Του Γιάννη Σιδέρη
Είναι απαράδεκτο, δειλό και κυρίως επικίνδυνο, διάφοροι ανεγκέφαλοι να στέλνουν απειλητικά μηνύματα σε βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ (και κυρίως στις οικογένειές τους,) επειδή θα ψηφίσουν την συμφωνία για την Μακεδονία, ή να κυκλοφορούν στη βόρεια Ελλάδα αφίσες με τα κεφάλια Συριζαίων βουλευτών.
Είναι σαφώς αναφαίρετο, ου μην και επιβαλλόμενο δικαίωμα (αν και οι δύο λέξεις αντιθετικές) των βουλευτών να καταφύγουν στην αστυνομία για να εντοπίσει τους δράστες, ώστε να υποστούν τα κατά νόμον.
Ακόμη είναι και αναμενόμενο, στο πλαίσιο του μικροπολιτικού παιχνιδιού, να θεωρούν ως ηθικούς αυτουργούς τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, καλώντας τους να «αναλογιστούν τις ευθύνες τους».
Και προφανώς οι δράστες είναι «ακροδεξιά εθνικιστικά στοιχεία που λειτουργούν μόνο μέσα στο σκοτάδι» όπως καταγγέλλουν Συριζαίοι βουλευτές.
Αν όμως κάτι δεν δικαιούνται οι ίδιοι είναι να παραπονούνται. Τουλάχιστον όχι πριν ζητήσουν – και σε αυτό, όπως και σε τόσα άλλα – μια γενναία και ηχηρή συγνώμη που θα ακουστεί στο Πανελλήνιο.
Ήταν οι πρώτοι διδάξαντες αυτού που καταγγέλλουν ως τρομοκρατία. Στις διάπυρες εποχές του λάβρου αντιμνημονιακού αγώνα και των πλατειών, όταν ο λαός «στέναζε κάτω από την μπότα των κατακτητικών στρατευμάτων της φράου Μέρκελ», ξαμολημένοι «ακτιβιστές», σκύλευαν την αξιοπρέπεια και επιχειρούσαν να τρομοκρατήσουν τους βουλευτές του ΠΑΣΟΚ της κυβέρνησης Γιώργου Παπανδρέου.
Η ΝΔ ακόμη ήταν στο απυρόβλητο γιατί έκανε αντιμνημονιακό αγώνα στα Ζάππεια. Παράλληλα τσόνταρε, ολιγάριθμα και όχι με κατεύθυνση της κεντρικής ηγεσίας, στη μαζικοποίηση των διαμαρτυρομένων πλατειών (ολιγάριθμα γιατί η πολιτική μάχη στο δρόμο δεν είναι το φόρτε της κεντρο-δεξιάς παράταξης).
Στη συνέχεια όταν ο Σαμαράς έγινε Πρωθυπουργός, μπήκε και αυτός και οι βουλευτές του στη χορεία των προδοτών, και έγιναν μαγνήτης, ομού μετά των Πασόκων, της μήνιδος των γενναίων αντιμνημονιακών αγωνιστών.
Το πιο τραγικό ήταν στη επαρχία, όπου κατεδείχθη πόσο ο ΣΥΡΙΖΑ διέρρηξε τον κοινωνικό ιστό. Βουλευτές είδαν το πρόσωπό τους να απεικονίζεται σε αφίσες με την επιγραφή «Καταζητείται», σε μια κακότεχνη α λα ελληνικά, αναπαράσταση του «Άγριου Ουέστ». Ενίοτε οι δράστες μπορεί να ήταν και γείτονες με τους οποίους καλημερίζονταν εφόρου ζωής. Ωστόσο τα συνδετικά κοινωνικά χαρακτηριστικά είχαν καταρρεύσει μπρος στην αναγκαιότητα και το μεγαλείο του αντιμνημονιακού αγώνα.
Οι αφίσες με τα «Καταζητείται» ήταν το... εικαστικό μέρος του αντιμνημονιακού αγώνα. Συνυπήρξαν με τις τραμπούκικες αντισυγκεντρώσεις, τις μπουνιές και τις σφαλιάρες αρχικά σε βουλευτές του ΠΑΣΟΚ, ενώ στην συνέχεια συμπεριέλαβαν και ΝΔτες. Στα κοινωνικά δίκτυα αφήνιασαν οι κατηγορίες περί προδοτών, αλλά αυτό ήταν το λιγότερο. Απλώς δημιουργούσε κλίμα το οποίο μεταγγιζόταν στις συνοικίες των μεγαλουπόλεων και στην επαρχία. Εκεί οι αντιμνημονιακοί αγωνιστές υιοθέτησαν την κατευθυνόμενη (αποδεδειγμένα από την Κουμουνδούρου) απρόσωπη, χυδαία και προωθητική του κοινωνικού μίσους, ρητορική των social media, και εξεμέσοντας χαρακτηρισμούς όχι μόνο εναντίων στελεχών της κεντρικής πολιτικής σκηνής, αλλά και εναντίον γνωστών τους τοπικών στελεχών της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ.
Πότε ο κ. Τσίπρας και το ηγετικό επιτελείο του ΣΥΡΙΖΑ έκαναν αυτό που ζητάει τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ; Πότε καταδίκασαν τον πολιτικό τραμπουκισμό και την κοινωνική σπίλωση που έφτανε τα όρια της κοινωνικής ανθρωποφαγίας και πολιτικής τρομοκράτησης; Ποτέ!
Πότε οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ που σήμερα βλέπουν τα πρόσωπά τους στις απαράδεκτες ούτως ή άλλως αφίσες, είχαν καταδικάσει τις ίδιες πρακτικές εναντίον των μνημονιακών αντιπάλων τους; Ποτέ!
Είναι οι πρώτοι διδάξαντες και υφίστανται τις μεθόδους που οι ίδιοι δίδαξαν εμπράκτως.
Η αστυνομία πρέπει να κάνει τη δουλειά της, να εντοπίσει και να πράξει τα δέοντα για τους δράστες τέτοιων αντιδημοκρατικών πράξεων, και οι ίδιοι δικαιούνται να το ζητούν.
Όμως δεν έχουν ηθικό δικαίωμα να παραπονούνται, να το παίζουν θύματα, και να ζητούν από ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, από Μητσοτάκη και Γεννηματά, να καταγγείλουν τους τραμπουκισμούς που υφίστανται. Όχι πριν ζητήσουν ηχηρό συγνώμη για τότε!
