Το διηγείται δημοσιογράφος. Ο φοιτητής ανιψιός του και η παρέα του είχαν θυμώσει πολύ με το δυστύχημα των Τεμπών, και είχαν αποφασίσει να ψηφίσουν ΣΥΡΙΖΑ. Τελικά ψήφισαν ΝΔ. Και όταν έκπληκτος τους ρώτησε «γιατί;», η απάντηση ήταν: «Ο Τσίπρας είναι μπελάς»!
Ο Τσίπρας δεν ήταν μπελάς μόνο για τη χώρα. Αυτό κρίθηκε στις πρόσφατες εκλογές και δε θα επανέλθουμε. Αποδεικνύεται μπελάς και για το κόμμα του. Από την πρώτη στιγμή, όταν οι δοξαστικές αποτιμήσεις έκριναν την παραίτησή του ως «γενναία» και «τίμια», ή ως πράξη «μεγαλοσύνης», την είχαμε χαρακτηρίσει εγωιστική», αυτάρεσκη και ανεύθυνη.
Λέγαμε το βράδυ της ίδιας ημέρας ότι με την εκκωφαντική του απόσυρση, πρόσκαιρη ή όχι, ο ΣΥΡΙΖΑ κατελήφθη από σοκ καθώς τους άφησε στα κρύα του λουτρού. Ένας αρχηγός με συναίσθηση της ευθύνης απέναντι στο κόμμα που τον τίμησε ως πρόεδρο και Πρωθυπουργό, δεν το παρατάει σύξυλο και αλαφιασμένο, πληγωμένο και απορημένο, την επαύριον μιας οδυνηρής ήττας.
Γνωστοποιεί την πρόθεσή του να «παραμερίσει» αλλά παραμένει και τροχοδρομεί υπό την σκέπη και το κύρος του, τις συντεταγμένες καταστατικές διαδικασίες αναπλήρωσής του. Έως ότου αναδειχθεί ο διάδοχος, δεν αφήνει το κόμμα του να μετατραπεί σε «Βαβυλωνία» - για να θυμηθούμε έκφραση του ιδίου.
Πολύ περισσότερο που ο χρόνος δεν είναι πολιτικά κενός. Έχουμε μπροστά μας νέα κυβέρνηση, προγραμματικές δηλώσεις, και στο κόμμα ψάχνουν ποιος θα το εκπροσωπήσει. Το τι θα πει αυτός που θα το εκπροσωπήσει, εφόσον υπό τέτοιες συνθήκες δεν είναι δυνατόν να συνταχθεί ένα σοβαρό πολιτικό κείμενο για αντιπαράθεση αξιώσεων, είναι εύλογο. Θα αρκεστούν αναγκαστικά στη γνωστή και εκ του αποτελέσματος άσφαιρη, συνθηματολογία.
Σύντομα έρχεται και η Διεθνής Εκθεση Θεσσαλονίκης που κάποιος ως ηγήτωρ θα πρέπει να τους εκπροσωπήσει, και στο καπάκι οι εκλογές για την Τοπική Αυτοδιοίκηση.
Ο ΣΥΡΙΖΑ μετεωριζόταν μεταξύ διαφορετικών γραμμών ως προς την πολιτική του ταυτότητα. Κυρίαρχες εκείνη που ήθελε το κόμμα να καταλάβει τον χώρο της κεντροαριστεράς, και εκείνη της Ομπρέλας που επεδίωκε επιστροφή στη μήτρα της ριζοσπαστικής ταυτότητας. Ο Τσίπρας ήταν ο ενοποιητικός παράγων.
Τώρα στο κόμμα διαφωνούν όλοι και για όλα. Για το χρόνο του συνεδρίου και για το ποια μορφή θα έχει αυτό. Αν θα είναι «έκτακτο» ή «διαρκές». Αν θα γίνει προ ή μετά τις δημοτικές εκλογές. Αν θα γίνει τον Σεπτέμβριο ή τον Ιούλιο. Το τελευταίο εσπευσμένως ζητά η Ομπρέλα, η οποία προ απόσυρσης Τσίπρα ζητούσε τα αντίθετο: Να γίνει μετά τις δημοτικές (ώστε στην κριτική της να ενσωμάτωνε και το αρνητικό αποτέλεσμα των εκλογών, που θεωρείται δεδομένο καθώς ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει δικτύωση και ερείσματα στις συγκροτημένες τοπικές κοινωνίες, εν αντιθέσει με το ΠΑΣΟΚ).
Κάποιοι εκ των προεδρικών τάσσονται υπέρ του νεοφανούς αστέρος Διονύση Τεμπονέρα. Χωρίς αξιολόγηση του προσώπου, ενδεχόμενη εκλογή του θα σημαίνει ότι η αξιωματική αντιπολίτευση θα στερείται του αρχηγού της στις κοινοβουλευτικές μάχες, ιδιαίτερα στις συζητήσεις σε επίπεδο αρχηγών, επί τετραετία! Συνέβη και στο ΠΑΣΟΚ, αλλά ήταν κόμμα του 8% και μόνο για ενάμισι χρόνο.
Άλλο τμήμα προτείνει τη Ρένα Δούρου, η οποία έχει αξιοπρόσεκτη εσωκομματική δύναμη, ή τον Αλέξη Χαρίτση για το μειλίχιο και υποτιθέμενο τεχνοκρατικό της παρουσίας του. Ακούγονται και γνώμες υπέρ της Ολγας Γεροβασίλη ως μεταβατικής λύση, καθώς έχει αναγνωριστικό αποδοχής από όλες τις τάσεις.
Η Ομπρέλα προσανατολίζεται στη λύση Αχτσιόγλου, χωρίς να βρίσκεται εκτός κάδρου και ο Ευκλείδης. Ανάμεσα σε αυτούς υπάρχει και ο «μοναχικός καβαλάρης» Παύλος Πολάκης, που πολλοί οπαδοί του στα social media του προτείνουν να αυτοπροταθεί. Για οργανωτή της εκλογικής μάχης του Οκτωβρίου επιλέγουν τον Χρήστο Σπίρτζη, ο οποίος δεν εξελέγη, αλλά έχει ειδικότητα αποκτηθείσα εν τω πασοκικώ στρατεύματι.
Γνωστά τα ανωτέρω, δεν κομίζουμε γλαύκαν. Το πρόβλημα είναι πως όλα γίνονται βεβιασμένα, σε κατάσταση πολιτικού στρες και κομματικής παραζάλης. Το σοκ ηγεσίας που δρομολόγησε ο Τσίπρας αποδιοργάνωσε το κόμμα.
Είχε το χρόνο αλλά όχι τη διάθεση. Παρά τις εισηγήσεις, αδιαφόρησε για ένα συνέδριο το Φθινόπωρο του 2019, προκειμένου να διερευνηθούν τα αίτια της ήττας, να επουλωθούν οι πληγές και να γεφυρωθούν τα σχίσματα. Και παράλληλα το συνέδριο να γίνει εμβρυουλκός ενός συντεταγμένου κόμματος, με ιδεολογικό έρμα και συγκεκριμένη πλοήγηση χωρίς να φουντάρει, όπως και έγινε.
Όλη αυτή η περιδίνηση, το πολιτικό και οργανωτικό αλαλούμ στο οποίο βρίσκεται το κόμμα, έχει τη σφραγίδα Τσίπρα.
