Η στόχευση του Αλέξη Τσίπρα να αλλάξει τον ΣΥΡΙΖΑ εκ βάθρων είχε κυκλοφορήσει ως ψίθυρος αρκετά πριν τις εκλογές. Οι πληροφορίες μιλούσαν για την πρόθεσή του να δημιουργήσει ένα προσωποπαγές κόμμα, στο οποίο θα αναδιένεμε το στελεχιακό δυναμικό, και θα υιοθετούσε αξίες και συμπεριφορές της σοσιαλδημοκρατίας, καθώς ο παλιός ΣΥΡΙΖΑ έχει κλείσει τον ιστορικό του κύκλο.
Η απρόσμενη συντριβή της 21ης Μαΐου, τη στιγμή που πίστευε πως προηγείται της ΝΔ ή το πολύ να υπολείπεται 2-3 μονάδες (αυτό σημαίνει ευθυκρισία!), επιβάλει την επιτάχυνση των διαδικασιών. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα κόμμα σε πορεία αποδρομής, και κάθε μέρα με την πολιτική που ασκεί (όπως αυτή για τη Ροδόπη ή με τη στάση του στο θέμα του ναυαγίου), επιταχύνει τη φθαρτική απαξίωσή του στη λαϊκή συνείδηση.
Το μεγάλο λάθος του είναι ότι καθυστέρησε. Άργησε να κάνει συνέδριο μετά την ήττα του 2019. Επέτρεψε με την ολιγωρία του να παγιωθούν ομάδες και ομαδούλες στο εσωτερικό του κόμματος, που όλες αντλούσαν υπεραξία εξ αντανακλάσεως από τη δική του λάμψη.
Παραλλάσσοντας την κατσιφάρειο ρήση περί θυρωρού, θα λέγαμε αν δεν ήταν ο Αλέξης (ναι αξιοποιώντας τις συγκυρίες με τον χυδαίο λαϊκισμό του, τα έχουμε πει αυτά), θα παράδερναν στα μίζερα ολιγομελή γραφεία, σέρνοντας τη σισύφεια αγωνία δεκαετιών, εάν θα μπουν ή όχι στη Βουλή.
Τώρα είναι ένας τραυματισμένος, αποδυναμωμένος αρχηγός. Χθες σε συνέντευξη στο Mega δήλωσε: «Με ρωτάτε αν ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να ανανεωθεί; Χθες! Όχι αύριο. Και αυτό σημαίνει ανανέωση σε όλα. Και στα πρόσωπα και την εκφορά του πολιτικού λόγου» (εξ ου και ο τίτλος του κειμένου μας. Δεν οφείλεται σε ερμηνευτική αυθαιρεσία μας).
Μα αφού το έχει συνειδητοποιήσει γιατί δεν το εφαρμόζει «αμ έπος αμ εργον»; Το αφήνει για την… επόμενη τετραετία όταν θα έχει σβήσει εντελώς; Και ποιος θα είναι ο νέος λόγος που θα θέλξει το εκλογικό σώμα, όταν ο ίδιος και το κόμμα του ακολουθούν την καθιερωμένη παυλόφεια συμπεριφορά της προηγούμενης δεκαετίας
Στο πρόσφατο ναυάγιο π.χ. εξέπεμψε μίσος κατά της χώρας σύμπας ο ΣΥΡΙΖΑ. Πρωταγωνιστές ο Παπαδημούλης, ο Φίλης, ο αφελής Μουζάλας, πλείστα άλλα στελέχη στα τηλεπαράθυρα, καθώς και σύμπας ο στρατευμένος ΣΥΡΙΖΑ του διαδικτύου.
Ο ίδιος ο αρχηγός άλλωστε δήλωσε ότι στο μεταναστευτικό δεν λογαριάζει το πολιτικό κόστος. Μα το πολιτικό κόστος επέρχεται όταν υπάρχει απομάκρυνση ενός κόμματος από την ενιαία θέληση της πλειοψηφίας του λαού. Μεταφράζεται ως περιφρόνηση της λαϊκής θελήσεως. Αυτό κάνει!
Και τίνι τρόπω θα γίνει πλειοψηφικό κόμμα; Με τις εγωιστικές θέσεις της μειοψηφίας των αυτοαναφορικών δικαιωματιστών, που απαιτούν αυταρχικά να επιβάλουν την άποψή τους στην κοινωνία; Η κοινωνία πείθεται, δεν αναγκάζεται. Θα έπρεπε να το έχουν καταλάβει ο ίδιος και οι Φίληδες, τόσα χρόνια το κουρμπέτι.
Χθες είχε έναν τραγελαφικό διάλογο με τον Ευαγγελάτο. Είπε «δεν επιρρίπτω ευθύνες στο προσωπικό του λιμενικού» (αν και στην Καλαμάτα επέρριψε). Προφανώς επιρρίπτετε ευθύνες στον υπουργό Ναυτιλίας, ρωτήθηκε. «Ε, προφανώς» απάντησε για να εισπράξει την παρατήρηση του δημοσιογράφου: «Ο υπουργός έγινε υπαρχηγός Λιμενικού με Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ»!
Το στιγμιότυπο καταγράφεται για να υποστηριχθεί ότι ο ΣΥΡΙΖΑ επί Τσίπρα ή όχι, δεν μπορεί να αλλάξει, να λειανθεί, να εκπολιτισθεί και να καταλάβει τον χώρο της Σοσιαλδημοκρατίας. Η σοσιαλδημοκρατία απαιτεί σοβαρότητα, ειλικρίνεια, θεσμική προσήλωση, κοινή λογική, ήπια προσέγγιση προβλημάτων και διαρθρωμένες, κοστολογημένες λύσει τους, όχι αφρίζουσα καταγγελία. Πείθει την κοινωνία και δεν έρχεται σε ρήξη μαζί της.
Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει εθιστεί στην αέναη καταγγελία, στην ιεροεξεταστική μισανθρωπία προς τους πολιτικούς αντιπάλους, στην ασπρόμαυρη ανάγνωση της πραγματικότητας. Από τη μια οι καλοί που δηλώνουν αριστεροί, από την άλλη η κόλαση των δεξιών. Μεταξύ τους άβυσσος. Γέφυρα δεν υπάρχει παρά μόνο ανειρήνευτος πόλεμος.
Έτσι μεγάλωσαν δυο γενιές. Η γενιά του Τσίπρα και η επόμενη της νεολαίας του ΣΥΡΙΖΑ. Η νυν κοσμοθεωρία τους είναι η ζύμη κραυγαλέων συνθημάτων και ανέπνευστων κομματικών φυλλαδίων. Καμία εμβάθυνση στα προβλήματα του σύγχρονου κόσμου μέσα από τα βιβλία αριστερών διανοητών. Με αυτή τη μαγιά θα δημιουργήσει τη νέα Σοσιαλδημοκρατία;
Ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Τσίπρας έχουν ολοκληρώσει τον «ιστορικό» τους ρόλο. Εκτός βέβαια αν τους παράσχει ζωτικό χώρο ο Ανδρουλάκης, κάτι που δεν είναι τελείως απίθανο με τη στασιμότητα που καταγράφει.
Ή, εκτός αν στον χώρο της σοσιαλδημοκρατίας εφορμήσει, και τον διαγουμίσει τη δεύτερη τετραετία ο Μητσοτάκης. Με τις νυν ομιλίες του δείχνει τέτοια πρόθεση - αν και το στελεχικό δυναμικό του ΠΑΣΟΚ είναι το πλέον ενδεδειγμένο από αυτό της ΝΔ, για να προβάλλει τις σοσιαλδημοκρατικές ιδέες στην κοινωνία.
