Ο Νίκος Ανδρουλάκης πρέπει να έχει αντιληφθεί, μετά το βάπτισμα του πυρός στη Βουλή, ότι «τελείωσαν τα δίφραγκα» της ασάφειας, των ίσων αποστάσεων και των αριστερόστροφων εμμονών. Με το άνοιγμα συναίνεσης του Κυριάκου Μητσοτάκη για την αναθεώρηση του άρθρου 16 και την ίδρυση μη κρατικών πανεπιστημίων στη χώρα μας επί της ουσίας, αναποδογυρίστηκε η κλεψύδρα.
Προτού αδειάσει η άμμος της ο Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, υποχρεώνεται αντί του εγκλωβισμού στα αναχρονιστικά δίπολα του παρελθόντος, να αποδείξει ότι διαθέτει το απαιτούμενο πολιτικό έρμα και να δώσει διαπιστευτήρια με το κέντρο. Ο κ. Ανδρουλάκης ενδεχομένως να ερμήνευε τα καθαρά μηνύματα του Κυριάκου Μητσοτάκη ως πυροτεχνήματα της προεκλογικής περιόδου, για αυτό και υπό το κράτος του αιφνιδιασμού να μην αντιλαμβάνεται γιατί ως διαμάντι στο στέμμα της κορυφαίας διαδικασίας της συνταγματικής αναθεώρηση μπαίνει το άρθρο 16.
Μπορεί ο Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ να μην διακρίνει την αναγκαιότητα μετά από τη συμπλήρωση μισού αιώνα από τη μεταπολίτευση, την ετοιμότητα της ώριμης και ισχυρής Δημοκρατίας να ανοίξει το δικό της βηματισμό στο μέλλον. Ο Νίκος Ανδρουλάκης μπορεί να κατασκευάζει προκαταβολικά προσχήματα, για την άρνηση που θα ακολουθήσει την ιστορική κατάφαση να απαλλαγεί η πατρίδα μας από «βαριές εκκρεμότητες που έρχονται από το παρελθόν και μας κρατούν ακόμα σε απόσταση από τον σκληρό πυρήνα της Ευρωπαϊκής Ένωσης», όπως του υπενθύμισε ο πρωθυπουργός.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης όμως υπέδειξε στον πρωτάρη κοινοβουλευτικά, αλλά μπαρουτοκαπνισμένο στα παλαιοκομματικά χαρακώματα και μπολιασμένο πολιτικά από τα οφίτσια του βαθέος κράτους του ΠΑΣΟΚ, Νίκο Ανδρουλάκη, τις συντεταγμένες για να συναντηθούν στο μονοπάτι της συνεννόησης. «Οι διακρατικές συμφωνίες του άρθρου 28 του Συντάγματος προσφέρουν σήμερα τη δυνατότητα, με την ευθύνη της Εθνικής Αρχής Ανώτατης Εκπαίδευσης, να υπάρξει αναγνώριση ξένων πανεπιστημίων που θα ήθελαν να επενδύσουν στην Ελλάδα. Κάτι τέτοιο θα ξεκαθάριζε την κατάσταση στο σημερινό τοπίο της μεταλυκειακής εκπαίδευσης και θα προετοίμαζε το δρόμο για τη μεγάλη μεταρρύθμιση του άρθρου 16. Και σε αυτό το δρόμο θα κινηθούμε άμεσα».
Τα θετικά στοιχεία της απόκρισης Ανδρουλάκη στο ευκρινές κάλεσμα άλλωστε, αποπνέουν περισσότερο αμηχανία παρά πολιτική βούληση: «δεν είμαστε αρνητικοί στην ουσιαστική ρύθμιση της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης με γνώμονα την αυτονομία, τη λογοδοσία και τα υψηλά στάνταρ, που πρέπει να πληρούνται όπως και σε άλλες χώρες. Σε κάθε περίπτωση μην περιμένετε να δεχθούμε ως ισότιμα πανεπιστήμια, ιδιωτικά εκπαιδευτήρια, που θα βάλουν απλά μια ταμπέλα και θα κάνουν εμπόριο πτυχίων».
Επί της ουσίας ο Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ εφηύρε το «φύλλο συκής» για να αποτινάξει τη ρετσινιά της πολιτικής ατολμίας όταν την κρίσιμη στιγμή υπαναχωρήσει, αναγομώνοντας πολιτικά το ιστορικό λάθος που είχε διαπράξει ο παλαιότερος προκάτοχός του στην ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, Γιώργος Παπανδρέου.
Συμπερασματικά, ο Νίκος Ανδρουλάκης προβάρει από την αφετηρία της νέας κοινοβουλευτικής περιόδου το μεταρρυθμιστικό «κοστούμι» που για την ανυπόμονη πλέον, ελληνική κοινωνία αποτελεί το εχέγγυο για τις μεγάλες αλλαγές που επιζητά. Εάν το «μέγεθος» του είναι αναντίστοιχο από το πολιτικό μπόι του Προέδρου του ΠΑΣΟΚ, ο κ. Ανδρουλάκης θα κριθεί αυστηρά από τον κόσμο που όπως του υπενθύμισε ο πρωθυπουργός, διατρέχεται πια από μια πολιτική κουλτούρα, που δεν ζητά ηχηρά συνθήματα αλλά πειστικά επιχειρήματα και χειροπιαστά αποτελέσματα.
Εάν ο Νίκος Ανδρουλάκης επιλέξει να ηττηθεί στην αναμέτρηση με τον πολιτικό ίσκιο του, τότε θα πρέπει να αντιληφθεί ότι βάζει παρακαταθήκη για μια αντίστοιχη πορεία και κατάληξη με τους διάττοντες αστέρες του συγγενούς πολιτικά χώρου του ΣΥΡΙΖΑ.
Εκείνους που το υπόδειγμα Μητσοτάκη υποχρέωσε σε πρώτο χρόνο να βρεθούν εντός του φάσματος της πολιτικής απαξίας και εντέλει στην αποστρατεία. Σε κάθε περίπτωση ο Κυριάκος Μητσοτάκης ήδη έχει περάσει στην επόμενη φάση της αποστολής που ανέλαβε από το καλοκαίρι του 2019.
Την υλοποίηση των υπεσχημένων για την επιστροφή στους πολίτες όσων υφάρπαξε από την τσέπη τους ο Αλέξης Τσίπρας στα χρόνια της διακυβέρνησης του που καταχωρήθηκε ως η περίοδος της φορολαίλαπας, διαδέχεται η αλλαγή πίστας με την πραγματοποίηση των μεγάλων ιστορικών τομών μπορούν να τις πραγματοποιούν μόνο οι μεγάλες συναινέσεις και τελικά οι ευρύχωρες κοινωνικές συμμαχίες.
