Κάποτε μια χρονογράφος, την εποχή που οι εφημερίδες είχαν χρονογραφήματα, κατακεραύνωνε τις εξετάσεις για την εισαγωγή στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, γράφοντας: «Ζεστές νύχτες του Καλοκαιριού και τα νέα παιδιά, κλεισμένα στα δωμάτιά τους, διαβάζουν για να περάσουν τις εξετάσεις. Αυτές τις ζεστές νύχτες που τα αγόρια και τα κορίτσια θα μπορούσαν να ζευγαρώσουν κάτω από τη μαγεία του φεγγαριού».
Προφανώς, τα υπόλοιπα βράδια του καλοκαιριού δεν θα ήταν ζεστά, ούτε θα υπήρχε φεγγάρι για να ζευγαρώσουν κάτω από τη μαγεία του, τα 18χρονα.
Αλλά οι χρονογράφοι (όπως και άλλης φύσεως ειδικότητες) δικαιούνται στη γραφή τους να ξεπερνούν τα πεζά της ζωής. Εκφράζουν τα συναισθήματά τους, τις ευαισθησίες τους, χωρίς να έχουν λόγο πάνω στις ζωές των ανθρώπων. Το πρόβλημα εντοπίζεται όταν υποκαθιστούν τον ρόλο τους οι πολιτικοί, και παρεμβαίνουν στα μέτρα δημόσιας διοίκησης.
Το υπουργείο Παιδείας πήρε την απόφαση να κλείσουν στα σχολεία λόγω χιονιά και το μάθημα να διεκπεραιωθεί δια τηλεκπαίδευσης. Δεν ήταν δα και άμαθοι, τόσο καιρό διεξήχθη η τηλεκπαίδευση λόγω κόβιντ. Οπότε εκπαιδευτικοί και μαθητές δεν βρέθηκαν σε άγνωστο τοπίο. Επανήλθαν σε μια διαδικασία ήδη γνωστή και πολύμηνη.
Ωστόσο, θα ήταν αποδεκτές εν μέρει, οι αιτιάσεις του υπευθύνου Παιδείας του ΣΥΡΙΖΑ Νίκου Φίλη ότι οι εκπαιδευτικοί είναι αδύνατον να προετοιμάσουν σε ένα απόγευμα πραγματικό μάθημα τηλεκπαίδευσης. Αν και τότε που είχαν χρόνο πάλι ήταν αντίθετος. Μεταξύ άλλων έθετε θέμα διαρροής… προσωπικών δεδομένων των μαθητών, ενώ το κόμμα του έκανε καταγγελίες για την σύμβαση με την πλατφόρμα μέσω της οποίας γινόταν η τηλεκπαίδευση.
Τα ανωτέρω είναι «κατανοητά» με βάση τον σεχταριστικό τρόπο που αντιπολιτεύεται ο ΣΥΡΙΖΑ. Είναι πολιτική αντιπολίτευση, αποδεκτή ή όχι. Όμως δεν είμαστε σίγουροι εάν η «ονειρική» αντιμετώπιση του χιονιού από τον Φίλη, γίνεται για λόγους αντιπολίτευσης ή τα πιστεύει. Και κλείνουμε προς το δεύτερο.
Αναφέρει στη δήλωσή του ότι την τηλεκπαίδευση, ακόμα και εκείνο το 24ωρο που θα χιονίσει στην Αθήνα, την επιβάλλουν αυτοί που γεννήθηκαν και έζησαν ως γέροι και μάλλον επιθυμούν το ίδιο για τα παιδιά μας (..). Και δίνει γραμμή: Γι' αυτό παιδιά, εκπαιδευτικοί και γονείς σήμερα κλείνουν την οθόνη και χαίρονται το χιόνι!
Φυσικά, ο Φίλης πρώην υπουργός παιδείας χωρίς πτυχίο, δεν έχει επιστημονικές γνώσεις παιδαγωγικής και παιδοψυχολογίας. Αλλά έχει άποψη γιατί είναι αριστερός. Από εκείνο το είδος της Αριστεράς, που έχει-δεν έχει τις επιστημονικές γνώσεις, νομίζει ότι έχει άποψη επί παντός του επιστητού, και απαιτεί να την επιβάλει γιατί είναι αριστερός.
Από εκείνη την αριστερά που όσο γερασμένη ιδεολογικά και να είναι, εξακολουθεί να περιβάλει τον εαυτό της με το ψευδαισθητικό φωτοστέφανο της «νιότης του κόσμου» που ύμνησαν οι ποιητές της. Και η όποια παραδοξολογία της νομίζει εξίσου ότι αντανακλά τη «νιότη του Κόσμου». Γι΄ αυτό και ο γέρων Φίλης θεωρεί πως την τηλεκπαίδευση την επέβαλαν «αυτοί που γεννήθηκαν και έζησαν ως γέροι».
Η απλή απορία είναι: Ποιος θα εμπόδιζε παιδιά και γονείς μετά το τέλος του τηλεμαθήματος να βγουν, να παίξουν και να χαρούν το χιόνι; Γιατί θα έπρεπε να χάσουν αυτό το έστω δυσλειτουργικό μάθημα; Και βεβαίως πιστεύουμε ότι σε πρακτικό επίπεδο τα παιδιά δεν θα έχαναν και κάτι σπουδαίο αν δεν έκαναν μάθημα. Το πρόβλημα δεν είναι το μάθημα. Είναι η ιδεολογικοποίηση της μη προσπάθειας.
Το ίδιο έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ και με το «χάου του». Ήθελε να καταγγείλει τη… συνεχή επέμβαση της αστυνομίας στα πανεπιστήμια. Και δεν κατήγγειλε καν ότι «η αστυνομία μπαίνει και δέρνει» διαταράσσοντας την εκπαιδευτική διαδικασία, αλλά ότι διαταράσσει την ξένοιαστη φοιτητική ζωή. Η ξένοιαστη φοιτητική ζωή υπάρχει, αλλά αυτή είναι η σηματοδότηση που πρέπει να δίνει ένα κόμμα που θέλει να γίνει κυβέρνηση; Όχι. Απλώς αυτή είναι η νοοτροπία τους.
Συγχέουν την ανεμελιά, την κοπάνα (που προσωπικά την θεωρούμε υγιή εφηβική συμπεριφορά, αλλά να έχει συναίσθηση της παραβατικότητάς της) με την θεσμοποιημένη εκ των άνω κατανόηση της ήσσονος προσπάθειας. Και συνάμα κολακεύουν την φυσιολογική βαριεστημάρα παιδιών και εκπαιδευτικών που ξεβολεύτηκαν, βάζοντάς την στο αμόνι μεταξύ καλών γέρων (όπως ο Φίλης) που επιτίθενται στους κακούς γέρους γιατί δεν αφήνουν τα παιδιά να παίξουν!
