Ο Αλέξης Τσίπρας δεν έδιωξε ποτέ τον Παύλο Πολάκη αλλά ούτε και ο Παύλος Πολάκης αποχωρίστηκε ποτέ τον ΣΥΡΙΖΑ. Είναι ξεκάθαρο ότι η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ επιχείρησε να αποκομίσει πολιτικό όφελος εις διπλούν από την τραγωδία των Τεμπών. Αφενός να νεκραναστήσει το άοσμο και αδιέξοδο αφήγημα της, εκμεταλλευόμενη μια νέα κρίση.
Αφετέρου λειτούργησε σαν την κουρτίνα πίσω από την οποία κρύφτηκε η μεθόδευση για να αποκατασταθεί η ζημία από την κρητική «βεντέτα» που ξεκίνησε μετά το νέο παραλήρημα Πολάκη και το κυριότερο να δοθεί η άφεση αμαρτιών στον αψύ Κρητικό.
Η μετατόπιση στους χαμηλούς τόνους και το μετριοπαθές προφίλ την οποία εξυπηρετούσε η επίδειξη πυγμής του Αλέξη Τσίπρα απέναντι στον πολακισμό ήταν βραχύβια. Διότι αυτό άλλωστε είναι το πολιτικό χρωμόσωμα στο κομματικό DNA του ΣΥΡΙΖΑ. Η δειλία όμως επικυρώνεται ως το κυρίαρχο, χαρακτηριστικό της πολιτικής φυσιογνωμίας και των δυο.
Ο πολλά βαρύς, που δεν σηκώνει μύγα στο σπαθί της αξιοπρέπειας για την αδικία σε βάρος των συντρόφων που παράγεται από τους κομματικούς διαδρόμους όπως καταγγέλθηκε, δείχνει ότι στην πολιτική ζυγαριά του, το «ζύγι» της καρέκλας «φέρνει τα ίσια» που λέγανε οι παλιοί.
Ο στιβαρός επικεφαλής από την άλλη αποδεικνύει για ακόμη μια φορά ότι το συνοθύλευμα που ηγείται, προσδιορίζεται και καθοδηγείται από τον ωμό κυνισμό. Αυτόν τρίβει στη μούρη των ψηφοφόρων ο Αλέξης Τσίπρας που δεν αφήνει περιθώριο αμφιβολίας για τις διαθέσεις του αλλά και για τις προθέσεις του.
Δια της ταύτισης με τον πολιτικό αριβισμό, τη μυωπική αντιμετώπιση έως και την επιβράβευση του εκτσογλανισμού μαζί με την κατά συρροήν προπαγάνδα των fake news, φιλοτεχνείται το προφίλ του ΣΥΡΙΖΑ. Η ταυτότητα την οποία ο Πρόεδρος του, δήθεν πασχίζει να αναμορφώσει αλλά στην πραγματικότητα διατηρεί αναλλοίωτη με προφανή στόχο την ακραία μετεξέλιξη της. Οι κωλοτούμπες αποτελούν το διάνθισμα της υποτιθέμενης έκφρασης της πολυφωνίας και της δημοκρατικής ανωτερότητας έναντι των αντιπάλων.
Ο κ. Τσίπρας κατάφερε να εκφυλίσει ακόμη και την αδιαπραγμάτευτη αξίωση της κοινωνίας που αναδείχθηκε μέσα από την εθνική τραγωδία στην αποκαλούμενη «κοιλάδα του θανάτου». Ένα κράτος σύγχρονο, θεμελιωμένο στην αξιοκρατία με πυλώνες τη διαφάνεια και τη λογοδοσία. Απέναντι σε αυτήν τη διεκδίκηση ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, επέλεξε να απαντήσει με την δικαίωση του πολακισμού, με την ανανέωση της εμπιστοσύνης στο σκοτεινό πρόσωπο της δημόσιας διοίκησης που αντιστρατεύεται η πληγωμένη πλειοψηφία και αποβάλλει το ένστικτο του εκσυγχρονισμού που ανέπτυξε η κοινωνία στα χρόνια της οικονομικής κρίσης.
Η κυβίστηση του Προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ καμουφλάρεται μέσα από την θεατρική υποταγή του Παύλου Πολάκη. Διότι το εγώ και το alter ego αυτής της επικίνδυνης συμπόρευσης ασπάζονται την ίδια, παρωχημένη αντίληψη για το κράτος. Έναν θεσμό αιχμάλωτο στις κομματικές επιταγές, έναν οργανισμό παραδομένο στην αδιαφάνεια, μια οντότητα «καθαγιασμένη» από ταξικούς και ιδεολογικούς εχθρούς.
Ένα κράτος ακινητοποιημένο στον γύψο της κομματικής ιδεολογίας, μια «μαριονέτα» που θα κλείνει τους αρμούς της εξουσίας, θα ελέγχει τη δικαιοσύνη και θα μεταφέρει το know how από το λευκό σαράι, στην αντιμετώπιση των πολιτικών αντιπάλων και θα χειραγωγεί την αντίδραση της κοινής γνώμης και θα επιτρέπει τις προγραφές δημοσιογράφων, επιχειρηματιών και όσων μη αρεστών οφείλουν να «εξοντωθούν» ηθικά και κοινωνικά.
Ο Αλέξης Τσίπρας λοιπόν αγκαλιάζει όλα τα παραπάνω με την απόφαση για το συγχωροχάρτι στον «άσωτο» προεδρικό. Γιατί και αυτή είναι δική του απόφαση που αποκαθηλώνει το επικοινωνιακό καλιμπράρισμα που οι επικοινωνιακοί βραχίονες της Κουμουνδούρου μετέτρεψαν σε προεκλογική ρεκλάμα του αποφασισμένου Προέδρου του κόμματος, όταν απέτασσε με διαρροές τον Σφακιανό βουλευτή.
Στα μάτια του ψηφοφόρου του ΣΥΡΙΖΑ, ενδεχομένως η κίνηση του κ. Τσίπρα να θεωρηθεί ότι συμβάλλει στην πανστρατιά για να απαλλαγεί ο τόπος από την λαίλαπα της δεξιάς. Στην αντίληψη όμως του πληγωμένου εκλογέα με συγγενείς, με τον μεσαίο χώρο, ιδεολογικές αναφορές, είναι ξεκάθαρο ότι ενεργοποιεί το αισθητήριο της αποστροφής.
Διότι πιθανώς αυτός και να είναι ο απώτερος στόχος του κ. Τσίπρα. Η αποδοκιμασία μιας επιλογής του, που θα οδηγήσει το κόμμα του σε ακόμη μια ήττα. Κάποιοι μπορεί να το θεωρήσουν ως δώρο στον Κυριάκο Μητσοτάκη, αλλά για ορισμένους ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Πρόεδρος του, θα έχουν ήδη επιτύχει τον μοναδικό στόχο τους: να διχάσουν και να κλονίσουν την εμπιστοσύνη στις επιλογές της συνέχειας και της σταθερότητας. Κάπως έτσι θα δώσουν μακρύτερο ορίζοντα στην βασική επίπτωση του εκλογικού συστήματος στο οποίο αιχμαλώτισαν τη χώρα: την ακυβερνησία.
