Δεν μας έκανε εντύπωση ότι δεκαπέντε στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, μεταξύ των οποίων και πρώην βουλευτές (σιγά την ιδιότητα) υπέγραψαν κείμενο υπέρ του Κουφοντίνα.
Ακολούθησαν μια παράδοση χρόνων, που βρέθηκε στο απόγειό της με την αείμνηστη Μελίνα, το μισό ΠΑΣΟΚ, και καμιά πενηνταριά δημάρχους, να υπερασπίζονται τον Μαζοκόπο που έσκασε βόμβα στα χέρια του, και τους συνεργάτες του.
Δεν το κατηγορούμε, δεν έχει νόημα. Με κατανόηση λέμε ότι εδώ είναι Ελλάδα, η αντικειμενικότητα στην αντιμετώπιση των θεσμών είναι είδος εν ανεπαρκεία. Υπάρχουν μόνο στερεότυπα και αλληθωρίζων ανθρωπισμός.
Είναι π.χ. σίγουρο ότι αυτά τα - αβάσιμα - ανθρωπιστικά που επικαλούνται για τον Κουφοντίνα, πάντα με πρόσχημα το κράτος Δικαίου, δεν θα τα επικαλούνταν για τους καταδικασμένους της Χ.Α. αν είχαν την ίδια μεταχείριση (νόμιμη καθόλα βεβαίως). Ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ θα έβγαζε ανακοινώσεις ότι «το κράτος Δικαίου ισχύει για όλους».
Στην υπόθεση υπάρχει κατ’ αρχάς η αλλοπαρμένη πτυχή. Μετά τους 15, κάποιοι (ανθρωπιστές) άνθρωποι των γραμμάτων (κάνα δυο όντως είναι), μας ενημερώνουν λυρικά ότι «Ιστορικά η απεργία πείνας αποτελεί αποκοτιά καθώς ο απεργός πείνας βουλητικά επιβάλει στον εαυτό του την αντιστροφή του βασικού ενστίκτου της αυτοσυντήρησης. Προκειμένου να διασώσει την αξιοπρέπειά του θέτει σε κίνδυνο ακόμη και αυτό το αδιαπραγμάτευτο όριο της σωματικότητας».
Συμφωνούμε απολύτως! Ιστορικά ναι!
Ξέρουμε ότι ο θρυλικός Μπόμπι Σαντς και άλλοι εννέα σύντροφοί του είχαν το πάθος της εθνικής ανεξαρτησίας, πέθαναν από απεργία πείνας. Όντας μέλη του Βορειοϊρλανδικού στρατού (ΙRΑ) που πάλευαν για την ανεξαρτησία της χώρα τους από τη Βρετανία.
Ιστορικά επίσης ξέρουμε για την σειρά απεργιών πείνας που έκανε ο Ινδός ηγέτης Μαχάτμα Γκάντι, ενταγμένες στον αγώνα του για την απελευθέρωση της πατρίδας του από τη Βρετανία.
Απεργίες πείνας φέρονται ότι έκαναν και οι κρατούμενοι στο Γκουαντανάμο, ενώ υπάρχουν πληροφορίες για Ελληνες κομμουνιστές στα ξερονήσια, που έχουν περάσει απαρατήρητες.
Παράλληλα, πρόσφατα τον Αύγουστο στην Τουρκία του Ερντογάν, η δικηγόρος Εμπρού Τιμτίκ πέθανε μετά από απεργία πείνας 238 ημερών, απαιτώντας μια δίκαιη δίκη.
Τι σχέση έχουν όλα αυτά με την απεργία πείνας του Κουφοντίνα που απαιτεί να διαλέξει ο ίδιος τη φυλακή που θα εκτελέσει το υπόλοιπο της ποινής του; Ίσως μας απαντήσουν οι άνθρωποι των τεχνών και των γραμμάτων…
Βέβαια αυτοί ακολούθησαν την αστειότητα της αρχικής λίστας υπογραφών, των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ, που έφερε και πολιτική αντιπαράθεση μεταξύ ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ (η οποία δεν αφορά το κείμενο).
Συνήθως οι υπογράφοντες τέτοιες λίστες αναφέρονται στην επαγγελματική τους ιδιότητα ή έστω στην ιδιότητα με την οποία έγιναν γνωστοί. Πρώτη φορά κάποιοι εξ αυτών υπογράφουν ως «πολιτικός κρατούμενος επί χούντας» ή ως «πολιτικός κατάδικος επί χούντας»!
Σεβαστός ο αγώνας τους, έστω και αν άσπονδοι σύντροφοί τους λένε ότι εξαργυρώνουν εφ' όρου ζωή μια στιγμή νεανικής αψηφισιάς. Πιστεύουμε ότι η στιγμή αυτή τους ανήκει και τους δικαιώνει.
Όμως σε τι προσδίδει κύρος αυτή η ιδιότητα πριν πενήντα χρόνια, στο αίτημα του serial killer να πάει σε φυλακή που γουστάρει; Και γιατί ευτελίζουν τον αγώνα τους ενάντια σε μια χούντα, υπερασπιζόμενοι αυτόν που έδρασε ενάντια σε μια δημοκρατία, και τώρα κάνει απεργία πείνας με αίτημα την επιλογή… ενδιαιτήματος;
Υπεύθυνη βέβαια είναι η μεταπολιτευτική κουλτούρα μας, αλλά κάποιες στιγμές η Ιστορία κάνει πλάκες. Για παράδειγμα οι συγκεντρωμένοι εν μέσω πανδημίας στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας, υποδέχτηκαν με χειροκρότημα ικανοποίησης και αγωνιστικές ιαχές την απόφαση ότι η Χρυσή Αυγή κρίθηκε τρομοκρατική οργάνωση. Ο νόμος όμως με τον οποίο χαρακτηρίστηκε έτσι, ανάγεται στο 2001, επί κυβέρνησης Σημίτη (και υπουργίας Μιχάλη Σταθόπουλου).
Τότε από τις πλέρια ανησυχούσες για τα δικαιώματά μας δυνάμεις, ο νόμος είχε δαιμονοποιηθεί και κατηγορηθεί, ως «τρομονόμος» (παλιά μου τέχνη κόσκινο). Προφανώς επειδή τότε η Χ.Α. υπήρχε μεν, αλλά ως περιθωριακή φασιστική ομάδα. Ούτε καν γκρουπούσκουλο. Εξ αυτού βρισκόταν έξω από το ραντάρ όσων δήλωναν πολιτικώς ανησυχούντες για το μέλλον των ελευθεριών μας. Συνειρμικά οι ευαίσθητες κεραίες τους στρέφονταν στις οργανώσεις της λεγόμενης «επαναστατικής Αριστεράς» και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων που δικαιούνταν τα μέλη τους σε περίπτωση σύλληψης.
Τότε το ΚΚΕ χαρακτήριζε το νόμο ως όπλο που στρέφεται κατά των λαϊκών δικαιωμάτων και ελευθεριών. Ο Συνασπισμός απέδιδε «ιστορική ευθύνη» στην κυβέρνηση Σημίτη για την προώθηση αυτής της νέας νομοθεσίας καθ’ υπαγόρευση της πολιτικής των ΗΠΑ».
Αυτόν τον καθ’ «υπαγόρευση της πολιτικής των ΗΠΑ» νόμο, τον χειροκρότησαν γιατί έστειλε φυλακή την ΧΑ!
Όλα τα ανωτέρω δείχνουν την… σοβαρότητα και την ποιότητα μέρους του πολιτικού μας συστήματος, και της διανόησης, που δραστηριοποιείται για ήσσονα αιτήματα, τα οποία φαντασιακά μεγαλοποιεί, επειδή δεν ξέρει για τι άλλο να «αγωνιστεί.
