Με αφορμή το πολύκροτο σόου στο Μαξίμου, ενώπιον Μητσοτάκη και του Ολλανδού Πρωθυπουργού Ρούτε, άρχισε πάλι το εμπόριο ευαισθησίας πονόψυχων δημοσιολόγων που αρκούνται στο να οικτίρουν τα κράτη, να καταγγέλλουν τα σύνορα, να καταριούνται τις πολιτικές ηγεσίες που δεν αφήνουν τους μετανάστες να περάσουν.
Ταυτόχρονα ξεσπαθώνουν κατά του Ερντογάν ή του Λουκασένκο γιατί εργαλειοποιούν τους δυστυχισμένους, αλλά και θεωρούν ακροδεξιά τακτική την τακτική των κρατών να μην ανοίγουν τα σύνορα - για να δικαιωθεί δηλαδή η στρατηγική εργαλειοποίηση του μεταναστευτικού που κάνουν οι Ερντογάν και οι Λουκασένκο, τους οποίους καταγγέλλουν!
Δεν τους πιάνεις πουθενά: Την ίδια στιγμή κατηγορούν τους διακινητές, που υπό το πέπλο του ανθρωπισμού πλουτίζουν σε βάρος των δυστυχισμένων. Κατηγορούν επίσης και τις ΜΚΟ γιατί ασκούν εμπόριο αλληλεγγύης επ΄ αμοιβή και ευωχία των μελών τους. Και ταυτόχρονα (όλα στο ίδιο μίξερ) αναγνωρίζουν σε κάποιους διακινητές και ΜΚΟ ανθρωπιστικό έργο, καθότι βοηθούν ανθρώπους να ξεφύγουν από την απόγνωση.
Άλλοι, λιγωμένοι από τον αντιρατσιστικό οίστρο τους, αναρωτιούνται τι θα γινόταν αν ο Γιάννης Αντετοκούνμπο αντί να βρεθεί ασφαλής στην Ελλάδα, βρισκόταν σε μια βάρκα από αυτές που υφίστανται pushback. Δε θα γινόταν ο μεγάλος Γιάννης που έγινε (σ.σ. και που όντως μας τιμά με το ήθος που εκπέμπει. Κατά προσωπική μας γνώμη αντιπροσωπεύει μια Ελλάδα αξιών και ήθους που έχει εκπνεύσει πριν κάποιες δεκαετίες).
Όμως παραδέχονται και ότι η Ελλάδα δεν μπορεί να αντέξει εκατομμύρια εισερχόμενων. Οπότε τι πρέπει να γίνει; Ή θα περάσουν όλοι επειδή μπορεί να ξεπηδήσει στο εκατομμύριο ο επόμενος Αντετοκούνμπο και είναι κρίμα να πάει χαμένος, ή η Ελλάδα δεν μπορεί να σηκώσει εκατομμύρια μετανάστες και θα χαθεί ο νέος Αντετοκούνμπο. Και τα δύο δε γίνονται.
Δεν έχει τέλος η παράθεση του συναισθηματικού ανορθολογισμού. Υποστηρίζουν ότι δεν αναγνωρίζουν στον εαυτό τους το δικαίωμα να ασκούν κριτική σε εκείνους που φυλάνε τα σύνορα. Και την ίδια στιγμή δεν μπορούν να δεχθούν επαναπροωθήσεις από αυτούς που φυλάνε τα σύνορα!
Για τον Έβρο δεν πολυμιλούν - εκτός από τον Νίκο Φίλη και τους συντρόφους του. Αναλώνονται στο Αιγαίο γιατί εκεί υπάρχει υπεραξία δράματος. Εκεί πνίγηκαν παιδιά. Μόνο που δεν τους έπνιξε το λιμενικό, που έχει σώσει γύρω στις τέσσερις χιλιάδες ζωές αυτά τα χρόνια. Αυτό δεν το λένε.
Στους ανωτέρω προστίθενται και πρώην υμνητές κόκκινων δικτατοριών, από τα σύνορα των οποίων δεν τολμούσε να περάσει κουνούπι. Και αν κατά τύχη περνούσε, προορισμός ήταν η φυλακή. Αλλά τώρα γεμάτοι ανθρωπιά ανατριχιάζουν γιατί οι χώρες της Ευρώπης δεν ανοίγουν τα σύνορά τους να πουν «περάστε».
Έτσι κυλάει η δημόσια συζήτηση στη χώρα μας για το μεταναστευτικό. Ανέξοδος δακρύβρεκτος ανθρωπισμός (είναι απελπισμένοι άνθρωποι), φωνακλάδικος δημοκρατισμός (μη μας πούνε και ρατσιστές - φασίστες), και για καβάντζα ρινίσματα λογικής (δε χωράνε τόσα εκατομμύρια στην Ελλάδα).
Και πως θα κρίνεις πόσοι χωράνε; Και πότε; Αν κάποια στιγμή πεις ως εδώ, φρακάραμε δεν μπορούμε άλλους, τους υπόλοιπους πως θα τους σταματήσεις αν όχι πάλι με Έβρους και pushbacks;
Υπάρχει όντως ένα ατέλειωτο ανθρωπομάνι στον Τρίτο Κόσμο που προσβλέπει στην Ευρώπη. Δεν είναι όλο δυστυχές. Στην Ασία, πολλά κράτη έχουν μπει σε τροχιά ανάπτυξης και διασφαλίζουν στους υπηκόους τους ένα πιάτο φαΐ τουλάχιστον - όπως το Μπαγκλαντές και το Πακιστάν, που δε δικαιολογούν τέτοια μαζική μετανάστευση.
Άλλες ασιατικές χώρες πρωτοστατούν στην ανάπτυξη. Όπως οι «κομμουνιστικές» Κίνα και - το παραγνωρισμένο - Βιετνάμ. Το κράτος των οιωνεί ανταρτών, που επί αιώνες (και όχι μόνο τον 20ο αιώνα με Γάλλους και Αμερικανούς) έχει εγγράψει λιτανεία νεκρών σε απελευθερωτικούς πολέμους, την τελευταία 20ετία έχει ρυθμούς ανάπτυξης που ζαλίζουν.
Στην Ασία υπάρχει μόνο η φρικώδης Υεμένη (και όλως παραδόξως δε μας έρχονται πρόσφυγες από εκεί – αυτοί θα ήταν όντως πρόσφυγες). Δευτερευόντως το Αφγανιστάν.
Ωστόσο, μεγάλη πληγή της ανθρωπότητας είναι η Αφρική, και ειδικά η ζώνη του Σαχέλ, όπου οι κάτοικοί του ζουν την απόλυτη φρίκη: Φυλετικό μίσος, μαζικές εθνοκαθάρσεις, ομαδικές δολοφονίες, μαζικές απαγωγές, πυρπολισμοί χωριών, ακρωτηριασμοί, ατέλειωτη πείνα, αρρώστια, τρόμος, θρησκευτική τρομοκρατία.
Δεν είναι όλη η γη μια πληγή - κατά το ποιητικόν - αλλά το Σαχέλ είναι μια πληγή της γης. Όμως και από εκεί δεν είναι μεγάλες οι ροές. Η αυτές που είναι, είναι των ευνοημένων κοινωνικών τμημάτων, αυτών που μπορούν να έχουν κινητό τελευταίας τεχνολογίας, και που έχουν κάτι περιουσιακό να πουλήσουν στους εμπόρους κεφαλών για να ξεκινήσουν το μεγάλο ταξίδι.
Αξιοσημείωτη (με την έννοια του προβληματικού), είναι η μεγάλη έλευση μουσουλμανικών πληθυσμών στην Ευρώπη. Φτωχές οι γνώσεις μας, δεν ξέρουμε αν υπάρχει κάποιο υπέρτερο σχέδιο εξισλαμισμού, αλλά η μαζικότητα του φαινομένου, θα μπορούσε να δικαιολογήσει την καχυποψία (αυτά θα τα ξαναπούμε στο μέλλον).
Σε κάθε περίπτωση η Ελλάδα είναι μια χώρα φτωχή για τα δυτικά μέτρα. Και μικρή, μόλις δέκα εκατομμυρίων. Χώρα πεπερασμένων δυνατοτήτων που δεν μπορεί να στεγάσει της γης τους κολασμένους.
Η κοινή γνώμη δεν ενημερώνεται ψύχραιμα. Έρμαια αφενός της ανώριμη άποψης των διαμορφωτών: Λίγος ανθρωπισμός (άνθρωποι πονεμένοι είναι), λίγη κοινή λογική (δε χωράνε όλοι), κάποιος αντικρατισμός (ρίξτε τους φράχτες. αλλά όχι και να μπουν όλοι). Παράλληλα διαμάχες επαγγελματιών του ανθρωπισμού (εκ συμφέροντος ή εξ ιδεολογικής μονομανίας), και πολιτική κομματική αντιπαράθεση από λόγους σκοπιμότητας ή ιδεοληψίας.
Αυτό το τοπίο, η ατμόσφαιρα πόλωσης, δε βοηθά την ορθολογική αντιμετώπιση του προβλήματος. Και η κυβέρνηση δεν μπορεί να συγκεράσει τις πολυδιασπασμένες γνώμες της κοινωνίας σε μια ενιαία εθνική στρατηγική.
Όμως δεν ψηφίστηκε για να τα βρίσκει με όλους και να αρέσει σε όλους. Ψηφίστηκε για να κάνει το καθήκον της. Και στα καθήκοντά της ανήκει και η φύλαξη των συνόρων.
