Οι τεκτονικές πλάκες μετατοπίστηκαν στο πολιτικό σκηνικό, σε μια μετακίνηση που δεν είναι πρόσκαιρη. Θα διαμορφώσει το πολιτικό, οικονομικό και κοινωνικό τοπίο, μακροπρόθεσμα.
Ήδη, εντοπίστηκε ότι «είναι η πρώτη φορά που η συντηρητική παράταξη κυριαρχεί χωρίς να προσδιορίζεται ως «αντί». Και το 1989-90 και το 2004 κέρδισε τις εκλογές ως φορέας ενός αιτήματος απαλλαγής από το ΠΑΣΟΚ. Το εκλογικό αποτέλεσμα σηματοδοτεί μια νέα συντηρητική μεταπολίτευση και μια πρωτοφανή ήττα της κεντροαριστεράς στο σύνολο της» (Κώστας Τσουκαλάς, Βήμα).
Μέσα σε αυτό το τοπίο, που εναρμονίζεται με τις ευρωπαϊκές τάσεις, καθώς η Σοσιαλδημοκρατία και η Αριστερά καθεύδουν ενώ ανεβαίνει η ακροδεξιά, πολλοί θεωρούν ότι με την αποχώρηση Τσίπρα από τον ΣΥΡΙΖΑ, είναι η χρυσή ευκαιρία του Νίκου Ανδρουλάκη να κατισχύσει στον χώρο Κεντροαριστεράς, και το ΠΑΣΟΚ να ξανασυνδεθεί με τις πολιτικές απαρχές του, αποχτώντας την παλιά του ρώμη.
Πόσο εύκολο; Το ΠΑΣΟΚ του Ανδρουλάκη δε συμπλήρωσε καν το ποθούμενο 12%, παρά τον καθημαγμό του ΣΥΡΙΖΑ. Αύξησε την πρώτη Κυριακή τα ποσοστά του επειδή ενσωμάτωσε ένα μείγμα ιστορικής νοσταλγίας και συναισθηματικής δέσμευσης των παλιών ψηφοφόρων ΠΑΣΟΚ.
Παρόλα αυτά, το ποσοστό ήταν λειψό, δεδομένης της πρωτοφανούς κατάρρευσης ΣΥΡΙΖΑ. Στις εκλογές του Ιουνίου αύξησε το ποσοστό του με το μίζερο 0,40% σε σχέση με εκείνες του Μαΐου, και αναρωτιέται καθείς προς τι οι δοξαστικοί τόνοι της ηγεσίας;
Είναι ηλίου φαεινότερον πως δεν έγινε χώρος υποδοχής των ψηφοφόρων της Κεντροαριστεράς. Για πολλούς αυτό οφείλεται στη χλωμή εικόνα Ανδρουλάκη. Ο λόγος του θυμίζει παλιό ξεπερασμένο ΠΑΣΟΚ, ενώ το κόμμα τόσο επί Αντρέα όσο και επί Σημίτη, ακόμη και επί ΓΑΠ (στην αλληλοδιαδοχή των ιστορικών εποχών), ήταν το πιο σύγχρονο της μεταπολιτευτικής ιστορίας.
Θα λέγαμε το πιο «μοντέρνο». Ενσωμάτωνε ό,τι πιο σύγχρονο υπήρχε στην κοινωνική εξέλιξη και στα ιδεολογικά ρεύματα της κάθε εποχής, μετουσιώνοντάς το σε κυβερνητική πολιτική (ναι, παράλληλα με τους Άκηδες).
Αλλά ήταν το κόμμα που κάποτε άλλαξε το οικογενειακό δίκαιο, ήταν το ίδιο που έφερε νεωτερικές ιδέες στη δημόσια διοίκηση (και πρασινοφρουρούς). Όμως το ΕΣΥ, το ΑΣΕΠ, η «Διαύγεια» που ήθελε να καταργήσει ο Πολάκης, η ηλεκτρονική διακυβέρνηση, ο εισαγγελέας οικονομικού εγκλήματος, η Στατιστική Υπηρεσία ως ανεξάρτητη αρχή, τα ΚΕΠ, και πολλά άλλα, ήταν δικό του έργο.
Ήταν αυτό, στο κάτω - κάτω, που τόλμησε με πολιτικό κόστος, τη σύγκρουση με την προκατακλυσμιαία αντιδραστικότητα του Χριστόδουλου για τις ταυτότητες. Τότε που σύμπασα η ΝΔ με πρώτον τον Καραμανλή, έτρεχαν να υπογράψουν το αντιθεσμικό μεσαιωνικό δημοψήφισμα, με φωτεινές εξαιρέσεις την αείμνηστη Μαριέττα Γιαννάκου και τον Αρη Σπηλιωτόπουλο! (Τα ανωτέρω είναι ιστορία, όχι υποκειμενισμός κάποιου πασοκόφρονος).
Αυτή την κληρονομιά κουβαλάει ο Ανδρουλάκης, αλλά ως γνωστόν οι κληρονόμοι δεν αποτελούν πάντα εγγύηση διατήρησης και επαύξησης πλούτου. Μπορεί να σκορπίσουν αλόγιστα την πρόσοδο που τους κληρονόμησαν αφειδώλευτα οι προηγούμενες γενιές.
Ο ίδιος ας πούμε δε δείχνει μεγάθυμος, όπως θα άρμοζε σε έναν αρχηγό που θα επεδίωκε να συσπειρώσει το «όλον ΠΑΣΟΚ», κατά την έκφραση του Βενιζέλου. Αντιθέτως, με κλειστοφοβική οργανωτίστικη λογική παλιάς ΠΑΣΠ, φρόντισε δίνοντας γραμμή, να εξουδετερώσει υποστηρικτές του Λοβέρδου ( μου έρχεται πρόχειρα το όνομα της αξιόλογης βουλευτού του ΠΑΣΟΚ Χαράς Κεφαλίδου, αλλά και του ίδιου του Λοβέρδου).
Την ίδια στιγμή έβαζε στο Επικρατείας, σε εκλόγιμες θέσεις, κολλητούς του. Η συγκεκριμένη θέση θεσπίστηκε για αξιόλογες προσωπικότητες της επιστήμης και του δημόσιου χώρου, που το κύρος τους δεν τους επιτρέπει να χαραμιστούν ψάχνοντας για σταυρούς (όχι βεβαίως ότι η ΝΔ και ο ΣΥΡΙΖΑ ευτύχησαν σε αυτό. Κάθε άλλο!).
Παράλληλα, στο άγχος του να αναδείξει νέα πρόσωπα (ή να ελέγξει πλήρως το κόμμα;) άφησε εκτός κοινοβουλίου τον Χάρη Καστανίδη, καταλαμβάνοντας την έδρα του. Όποια γνώμη και να έχει κάποιος για τον Καστανίδη, το γεγονός είναι ένα: ΤΟ ΠΑΣΟΚ στη Θεσσαλονίκη δεν έχει θεσσαλονικιό βουλευτή, μάλλον για πρώτη φορά στα χρονικά! Ναι, θα είναι ίδιος βουλευτής Θεσσαλονίκης. Όσο ήταν και ο ΓΑΠ, που είχε την έδρα της Αχαΐας και η Αχαΐα δεν είχε βουλευτή!
Ο Ανδρουλάκης έχει χρόνο. Ενδεχομένως και ολόκληρη τετραετία. Το θέμα είναι αν θέλει και αν μπορεί.
