Αχνά θυμάμαι τον Γιώργο Παπανδρέου λίγο πριν εκλεγεί πρωθυπουργός να λέει σε μια συνέντευξή του αναφερόμενος σε μια είδηση τότε για κάποια δράση της Μοσάντ, ότι δεν είμαστε εμείς γι' αυτά. Όπλο μας πρέπει να είναι η διαφάνεια. Και μάλλον είχε δίκιο. Οι μυστικές υπηρεσίες στη χώρα μας είναι παρακολούθημα του πολιτικού συστήματος. Προχουντικά κατέγραφαν κομμουνιστές, στην εποχή του ΠΑΣΟΚ συνδικαλίζονταν, έδιναν συνεντεύξεις και οργάνωναν χοροεσπερίδες, στα χρόνια του ΣΥΡΙΖΑ παρακολουθούσαν ακόμη και τα στελέχη του ΔΝΤ και διέρρεαν τις συνομιλίες στα WikiLeaks, και τώρα παρακολουθούσαν τον Ανδρουλάκη.
Ίσως λίγο ισοπεδωτική η ανωτέρω περιγραφή αλλά δεν ίσταται πολύ μακράν της πραγματικότητας. Καταδεικνύει ότι ο ΓΑΠ είχε δίκιο όταν έλεγε δεν είμαστε εμείς γι’ αυτά.
Σήμερα στη Βουλή θα διεξαχθεί η μητέρα των μαχών (και δεν είναι σχήμα λόγου) σε ένα εκρηκτικά φορτισμένο κλίμα, όπου θα λείπει ο άμεσα ενδιαφερόμενος Ανδρουλάκης, γεγονός που ευνοεί τον Τσίπρα να φανεί ως ο αρχηγέτης της κεντροαριστεράς.
Χθες ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ μιλώντας στην Κ.Ο. και το Π.Σ. εμφανίστηκε αρκετά σκληρός, ζητώντας όχι μόνο να μάθει ο λαός την αλήθεια, αλλά και «οι υπεύθυνοι να οδηγηθούν στη Δικαιοσύνη», γεγονός που προεικάζει ότι οι κοινοβουλευτικές διαδικασίες που θα ακολουθήσουν την υπόθεση δεν θα είναι απλώς διεκπεραιωτικές, αλλά αρκούντως πολεμικές.
Χαρακτήρισε την παρακολούθησή του όχι ως προσωπικό θέμα, αλλά ως ζήτημα δημοκρατίας, και την ερμήνευσε ως έργο ενός παρακρατικού μηχανισμού κινούμενου από την ηγεσία της ΝΔ για να έχει «ένα ΠΑΣΟΚ σε ομηρεία, ένα ΠΑΣΟΚ του χεριού της».
Η έκκλησή του στον Πρωθυπουργό να πει δημόσια τον λόγο της παρακολούθησής του, δημιουργεί δεδομένα που θα προβληματίσουν την κυβέρνηση. Αν το κάνει, ακυρώνει τη φύση των μυστικών υπηρεσιών. Αν δεν το κάνει, θα τη συνοδεύει η κατηγορία της ευθύνης και της συγκάλυψης.
Διαβεβαίωσε βεβαίως ότι στόχος του δεν είναι τα πολιτικά οφέλη, αλλά αυτά ούτως ή άλλως θα τα απολαύσει, καθώς χωρίς δική του υπαιτιότητα βρέθηκε στο επίκεντρο της μάλλον πλέον σφοδρής σύγκρουσης που θα έχει ως τώρα η κυβέρνηση με την αντιπολίτευση, και όπως προαλείφεται και θα μας απασχολήσει επί μακρόν.
Παράλληλα στον ισχυρισμό ότι η κοινή γνώμη δεν έχει πλήρη αντίληψη του τι συμβαίνει με τις παρακολουθήσεις στην Ελλάδα, προχώρησε ο βουλευτής του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛΛ Χάρης Καστανίδης. Όπως είπε «Χωρίς να μπορώ να υπεισέλθω σε λεπτομέρειες (και μάλιστα επειδή γνωρίζω πάρα πολύ καλά, γιατί η συζήτηση ήταν μεταξύ εμού και του προτεινόμενου ως διοικητή της ΕΥΠ), μπορώ να σας διαβεβαιώσω ότι τα πράγματα είναι λίγο χειρότερα από ό,τι διέρρευσαν».
Να υπενθυμίσουμε ότι και το ΚΚΕ ζητάει να συγκροτηθεί εξεταστική που θα εξετάσει όλες τις καταγγελίες οι οποίες αφορούν τις παρακολουθήσεις - υποκλοπές του Ανδρουλάκη, δημοσιογράφων και του τηλεφωνικού κέντρου του Κομμουνιστικού Κόμματος.
Σε αυτή τη φάση η κυβέρνηση είναι μόνη. Ωστόσο απέναντί της δεν δημιουργείται ένα κοινό μέτωπο, στο οποίο ευελπιστεί ο Τσίπρας για να προωθήσει το εύρημα της «προοδευτικής διακυβέρνησης». Ο Ανδρουλάκης δήλωσε πως οι ραγδαίες εξελίξεις δεν τον φέρνουν πιο κοντά στον Τσίπρα. Αντιθέτως αυτές αποκαλύπτουν πόσο μοιάζουν οι τακτικές της ΝΔ με εκείνες των Τσίπρα- Καμμένου.
Η θέση του ΠΑΣΟΚ πάντως είναι λελογισμένη. Δεν άρχισε να κραυγάζει φύγετε τώρα, παραιτηθείτε, και τα συναφή που ζητάει υστερικά ο ΣΥΡΙΖΑ και οι επώνυμοι συνοδοιπόροι του. Θέλει «πριν τη διεξαγωγή των επόμενων εθνικών εκλογών, ο ελληνικός λαός χωρίς εμπόδια, να μάθει την αλήθεια». Και μετά ας πάμε σε εκλογές.
Είναι σίγουρο ότι αυτές θα στιγματιστούν από την υπόθεση Ανδρουλάκη, εάν δεν λυθούν όλα τώρα με ευρεία δημοσιοποίηση και την έναρξη μιας ανασυγκρότησης των μυστικών υπηρεσιών.
ΥΓ: Όταν ένας πανεπιστημιακός καθηγητής πολιτικολογεί και δεχθεί πολιτική κριτική, αυτή δεν μεταφράζεται σε αμφισβήτηση της επιστημονικής του αξίας. Αφορά την πολιτική του άποψη και μόνο. Αν π.χ. ένας άξιος καθηγητής λέει ότι ο τάδε πολιτικός αρχηγός πιάνει πουλιά στον αέρα και έχει για πρωινό τον αντίπαλό του, εάν τον κρίνεις, επουδενί αμφισβητείς την επιστημονική του οντότητα. Μπορεί να αμφισβητείς, ως δικαιούσαι, την πολιτική ευθυκρισία του. Και είθισται ο δημόσιος πολιτικός λόγος να επιδέχεται δημόσια κριτική.
