Ο χρόνος καθώς περνάει απαλύνει το θυμό, κατασιγάζει τις αντιθέσεις, αμβλύνει τις «γωνίες», και καταλαγιάζει το αντι-ΣΥΡΙΖΑ συναίσθημα - όχι μέτωπο. Τη λέξη «μέτωπο» την εφηύρε ο ΣΥΡΙΖΑ προκειμένου να αποδώσει την απόρριψη που από τον λαό σε κάποια άνωθεν κατασκευή, σε κάποια ύπουλα αντιλαϊκά συμφέροντα, σε μια συνωμοσία των οικονομικά επικυρίαρχων, των δυνάμεων του κακού.
Ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ ωστόσο κάνει φιλότιμες προσπάθειες κάθε φορά να αναβιώνει την απορριπτική λαϊκή μνήμη. Ο ίδιος ο Τσίπρας χθες, δίκην συριζαίικου τρολ έγραψε για την επίσκεψη Μητσοτάκη στα καμένα: «Τόσα χαμόγελα και τόση ευτυχία, τόσες ομαδικές φωτογραφίες χαράς με φόντο τα καμένα δεν έχω ξαναδεί. Ένα τους θέμα σοβαρό είναι η ανεπάρκεια. Ένα άλλο όμως ακόμη θλιβερότερο, το πάνδηλο έλλειμμα ενσυναίσθησης».
Ας ξεπεράσουμε χιουμοριστικά τη λέξη «ενσυναίσθηση» που αρέσει στον λογογράφο του πρώην Πρωθυπουργού, και τη «κοτσάρει» σε κάθε ομιλία του τώρα τελευταία. Η μνήμη λέει ότι ο ίδιος ο Τσίπρας «πανδήλως» επέδειξε έλλειψη ενσυναίσθησης κατά το ολοκαύτωμα του Ματιού.
Δεν χρειάζεται να θες να υπερασπιστείς τον Μητσοτάκη για να αντιδράσεις. Αρκούν οι μνήμες, οι εικόνες που αναβιώνουν το άγος του Ματιού. Το αισχρό θέατρο της δικής του παράστασης, τη βραδιά στο συντονιστικό που ενώ γνώριζε ότι υπάρχουν δεκάδες καμένοι στο Μάτι (έστω και αν δε ήξερε τον ακριβή αριθμό), έκανε τον ανήξερο. Δεν εξέφρασε μια κουβέντα λύπης, δεν άρθρωσε ένα συγγνώμη, ενώ ρωτούσε με δήθεν πρωθυπουργικό ενδιαφέρον πότε θα πετάξουν το πρωί τα Καναντέρ!
Δεν χρειάζεται να θες να υπερασπιστείς τον Μητσοτάκη για να θυμηθείς ότι ο ίδιος πήγε ξημερώματα ως κλέφτης στο Μάτι, με την παρουσία κανα δυο ντόπιων ειδοποιημένων συντρόφων του, απλώς για να τον αποτυπώσει η κάμερα της ΕΡΤ. Και συνοδευόταν από κάποια κυρία του ΣΥΡΙΖΑ που το έπαιζε τεθλιμμένη μαυροφορούσα κάτοικος, και εκ των υστέρων επιβραβεύτηκε ως υπουργός.
Δεν χρειάζεται να θες να υπερασπιστείς την κυβέρνηση για να θυμάσαι τον χυδαίο πατερναλισμό του προς την πονεμένη κάτοικο, όταν της έλεγε και να σου δώσω δυο χιλιάδες «θα τα σπατάλαγες». Ούτε χρειάζεται να θες να υπερασπιστείς κανένα Θεοδωρικάκο για να θυμάσαι τον Καμμένο (εδώ όντως κολλάει το «έλλειμμα ενσυναίσθησης») να πηγαίνει στους καμένους και χαροκαμένους που έζησαν τον όλεθρο. Ο οποίος Καμμένος όχι μόνο να τους λέει ψέματα για την ετοιμότητα και τη συνεισφορά του Λιμενικού, αλλά να τους επιτιμά από πάνω ότι μιλάνε… σαν τον Πορτοσάλτε! Στους χαροκαμένους το έλεγε αυτό ο αναίσθητος.
Δεν χρειάζεται να είσαι υπέρ του Πατούλη για να θυμάσαι τη Δούρου να μιλάει για στραβή στη βραδιά της (στραβή οι 103 ζωές), ή τον Πολάκη να ισχυρίζεται ότι όλα πήγαν καλά, απλώς οι νεκροί θόλωσαν την εικόνα! Η να θυμάσαι την ανεκδιήγητη συνέντευξη τύπου των αρμοδίων υπουργών, που παρουσίαζαν δορυφορικούς χάρτες για να πείσουν ότι το ολοκαύτωμα ήταν έργο εμπρηστών, και τον Τόσκα να υποστηρίζει ότι έκανε αυτοκριτική και διαπίστωσε πως δεν έγινε κανένα λάθος.
Δεν χρειάζεται να συμπαθείς τον Στυλιανίδη όταν τον ειρωνεύεται ο Σπίρτζης για τον συντονισμό (ενώ εκκενώθηκαν κοντά 90 χιλιάδες άνθρωποι χωρίς καμιά αναταραχή), όταν θυμάσαι ότι ο ίδιος ήταν παρών στην οπερέτα του συντονιστικού, τη φρικαλέα βραδιά του Ματιού.
Ο γράφων, και νομίζουμε η πλειοψηφία του λαού, δεν τους χρέωσε τότε την ίδια την πυρκαγιά και τους νεκρούς, αλλά το ξετσίπωτο θέατρο που προσπάθησαν να παίξουν για να αποτινάξουν τις ευθύνες τους.
Διακαής πόθος, όχι του ΣΥΡΙΖΑ ως κόμματος (δεν δικαιούμαστε να το ισχυριστούμε), αλλά των φανατικών του οπαδών στα σόσιαλ μίντια, είναι να υπάρξει κάποιος συμψηφισμός με το Μάτι. Δεν τους βγαίνει, και γι’ αυτό και διατυπώνουν μια νέα επικριτική θεωρία, όπως την εξέφρασε ένας τους:
Ότι «συνειδητή απόφαση του Μητσοτάκη είναι να αφήσει όλη την Ελλάδα να καεί με τη «κουλτούρα των εκκενώσεων» μόνο και μόνο για να μπορεί στις εκλογές να ξανά εκμεταλλευτεί την τραγωδία στο Μάτι». Δηλαδή ο Μητσοτάκης με τη «κουλτούρα των εκκενώσεων» αφήνει να καούν τα δέντρα και όχι οι άνθρωποι, ώστε να έχει προεκλογικό πλεονέκτημα έναντι του ΣΥΡΙΖΑ! Θα τους βόλευε προφανώς να καούν και άνθρωποι.
Και με αυτά πιστεύουν ότι θα αμβλύνουν το αντι ΣΥΡΙΖΑ συναίσθημα, ενώ μόνοι τους το τροφοδοτούν και το αναζωπυρώνουν σε αιχμιακά γεγονότα στα οποία είναι υπόλογοι, και στα οποία υπάρχει μέτρο σύγκρισης. Παραμένουν αιχμάλωτοι του εαυτού τους, και η κοινωνία καταγράφει. Αλλά θα τους φταίνε και πάλι τα συμφέροντα.
