Είναι πέραν κάθε φαντασίας τα όσα διαδραματίσθηκαν στη Ρωσία. Οι μισθοφόροι ξεσηκώθηκαν κατά του εργοδότη τους. Να υποθέσω πως δε ζητούσαν λεφτά, αλλά εξουσία. Η κατάσταση μπορεί να εκτονώθηκε, δύσκολα όμως το τζάμι που ράγισε, ξανακολλά. Δεν υπάρχει επαρκής πληροφόρηση στα δυτικά ΜΜΕ για το τι συμβαίνει στο εσωτερικό του ρωσικού στρατού, ενώ όπως υποστηρίζουν ξένα ειδησεογραφικά πρακτορεία, ουκρανικές δυνάμεις ανακαταλαμβάνουν εδάφη.
Αυτά τα συγκλονιστικά ιχνογραφούν τη μεγάλη εικόνα που μπορεί να επηρεάσει όλον τον πλανήτη μας, γιατί οι μισθοφόροι της ομάδας Βάγκνερ, ως όργανα της ρωσικής εξωτερικής πολιτικής, δρουν σε πολλές περιοχές της Αφρικής και στη Συρία.
Εδώ στην Ελλάδα, στον μικρόκοσμό μας, έχουμε εκλογές. Κατά τα φαινόμενα η Νέα Δημοκρατία τη Δευτέρα το πρωί θα έχει την απόλυτη πλειοψηφία στη νέα βουλή. Το κρίσιμο ερωτηματικό είναι το μέγεθος αυτής της πλειοψηφίας.
Τα όσα διαδραματίζονται στη Ρωσία, πιθανόν να επηρεάσουν την κατάσταση σε Συρία και Λιβύη, κάτι που αφορά την πατρίδα μας άμεσα. Μπροστά σε μια ρευστή κατάσταση αυτό που χρειαζόμαστε την επομένη των εκλογών δεν είναι μόνον μια σταθερή κυβερνητική πλειοψηφία, αλλά συγχρόνως και μια ισχυρή πλειοψηφία, που θα αντιμετωπίσει τις προκλήσεις που έρχονται.
Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής είχε μια πάγια θέση που με κάθε ευκαιρία μάς την υπενθύμιζε. Υποστήριζε πως μια λανθασμένη οικονομική πολιτική θα μας πάει 5 ή 10 χρόνια πίσω, ένα λάθος στην εξωτερική πολιτική θα μας πάει 50 χρόνια πίσω. Στα δέκα χρόνια από τα μνημόνια είχαμε αφήσει πίσω την οικονομική κρίση και σήμερα η οικονομία μας έχει θετικές επιδόσεις που τις αναγνωρίζουν οι αγορές, κάτι που δικαιώνει τη ρήση Καραμανλή.
Η κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη άσκησε με σοβαρότητα και υπευθυνότητα την εξωτερική πολιτική της. Είχε σημαντικές επιτυχίες, απέφυγε τα λάθη.
Για αυτόν ακριβώς τον λόγο, όρθια τα μέλη του Κογκρέσου των ΗΠΑ, χειροκροτούσαν τον Έλληνα πρωθυπουργό τον Μάιο του 2022. Δε θα συνέβαινε αυτό, αν μόλις πριν από τρεις μήνες, ο Κυριάκος Μητσοτάκης, χωρίς καμιά ταλάντευση, ρητά και απερίφραστα, δεν καταδίκαζε τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία. Δηλαδή, όπως καθιερώθηκε να λέγεται, τάχθηκε στη σωστή πλευρά της Ιστορίας. Κατέδειξε πως η Ελλάδα είναι ένας αξιόπιστος σύμμαχος, χωρίς παζάρια και «ναι μεν, αλλά».
Υπάρχει κάποιος που να πιστεύει πως η πατρίδα μας θα είχε τέτοια θετική αντιμετώπιση από τις ΗΠΑ και τη Γαλλία, αν δεν τηρούσαμε αυτή τη στάση στην ουκρανική κρίση;
Το ζητούμενο είναι αυτή η εξωτερική πολιτική της Ελλάδας - και εν όψει των απρόβλεπτων εξελίξεων όχι μόνον στη Ρωσία, αλλά και στην περιοχή μας - να υποστηρίζεται από μια ισχυρή κυβερνητική πλειοψηφία, που θα απομονώσει στο κοινοβούλιο τις αργυρώνητες ρωσόδουλες φωνές και θα περιορίσει την πολιτική ισχύ διάφορων επιχειρηματιών που εξυπηρετούν ρωσικά συμφέροντα.
Επειδή ακριβώς η ρωσική διείσδυση στην Ελλάδα είναι πολυσχιδής και βαστά πολλές δεκαετίες, η ρήξη με τους φορείς της απαιτεί πλατιά πολιτική και κοινοβουλευτική στήριξη. Η πατρίδα μας χρειάζεται μια ισχυρή κυβέρνηση που θα αντιμετωπίσει όλες τις διαφαινόμενες προκλήσεις στο εσωτερικό και στο εξωτερικό.
Αυτό ας μην το ξεχάσουμε αύριο, μπροστά στην κάλπη.
