινές ενδιαφέρον για το Περιβάλλον δεν αμφισβητείται, αλλά δεν τους όρισε κανείς αρμόδιους να δίνουν άδειες επενδύσεων (και τώρα η Ελληνικός Χρυσός απαιτεί από το κράτος 750 εκατομμύρια και αν δεν τα πληρώσουμε θα προσφύγει σε διεθνή διαιτησία, οπότε θα τα πληρώσουμε! ). Σε αυτό το πρόβλημα σκοντάφτει και το Ελληνικό, που πέραν της αυταξίας του ως επένδυσης, θα έδινε και σήμα ότι η χώρα είναι δεκτική σε επενδύσεις. Αλλά έπρεπε να περάσει και λίγος καιρός να ξεχαστεί η εικόνα του αγωνιστή Αλέξη έξω από το Ελληνικό με πανό «Το ελληνικό δεν πωλείται».
Παραδειγματικά τα ανωτέρω, καταδεικνύουν ότι το πρόβλημα δεν είναι πολιτικό, δεν υπάρχει ο φόβος μήπως και εγκαθιδρύσουν… αριστερό καθεστώς, όσο και αν φαλτσάρουν η ΕΡΤ και το ΑΠΕ. Γεύτηκαν τη γοητεία της εξουσίας, τις απολαύσεις, τους καλούς μισθούς, τη δύναμη, τις υποκλίσεις, τα διεθνή ταξίδια, τα τζετ, τις μεγάλες γνωριμίες. Σκοπεύουν να τα ξανααπολαύσουν στο μέλλον, και θα τα απολαύσουν αποδεχόμενοι τις δουλείες που επιβάλλει η σύγχρονη πραγματικότητα.
Γι αυτό κι ο Αλέξης, άκρατα φιλόδοξος ως αποδεικνύεται, απαρνιέται εμπράκτως την ριζοσπαστική πτυχή του ΣΥΡΙΖΑ, καθώς αυτή του στερεί τις δυνατότητες επαναφοράς στην εξουσία, και ανακαλύπτει την κρυφή γοητεία της Κεντροαριστεράς και της Σοσιαλδημοκρατίας. Βέβαια η Κεντροαριστερά και η Σοσιαλδημοκρατία εμφορούνται από άλλη κουλτούρα, και αυτή πλέον δεν είναι εύκολο να κατακτηθεί όταν έχεις μεγαλώσει με προίκα τα συνθήματα μισαλλοδοξίας. Το μόνο που μπορεί είναι να υποδύεται θεατρικά τον σοσιαλδημοκράτη.
