Του Γιάννη Σιδέρη
Ελάχιστο αλλά ενδεικτικό της κατάπτωσης. Η ευκλεής εικόνα του Τσιτσιπά σαρώνει νικηφόρα στα παγκόσμια μήντια, οι ξενιτεμένοι Έλληνες της Αυστραλίας (αυτοί που νιώθουν βιωματικά την ανάγκη του «συνανήκειν»), παραληρούν για τις νίκες του - και φυσικά αρκετοί εντός της Ελλάδας που ξενύχτησαν για να τον καμαρώσουν.
Και αυτό παρότι ξέρουν ότι δεν είναι μια νίκη της Ελλάδας. Παρότι ξέρουν ότι είναι προσωπικές του νίκες, του ανήκουν προσωπικά, όπως και τα εκατομμύρια που κερδίζει. Ο ίδιος όμως έχει την ενσυναίσθηση και «εθνικοποιεί» τις επιτυχίες του υπό την σκέπη της ελληνικής σημαίας και με ηχώ το παραλήρημα των ξενιτεμένων ομοεθνών.
Όμως ο νεαρός παγκόσμιος σταρ του τένις (για το άθλημα η στήλη ειλικρινά και ταπεινά ομολογεί ότι είναι άσχετη και δεν κατανοεί γιατί γίνεται τόσος χαμός), υπέπεσε στο μέγιστο των αμαρτημάτων: Αφενός δήλωσε ότι είναι περήφανος που είναι Έλληνας (τέτοια ύβρις), αφετέρου έκανε μια ανάρτηση με το αρχαίο ρηθέν «Φύσει γαρ άνθρωπος, ό βούλεται, τούτο και οίεται». Εύκολη η μετάφραση, δεν χρειάζονται καν γνώσεις αρχαίων. Θα μπορούσε το πολύ να τροφοδοτήσει συζητήσεις και αντιρρήσεις αμπελοφιλοσοφικού προβληματισμού στα social media.
Ε όχι! Αλύχτησε το ντόπιο «προοδευτικό» κομμάτι των social. Γιατί εδώ είμαστε αριστεροί και προοδευτικοί (και αστοιχείωτοι). Ο Τσιτσιπάς είναι εθνίκι επειδή δήλωσε υπερήφανος που είναι Έλληνας και επειδή ανήρτησε μια φράση των αρχαίων προγόνων (που είναι - δεν είναι, πρόγονοι, πάντως μιλάμε την ίδια γλώσσα).
Παράλληλα οι μύστες του πολυπολιτισμού απεφάνθησαν: Ο νεαρός αθλητής μπορεί να προβάλει την ελληνική σημαία, αλλά είναι μικρός και παρασυρμένος. Δεν ξέρει ο ίδιος ότι είναι η εμβληματική επίτευξη της πολυπολιτισμικότητας, αφού η μάνα του δεν είναι Ελληνίδα, είναι Ρωσίδα (και τα μυαλά στα κάγκελα δηλαδή, ούτε καν στο τερέν!).
Την ίδια στιγμή o διεθνής μας σκηνοθέτης Λάνθιμος παίρνει 10 υποψηφιότητες για Όσκαρ και ο Γιάννης Αντετοκούνμπο γράφει εποποιία στο NBA. Αποτελούν όλοι την ευγενή αριστεία (συγνώμη κε Μπαλτά)… Βέβαια στη μίζερη χώρα που ζούμε, όπου «η επιτυχία είναι ποινικό αδίκημα, όπως έχει πει η Ελένη Βλάχου, εύκολα θα βρούμε και αυτών κουσούρια να τους σούρουμε.
Εισαγωγικά και αντιθετικά η ανωτέρω παράθεση των αστραφτερών νέων προσώπων «μας», λόγω συγκυρίας και σε σύγκριση με τους ολίγιστους ταγούς που επιλέξαμε ως εκπροσώπους του έθνους. Η ιστορία του ελληνικού κοινοβουλευτισμού καταδεικνύει ότι διαχρονικά υπήρχε ευτέλεια στην πολιτική ζωή, αλλά πρώτη φορά έγινε τόσο εμφανής.
Έπρεπε να έρθει στην εξουσία ένα κόμμα που καμία σχέση δεν έχει με διαχρονικές αξίες (επειδή ιδεολογικά τις απαξιοί) , για να αναδυθεί στην επιφάνεια η φτήνια, η έλλειψη αρχών, που διέπει τη δημόσια ζωή.
Εν αρχή ην οι ίδιοι οι κυβερνητικοί βουλευτές. Μας διακατέχει η απορία πως είναι δυνατόν να μην ντρέπονται όταν βγαίνουν στην κοινωνία, όταν άλλα έλεγαν και για άλλα ξεσήκωναν τους ψηφοφόρους τους, και τα εντελώς αντίθετα έπραξαν. Στην μικρή ελληνική κοινωνία, και δη στην επαρχία, υπάρχει η αξιοπρέπεια αυτού που λέμε «καθαρό κούτελο». Ένας μέσος άνθρωπος θα ντρεπόταν να βγει στο καφενείο και να υποστηρίξει τα εντελώς αντίθετα από αυτά που υποστήριζε έξι μήνες πριν. Αυτοί όχι μόνο δεν ντρέπονται αλλά βγαίνουν από πάνω και ζητούν και τα ρέστα!
Τελευταία συγκομιδή ευτελούς συμπεριφοράς, το αλισβερίσι βουλευτών που βλέπουν τα κόμματά τους να ρευστοποιούνται και έντρομοι για την μελλοντική τους επαγγελματική εξασφάλιση προσεγγίζουν το κυβερνών κόμμα, αδιαφορώντας για την εντολή που έλαβαν από τους ψηφοφόρους τους.
Σαφώς συμβαίνει και στην αντιπολίτευση. Μόνο που δεν είναι ιδίας εντάσεως η προσέγγιση. Η αντιπολίτευση δεν νομοθετεί με τις ψήφους των βουλευτών που την προσεγγίζουν, οπότε το γεγονός είναι ήσσονος σημασίας, αφού δεν καθορίζει τη ζωή των πολιτών και την πορεία της χώρας. Αντιθέτως καθοριστική είναι η χείρα βοηθείας που δίνουν οι βουλευτές που παρέχουν γη και ύδωρ στην κυβέρνηση. Και την παρέχουν κατά παράβαση της εντολής των ψηφοφόρων τους.
Πως αιτιολογεί π.χ. η πούρα δεξιά, κα Κουντουρά (συλλέκτρια φιλοβασιλικών ψηφοφόρων) την στήριξη της μειοδοτικής Συμφωνίας; Με ποια λογική ο «πυρίκαυστος» και από τους συνδημιουργούς του «δικτύου 21», Κώστας Ζουράρις έδωσε ψήφο εμπιστοσύνης σε μια κυβέρνηση που κατά τη δική του δήλωση «σακατεύει τη Μακεδονία»; Τι σημασία έχει αν δεν ψηφίσει την Συμφωνία, αφού έδωσε παράταση ζωής στην κυβέρνηση που θα την σακατεύσει;
Πως αιτιολογεί η «καραμανλική» κα Παπακώστα ότι παρέτεινε τη ζωή, σε μια κυβέρνηση που φέρει μια συμφωνία υπό το πρόσχημα της σύνθετης ονομασίας, για πτυχές της οποίας ο Καραμανλής έβαλε βέτο;
Πως αιτιολογεί Σπ. Δανέλλης την αποσκίρτηση από το κόμμα που τον εξέλεξε ως βουλευτή (και ένα προηγούμενο ως ευρωβουλευτή) με πλουσιοπάροχες αποδοχές; Και γιατί αφού έχει πρόβλημα συνείδησης δεν παρέδωσε την έδρα του αλλά τη μετέφερε υποστηρικτικά στον ΣΥΡΙΖΑ; (και του έφταιξαν του θλιβερού οι δημοσιογράφοι που του άσκησαν κριτική, ότι δήθεν είναι εντεταλμένοι κομματικών γραφείων τύπου - από κάποιους προσφιλείς του συριζαίους θα κρίνει μάλλον).
Με ποια επίσης ηθική θα ψηφίσει ο πατριώτης κατά τα άλλα κ. Κόκκαλης, όταν αντιτίθενται οι εντολείς του; ( δεν κρίνεται ακόμη ο Παπαχριστόπουλος αφού προτίθεται να παραδώσει την έδρα του. Υποτίθεται ότι πράττει κατά συνείδηση. Δεκτόν. Όμως αν στις επόμενες εκλογές είναι συνεργαζόμενος υποψήφιος του ΣΥΡΙΖΑ, αίρεται η αθωότητα της ψήφου).
Και εν τέλει επειδή μακρηγορήσαμε: Πόσο δικαιώνεται ηθικά ο κ. Καμμένος διαγράφει τους μισούς βουλευτές του και να διατηρεί τους άλλους μισούς για να διαφυλάσσει την ιδιότητα του αρχηγού Κ.Ο.; Και με ποια ηθική ανακαλύπτει τώρα έξοδα της κας Κουντουρά, τα οποία δεν γνώριζε όσο την είχε στο κόμμα του; Κοιμόταν;
Ολίγιστα τα ανωτέρω. Ενδεικτικά για την έκπτωση αξιών από την οποία δύσκολα θα συνέλθουμε.
