«Η κυβέρνηση άφησε εκτός Πανεπιστημίων 26.000 αποφοίτους λυκείου». Αυτή είναι η επίσημη θέση του ΣΥΡΙΖΑ σχετικά με τις πανελλαδικές εξετάσεις. Το ότι αυτοί δεν έγραψαν ούτε για 8 δεν απασχολεί κανέναν από τους καταγγέλλοντες, ούτε και τις ακριβώς χρειάζονται οι νέοι σε αυτή τη χώρα. Αν η… «ζαμπονοκοπτική» με λέιζερ, η «ιχθυοκομμωτική» και η ΔΙΠΑΠΕ (διαχείριση Πατρικής Περιούσιας) έμειναν χωρίς φοιτητές και δεν θα μπορέσουν να βγάλουν «επαγγελματίες» στην αγορά, καθίσταται μείζον πολιτικό ζήτημα
Θέλουν οι νέοι να μπουν σε μια σχολή απλά για να δηλώνουν φοιτητές και ας ξέρουν ότι είτε δεν θα την ολοκληρώσουν είτε ότι θα χάσουν κάποια χρόνια από τη ζωή τους και έναν σωστό επαγγελματικό προσανατολισμό; Θέλουν οι γονείς τους απλά να δηλώσουν με «καμάρι» προηγούμενων δεκαετιών ίσως και αιώνα να δηλώνουν πως το τέκνο τους «πέρασε» έστω και με βαθμό 2 ή 3;
Μια μικρή μειοψηφία ίσως και να σκέφτεται ακόμη έτσι. Η πλειοψηφία όμως μάλλον κινείται αλλού σε άλλα επίπεδα πολύ πιο μπροστά από τους Μαυρογιαλούρους της ελληνικής πολιτικής σκηνής που δηλώνουν με έμφαση παραφράζοντας τη φράση του Λάμπρου Κωνσταντάρα που έγραψε ιστορία στην γνωστή ελληνική ταινία και ανακράζοντας «θα σας εξασφαλίσομεν», τουλάχιστον για μια φοιτητική… θητεία.
Η επίκληση της πανδημίας δεν είναι δικαιολογία. Ναι πράγματι οι φετινοί μαθητές της τρίτης λυκείου, αποτελούν μέρος μιας γενιάς που επλήγη και που ταλαιπωρήθηκε. Αρκεί αυτό για να τους δοθεί ένα free pass στην ανώτατη εκπαίδευση; η περίπτωση του Δημήτρη από τη Ναύπακτο που έχασε τους δύο γονείς του δύο μήνες πριν τις εξετάσεις αλλά κατάφερε να συγκεντρώσει πάνω από 18600 μόρια δίνει την απάντηση. Και είναι αρνητική.
Σίγουρα δεν μπορούν να είναι όλοι έτσι και σίγουρα ο κάθε νέος έχει διαφορετική αντιμετώπιση των πραγμάτων. Όμως αυτό το παράδειγμα είναι χαρακτηριστικό, το χαρακτηριστικότερο όταν η πανδημία γίνεται δικαιολογία. Άλλωστε το 2 ως βαθμό εισαγωγής προϋπήρξε της πανδημίας επιτρέποντας σε νέους να εισέρχονται σε σχολές που λειτουργούν σε αυτή τη χώρα σπαρμένες με μια καθαρά ψηφοθηρική γεωγραφική διαδικασία.
Οι σχολές αποτελούν ένα «δωράκι» στις τοπικές κοινωνίες. Χωρίς μέλλον χωρίς προοπτική όμως καταστρέφουν τις ίδιες αυτές κοινωνίες και το μέλλον των παιδιών που πιθανότατα θα εγκλωβιστουν σε μια σχολή που δεν θα απέχει πολύ από αυτή της… ζαμπονοκοπτικής με λέιζερ ως προς τα προσόντα και το αντικείμενο απασχόλησης.
Η ψηφοθηρική ενασχόληση απά την πλευρά της αξιωματικής αντιπολίτευσης κινείται σε άλλες εποχές με τους Γκρούεζες να λειτουργούν ως εκπρόσωποι του κόμματος και να φέρονται στους πολίτες με ανάλογο τρόπο.
Το δυστύχημα γι' αυτούς και το θετικό για την κοινωνία είναι πως τους έχει ξεπεράσει όπως ξεπερνά κάθε τι προσκολλημένο σε ένα παρελθόν που δημιουργεί ένα δυστοπικό μέλλον. Μια συζήτηση με νέους με εφήβους που σκέφτονται το μέλλον και αγωνιούν για τον τρόπο που με τον οποίο θα αντιμετωπίσουν τις προκλήσεις που έρχονται θα έφτανε για να αλλάξουν όλοι στάση και αντιμετώπιση τους ως άβουλα όντα που άγονται και φέρονται από κορώνες του στυλ «άφησαν τους μαθητές εκτός πανεπιστημίων...»
Το ότι οι ίδιοι διακωμωδούν τις σχολές και το πόσο έχουν γράψει είναι αρκετό για να πιστοποιηθεί πως σε αντίθεση με τους διάφορους επίδοξους καθοδηγητές ζουν πιο κοντά στην πραγματικότητα, όπως και οι γονείς. Τουλάχιστον οι περισσότεροι, σίγουρα όμως όχι αυτοί που είναι έτοιμοι για… έφοδο στις σχολές προκειμένου ν αντικαταστήσουν παλαιότερες γενιές σε καταλήψεις και… χτισίματα γραφείων πρυτάνεων και καθηγητών.
