Του Γιάννη Σιδέρη
Η γελοιογραφία, είναι εκ φύσεως δριμεία, ανατρεπτική και αντιπολιτευτική. Πέραν των δημοσιογράφων, για πρώτη φορά στα χρονικά, και οι σκιτσογράφοι υπέστησαν μαζικές επιθέσεις εκ μέρους δρεπανηφόρων ταγμάτων troll στα social media, προκειμένου αυτοί να λειάνουν τη κοφτερή ειρωνεία τους, αν όχι να σιγήσουν.
Είχαν προϋπάρξει και άλλοι, π.χ. Πετρουλάκης, Χατζόπουλος, αλλά η περίπτωση του «Αρκά» άγγιξε τα όρια του σκληρού μακαρθισμού. Ο ίδιος αναγκάστηκε να απαντήσει στις αιτιάσεις «γιατί δεν έκανε πολιτική σάτιρα πριν το 2015» (και αφού κάνει τώρα σημαίνει είναι διατεταγμένο τσιράκι του Μητσοτάκη), γράφοντας στον επίσημο λογαριασμό του:
«Ο Αρκάς θεωρεί ότι ο πολιτικός αμοραλισμός, ο κομματικός τυχοδιωκτισμός και η ανενδοίαστη εξαπάτηση υπήρχαν πάντα, αλλά έχουν φτάσει στον κολοφώνα τους μ' αυτή την κυβέρνηση, τόσο ώστε να τον αναγκάσουν να σχολιάζει αυτό που πάντα συχαινόταν: την κεντρική πολιτική σκηνή. Απέναντι σε αυτή την αθλιότητα κανένας έντιμος άνθρωπος δεν δικαιούται να παραμείνει σιωπηλός»!
Το μεσαιωνικό κυνήγι μαγισσών, το δημόσιο λιντσάρισμα και η ανασκολόπιση που υφίσταται όποιος ασκεί κριτική στη λαοπρόβλητο, έφτασε στο σημείο να δαιμονοποιεί ακόμη και το πενάκι των σκιτσογράφων. Αποτελεί δε, εξέχον αποδεικτικό στοιχείο της - μη - σοσιαλδημοκρατικής προβιάς που έχει ενδυθεί ο ΣΥΡΙΖΑ προκειμένου να γλυτώσει την κατάρρευση.
Ναι, δεν το κάνει επισήμως αλλά οι λογαριασμοί που τον στηρίζουν στα social media, αφού ο ΣΥΡΙΖΑ το έκανε πριν για τους δημοσιογράφους. Ακόμη και μη εντεταλμένες να είναι οι επιθέσεις, εναρμονίζονται και αντανακλούν το κλίμα που επέφερε στην πολιτική ζωή, όπου όποιος δεν συμφωνούσε μαζί του εξυπηρετούσε αλλότρια συμφέροντα και καθίστατο δακτυλοδεικτούμενος.
Αυτός ο ΣΥΡΙΖΑ, της δυσανεξίας στην ελευθερία έκφρασης και του εξοστρακισμού της διαφορετικής άποψης («είσαι φασίστας» η μόνιμη επωδός των οπαδών του σε όποιον διαφωνεί), εγκαταλείψας τον ριζοσπαστισμό, επιχειρεί να μετατοπισθεί στον σοσιαλδημοκρατικό χώρο (στο χώρο όπου θάλλει η ελευθερία και η ανοχή) και να τον προσαρτήσει ανορθόδοξα.
Ένα κόμμα προσελκύει μόνο με την ελκυστικότητα των ιδεών και προτάσεών του, καθώς και την εφαρμογή τους, εφόσον βρεθεί στην εξουσία. Δεν χρησιμοποιεί υπόγειες διαδρομές και ανταλλάγματα αξιωμάτων για να προσελκύσει τα «αδύναμα» στοιχεία του χώρου που φιλοδοξεί να προσεταιριστεί. Ούτε ασκεί επιθετική πολιτική φιλίας σε κρεσέντο εχθροπάθειας: Μαζί μας, διαφορετικά είστε με την «ακροδεξιά» του Μητσοτάκη.
Αυτή και μόνο η επιχειρηματολογία είναι απόδειξη της πολιτικής και κυβερνητικής αποτυχίας. Όχι η πολιτική μετατόπιση αυτή καθεαυτή, αλλά η εκβιαστική φορτικότητα με την οποία επιχειρεί να οικειοποιηθεί τον χώρο που φιλοδοξεί να λεηλατήσει.
Καταδεικνύει δε, ότι στερέψαν τα οράματα, σίγησαν οι υπερφίαλες διακηρύξεις, κατέρρευσαν τα εγχειρήματα και τα επιχειρήματα, και το μόνο που απέμεινε είναι η ωφελιμιστική διατήρηση στην εξουσία ως αυτοσκοπός. Και γι αυτό χρειάζεται δεκανίκια. Μέγιστη… επιτυχία. Θα γράψει ιστορία…
Μπρος στην αντίσταση που επέδειξε και επιδεικνύει η Φώφη, ο Πρωθυπουργός το πήρε πάνω του! Μετά την δήλωση που έκανε έξω από τα γραφεία της Κουμουνδούρου την Πέμπτη, την Κυριακή στην συνεδρίαση της Κ.Ε. θα επαναλάβει την «πλατιά απεύθυνση» για «μεγάλο κάλεσμα» στις προοδευτικές δυνάμεις (τις ει;), για να αποκρούσουν την ακροδεξιά και το νεοφιλελευθερισμό. Πάλι καλά, για «βάθεμα και πλάτεμα της δημοκρατίας» δεν έκανε λόγο (τα ξέχασε μαζί με την ΚΝΕ).
Τη Δευτέρα πάλι θα μιλήσει στην εκδήλωση της Λούκας Κατσέλη, παρόντος του επικεφαλής των Σοσιαλιστών και Δημοκρατών του Ευρωκοινοβουλίου, Ούντο Μπούλμαν, και απόντων των προσκεκλημένων Φώφης Γεννηματά, Γιώργου Παπανδρέου, και των ευρωβουλευτών του Κινήματος Νίκου Ανδρουλάκη και Εύας Καϊλή. Και από κει θα επιχειρήσει και πάλι να στείλει μήνυμα συμπόρευσης εις ώτα μη ακουόντων.
Παράλληλα στοχεύει να εμπλουτίσει το ευρωψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ με άτομα που κατά κάποιο τρόπο έχουν αναφορά στον χώρο του ΠΑΣΟΚ, προφανώς δευτερεύουσας απήχησης (ποιος με εκλογική αυτάρκεια θα δεχθεί να ενταχθεί;), περισσότερο για να δώσει στίγμα σοσιαλδημοκρατικοποίησης παρά για εύφορη άρδευση ψήφων.
Και επειδή σαν αριστερός είναι ακάματα αισιόδοξος, προγραμματίζει και μια μεγάλη εκδήλωση στην οποία για μια ακόμη φορά θα εκπέμψει τη βαθιά απεύθυνση, για να προσελκύσει ψηφοφόρους και μεσαία στελέχη του ΠΑΣΟΚ. Για τη δυνατότητα επίτευξης ενός τέτοιου αποτελέσματος, οι του Μαξίμου χρησιμοποιούν ως παράδειγμα τις συμμαχίες που γίνονται σε τοπικό επίπεδο ενόψει αυτοδιοικητικών εκλογών.
Παράδειγμα βεβαίως ψευδεπίγραφο, αφού λόγω έλλειψης δυνάμεων ανά την επικράτεια, στην πλειοψηφία των περιπτώσεων απλώς προσκολλούνται στους Πασόκους υποψήφιους, κάνοντας «δήλωση στήριξης», πρακτική που πολύ απέχει από την έννοια της συνεργασίας.
Σε κάθε περίπτωση είναι απογοητευτικό, ακόμη και για τους μη οπαδούς τους, και ευτελιστικό για τη ίδια, να βλέπουν μια κυβέρνηση να μην προτάσσει τις ιδέες, το έργο και τα «οράματά» της για να προσελκύσει, αλλά τον στόχο της άλωσης ενός μικρότερου κόμματος, προκειμένου να διατηρήσει το στάτους του μεγάλου, για να επαγγέλλεται και να ελπίζει στην επιστροφή της στην εξουσία.
