Η τύφλωση για τους όρους του ανατριχιαστικού οράματος της προοδευτικής διακυβέρνησης δεν επιτρέπει στον Αλέξη Τσίπρα και στον Νίκο Ανδρουλάκη να λάβουν και να αποκωδικοποιήσουν εγκαίρως τα πρόδρομα μηνύματα της κάλπης. Οι καμπάνιες που τρέχουν οι επιτελείς τους δεν αποτρέπουν την αναπόφευκτη κρίση για τις υποψηφιότητες τους.
Δυο εικόνες που διακρίνονται από την ίδια πολιτική «καχεξία», ασύμβατες με τα μείζονα ζητούμενα του παρόντος. Η διαμόρφωση τους στηρίζεται συστατικά σε ατροφικές προτάσεις για την αντίληψη του 2023 καθώς επίσης σε εγκλωβισμούς σε εμμονικές επιδιώξεις και στην παρελθοντολογία.
Δεν υπάρχει καμία απόσταση ανάμεσα στον Πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ με τον Πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ, όπως τεχνηέντως επιχειρείται να αναδειχθεί. Αλέξης Τσίπρας και Νίκος Ανδρουλάκης έχουν ήδη συναντηθεί στο φάσμα του πανομοιότυπου στρατηγικού αδιεξόδου. Με παρεμφερή τακτική επιχειρούν να εξέλθουν από αυτήν την πολιτική καθήλωση για να μην χάσουν κι άλλο έδαφος στις εννέα ημέρες που απομένουν έως ότου στηθούν οι κάλπες της απλής αναλογικής.
Οι μετωπικές συγκρούσεις τους για την ιδιοκτησία του Ανδρέα Παπανδρέου και τη δήθεν αμύθητη, πολιτική κληρονομιά του ’81, είναι συμπτώματα αυτής της παθολογίας. Εκπέμπουν δε, το ίδιο μήνυμα πολιτικής απόγνωσης αφού ξαναζεσταίνουν τα «χαρακώματα» των υποκλοπών.
Τσίπρας και Ανδρουλάκης δοκίμασαν στην τηλεμαχία την πολιτική καταβαράθρωση για την παραλυτική συνταγή της προοδευτικής συνεργασίας, αντιμάχονται για την ιδιοκτησία του μοναδικού «σωσίβιου» που είναι απαραίτητο για το εκλογικό «ναυάγιο» που επίκειται. Ο κ. Τσίπρας έκανε επίδειξη ισχύος, καπελώνοντας τον Νίκο Ανδρουλάκη όπως και όταν είχε ενσκήψει η υπόθεση στο πολιτικό σκηνικό.
Ο Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ ενώ επιχειρούσε να αμβλύνει τα περί «φυλακής για όσους έστησαν το παρακράτος των παρακολουθήσεων» κατέγραφε την υποσκέλιση του από τον αποστολέα του προσκλητηρίου για την κεντροαριστερή συμμαχία. Μια νέα εκδοχή της αδίστακτης οικειοποίησης την οποία ο Αλέξης Τσίπρας είχε κάνει και το περασμένο καλοκαίρι όταν κλάδευε την πρωτοβουλία των κινήσεων του πολύφερνου συνεταίρου του.
Κίνηση που δεν ήγειρε την παραμικρή αντίδραση από τον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ που έλαβε ακόμη ένα δείγμα της πολιτικής μπέσας του Αλέξη Τσίπρα. Είναι ο Πρόεδρος του κόμματος του «ή μας τελειώνουν ή τους τελειώνουμε» και της επόμενης φοράς που θα «είναι αλλιώς» που τα «πρωτοπαλίκαρα» του, δίδαξαν αριστερό ήθος απειλώντας τους αντιπάλους τους, ότι θα μπουν «τρια μέτρα κάτω από τη γη». Του πρωθυπουργού της μελανότερης διακυβέρνησης στην ιστορία της μεταπολίτευσης με τους 126 νεκρούς σε Μάτι και Μάνδρα, που είτε δεν εντοπίστηκε κανένα πολιτικό λάθος ή οι τραγωδίες ήταν αποτέλεσμα «μιας στραβής στην βάρδια».
Του πολιτικού της αυταπάτης που δεν πρόλαβε να καταργήσει το μνημόνιο με έναν νόμο και ένα άρθρο, αλλά τσάκισε τους συνταξιούχους και τη μεσαία τάξη με 17 περικοπές και 29 φόρους, αφού πρώτα έκλεψε την αξιοπρέπεια τους κλείνοντας τις τράπεζες.
Του κυβερνήτη που έπαιξε με την εθνική ασφάλεια μετατρέποντας τα σύνορα σε ξέφραγο αμπέλι και τα νησιά σε αποθήκες ανθρώπινων ψυχών καταστρέφοντας τη διεθνή εικόνα της χώρα με τα κάτεργα της Μόριας και της Ειδομένης. Του αρχηγού της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας που υπερασπιζόταν την ιδέα ότι οι μετανάστες λιάζονται στην Ομόνοια και μετά εξαφανίζονται και του νυν επικεφαλής της μείζονος αντιπολίτευσης που υπονόμευσε τα εθνικά συμφέροντα και συκοφάντησε τη χώρα στις Βρυξέλλες αναπαράγοντας την τουρκική προπαγάνδα. Του Αλέξη Τσίπρα που το κόμμα του απείχε από το δημοκρατικό μπλόκο στην επιστροφή των μαχαιροβγαλτών της Χρυσής Αυγής στη Βουλή.
Αυτόν τον συνεταίρο δεν τον εξωραΐζουν ούτε το ισχυρό διψήφιο ποσοστό του ΠΑΣΟΚ, ούτε το πρόγραμμα που έχει την υπογραφή του Νίκου Ανδρουλάκη που εντοπίζει δούρειους ίππους άλλων κομμάτων όταν βαρούν οι καμπάνες της διαφάνειας για το δικό του κίνημα.
