Ζούμε μέρες ιστορίας, καθώς είναι καταιγιστικές οι εξελίξεις στο πολιτικό σκηνικό. Το δραματικό αποτέλεσμα των ευρωεκλογών, βαρύτατο για το κυβερνών κόμμα, ανάγκασε τον Πρωθυπουργό να κηρύξει πρόωρες εκλογές, μετά τον δεύτερο γύρο των αυτοδιοικητικών.
Στο κυβερνητικό στρατόπεδο υπήρξε το απόλυτο σοκ. Βρέθηκαν θύματα του δικού τους μυθεύματος, ότι οι δημοσκοπήσεις ήταν στημένες από τα βοθροκάναλα της διαπλοκής. Στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ ήταν πιστευτό ότι η διαφορά του ποσοστού της ήττας θα κυμαινόταν περί το 1%. Αυτό με την σειρά του θα είχε αντανακλαστικές επιδράσεις:
Στη ΝΔ θα εκκινούσαν διαδικασίες εκπαραθύρωσης του κ. Μητσοτάκη και αντικατάστασής του με κάποιο πιο παραδοσιακό δεξιό στέλεχος. Το ΚΙΝΑΛ θα παρέδιδε πνεύμα και ο κόσμος του θα προσερχόταν ηθικά παραιτημένος και πολιτικά ικέτης στις αγκάλες του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος θα γινόταν ο αδιαφιλονίκητος μακροπρόθεσμος ηγέτης της Κεντροαριστεράς. Αυτά τα πίστευαν στα σοβαρά, ενάντια σε κάθε ανάλυση και ορθολογική ανάγνωση της περιρρέουσας πολιτικής ατμόσφαιρας.
Στη δήλωσή του, με την οποία αποδέχτηκε την ήττα και ανακοίνωσε την προσφυγή στις εκλογές, ο κ. Τσίπρας υπερασπίστηκε φυσικά το κυρίαρχο αφήγημά του, σύμφωνα με το οποίο δύο δρόμοι υπάρχουν: Της οριστικής εξόδου από τα μνημόνια με τους πολλούς και για τους πολλούς στο προσκήνιο, και από την άλλη ο δρόμος της επιστροφής στο σκοτάδι της λιτότητας, των ολιγαρχών και του ΔΝΤ.
Είναι ένα αφήγημα που έρχεται κατευθείαν από τη μυθοπλαστική ευδαιμονία του 2015, γεγονός που αποδεικνύει ότι παρόλη την υπερτερτραετή τριβή με την πραγματικότητα, ο κ. Τσίπρας στάθηκε αδύναμος να αντλήσει νέα ερεθίσματα. Ο λόγος του παραμένει παγιωμένα φοβικός και φοβίζων, την ημέρα που ο λαός απέρριψε τον εκφοβιστικό του εκβιασμό.
Ο λαός αποφάσισε το 2015 την πορεία του. Βρέθηκε σε αδιέξοδο και αυτό είχε ως αποτέλεσμα να βρεθεί σε ένα μήνα ξανά σε νέο σταυροδρόμι. Ο ίδιος πλέον θα είναι ο δημιουργός της μοίρα του, δηλαδή υπεύθυνος γι αυτήν. Ο,τι και να αποφασίσει, το «μας πρόδωσαν» θα είναι κάλπικη δικαιολογία.
