Ο Αλέξης Τσίπρας στις 15 Μαΐου θα αναδειχθεί εκ νέου πρόεδρος, και θα είναι… φρέσκος αρχηγός, αναβαπτισμένος στην κομματική επιδοκιμασία. Ως εκ τούτου ακόμη και την ερχόμενη άνοιξη να γίνουν εκλογές, ακόμη και αν τις χάσει, ουδείς θα τολμήσει να τον αμφισβητήσει.
Όχι βεβαίως ότι θα υπάρχει και μεγάλη διάθεση. Ενδεχομένως η εσωκομματική αντιπολίτευση της «Ομπρέλα» (περί το 30%), κυρίως να θελήσει να του περιορίσει το ανεξέλεγκτο. Οι εργασίες του συνεδρίου με τις ομιλίες των στελεχών, έδειξαν το προφανές: Ουδείς έχει τη «αύρα» του, και θα μπορούσε να τον αντικαταστήσει (και η «αύρα» είναι χαρακτηριστικό άσχετο με την ποιότητα, τη συγκρότηση ή τις ηθικές αρχές ενός ατόμου).
Γι' αυτό και πιστεύουμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα καταρρεύσει πλήρως όταν καταρρεύσει ο Τσίπρας. Ελλείποντος αυτού θα καταρρεύσει πιο γρήγορα.
Το ίδιο το συνέδριο ήταν κατώτερο προσδοκιών. Οι σύνεδροι, στελέχη και απλά μέλη, όπως γράψαμε και χθες έχουν μια «παγανιστική» λατρεία στη λέξη Αριστερά. Καταναλώνουν αφειδώς τσιτάτα που βρίσκεις και στο Google, χωρίς εμβάθυνση σκέψης, χωρίς προβληματισμό, χωρίς βαθύτερη παιδεία, πέραν κάποιων περιπτώσεων που μετρούνται στα δάχτυλα των δύο χειρών, και δημιουργούν απορία για την επιμονή και υπομονή τους να παραμένουν στον χώρο.
Τα προβλήματα που απασχολούσαν τους συντρόφους, που θέλουν να ξαναπάρουν την εξουσία, δεν ήταν η οικονομική ανάκαμψη της χώρας και ο τρόπος που θα επιτευχθεί. Διακηρύσσουν με… αγωνιστική ρωμαλεότητα πως θα μοιράσουν λεφτά, χωρίς να λένε που θα τα βρουν. Παράλληλα πέραν από ιεροκήρυκες των καταφρονεμένων, των ΛΟΑΤΚΙ, των Ρομά, των μεταναστών, ήταν ρήτορες καταγγελίας του νεοφιλελευθερισμού, του ακροδεξιού έως και φασιστικού καθεστώτος Μητσοτάκη!
Αυτά τα πιστεύουν στα σοβαρά (όπως πίστευαν και στο σκίσιμο των μνημονίων και στην αλλαγή που θα έφερναν στην Ευρώπη). Ισχυρίζονται ότι μια κυβέρνηση που κοντεύει τα 45 δισ. σε κοινωνικές παροχές, είναι ακραία νεοφιλελεύθερη και φασιστική - γεγονός που τους καθιστά μια ιδιαίτερη ανθρωπολογική κοινότητα, απέχουσα από την περιρρέουσα κοινωνική αντίληψη, ακόμη και των απλών ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ. Πλησιάζουν τις απόψεις των κλειστών ιδεολογικών κυκλωμάτων των αντιεξουσιαστικών κύκλων. Πάντως «μικρογραφία της κοινωνίας», όπως τους ζήτησε ο Τσίπρας, αδυνατούν να γίνουν.
Και πώς βέβαια να μην τα πιστέψουν αφού τα λέει ο αρχηγός: Είπε στο συνέδριο: Μιλάμε για καθεστώς Μητσοτάκη. Μας απαντάνε ότι με εκλογές απέκτησε την εξουσία. Όμως κάθε όριο δημοκρατίας, εντιμότητας, ηθικής, το έχουν ξεπεράσει. Έκαναν την αδιαφάνεια, την αναξιοκρατία, τη μοιρασιά των ιματίων του λαού, κανονικότητα» (έτσι δικαιολογεί και τα 45 δις. Τα πήραν οι κολλητοί του Μητσοτάκη).
Εκμεταλλευόμενος την καθυστέρηση της Δικαιοσύνης στο σκάνδαλο Novartis, ισχυρίζεται ότι υπήρξε: «Μεγάλη συνωμοσία παρακρατικού τύπου: Βάφτισαν το σκάνδαλο Novartis σκευωρία. Για να ξεπλύνουν υπόπτους, να αφήσουν «αδιευκρίνιστα ποσά», να καταδιώξουν δικαστικούς και δημοσιογράφους. Αυτά δεν βαρύνουν γενικά την κυβέρνηση. Είναι αποφάσεις Μητσοτάκη» (σ.σ. Εντάξει ο Τσίπρας τον Μητσοτάκη θέλει να κοντύνει, αφού θεωρείται «καταλληλότερος». Αλλά τι θα γίνει κε υπουργέ Δικαιοσύνης; Ως πότε θα μακρηγορεί η υπόθεση Novartis;).
Σε άλλο σημείο έφτασε τα όρια της ελαφρότητας, στη μήνιν του κατά των ΜΜΕ, λέγοντας: Απαντάμε στα μηντιακά παπαγαλάκια, που έπαθαν ταραχή ακούγοντας το δίλημμα «σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα».
Η ταραχή μάλλον είναι του ΣΥΡΙΖΑ που προσπαθεί να αναδείξει ένα ήσσονος σημασίας - έως ανύπαρκτο - θέμα, προκειμένου να ανακηρύξει εχθρούς για να δικαιολογήσει τη στασιμότητά του. Παράλληλα και η απελπισία αφού απευθυνόμενος στις «προοδευτικές δυνάμεις (δηλαδή στο ΚΙΝΑΛ) απαίτησε να δεσμευτεί πως δεν θα γίνει δεκανίκι της χειρότερης κυβέρνησης, και να ζητήσει και αυτό εκλογές!
Πάντως, παρακολουθώντας όλα τα ΜΜΕ, δεν είδαμε κανέναν να έπαθε ταραχή από το συγκεκριμένο σύνθημα. Και δεν θα μπορούσε να πάθει, αφού είναι πασίγνωστο και δεν αποτελεί εφεύρημα Τσίπρα. Έχει ιστορία πλέον του αιώνος.
Δεν είναι τεκμηριωμένο αν το είχε διατυπώσει ο προπάτωρ του κομμουνισμού Ενγκελς, συνεργάτης του Μαρξ. Το διατύπωσε πάντως και το υπερασπίστηκε η επαναστάτρια κόκκινη φιλόσοφος Ρόζα Λούξεμπουργκ. Το τεκμηρίωσε θεωρητικά ο αριστερός Κορνήλιος Καστοριάδης, μέλος της ομάδας του ομώνυμου περιοδικού. Μας το υπενθύμισε ως αχρείαστη καρικατούρα ο Γιώργος Παπανδρέου, κατά την προεκλογική περίοδο του 2009. Ο Τσίπρας ήρθε τελευταίος.
Ποιος να πάθει ταραχή για ένα ιστορικό σύνθημα, που κυρίως αφορούσε εσωτερικούς προβληματισμούς για τη μορφή που θα πάρει η κομουνιστική συγκρότηση της κοινωνίας, και ήταν άσχετο με την όποια Δεξιά των όποιων καιρών; (ενδεχομένως βέβαια ο κ. Τσίπρας να μην το γνώριζε αυτό. Να νομίζει ότι αφορούσε τα προτερήματα του σοσιαλισμού έναντι της Δεξιάς!).
Συνέδριο ήταν και πέρασε. Επικύρωσε την ηγεμονία Τσίπρα, εμβάθυνε το χάσμα μεταξύ των παλιών κομματικών και των επήλυδων πασόκων που θέλουν να κυριαρχήσουν στον ΣΥΡΙΖΑ με τις πλάτες Τσίπρα, αλλά τομή στην πολιτική ζωή δεν ήταν.
