Ο Κυριάκος Μητσοτάκης φαίνεται ότι οδεύει πλησίστιος στην αυτοδυναμία. Ισχύς του, πέραν του όποιου δικού του έργου, η αδυναμία των αντιπάλων του. Και δεν είναι μόνο ο ΣΥΡΙΖΑ που καθεύδει και μετά τις εκλογές θα βρεθεί σε υπαρξιακές αναζητήσεις. Είναι και το ΠΑΣΟΚ, ή μάλλον ο πρόεδρός του Νίκος Ανδρουλάκης, που έχει επιδοθεί σε αγωνιώδη προσπάθεια να διευκολύνει εμμέσως την αυτοδυναμία Μητσοτάκη.
Το πρόβλημα με το ΠΑΣΟΚ δεν είναι τόσο η πρόθεσή του, να επιθυμεί δηλαδή να παραμείνει στην αντιπολίτευση, προκειμένου να επενδύσει στον επόμενο εκλογικό κύκλο, οψέποτε αυτός πραγματοποιηθεί. Άλλωστε η επιφυλακτικότητα του ΠΑΣΟΚ θα μπορούσε να γίνει κατανοητή λόγω τραυματικής εμπειρίας του παρελθόντος.
Ρευστοποιήθηκε επειδή συσστρατεύθηκε για να διασωθεί η χώρα. Πλήρωσε την συγκυβέρνηση με τη ΝΔ και το ΛΑΟΣ του Καρατζαφέρη, στην κυβέρνηση υπό τον Λουκά Παπαδήμο. Αιτία της ρευστοποίησης δεν ήταν αυτή καθεαυτή η συγκυβέρνηση με τον «αιώνιο» εχθρό τη ΝΔ. Αλλωστε, και ο Αντρέας συγκυβέρνησε με τη ΝΔ στην οικουμενική κυβέρνηση υπό την Ξενοφώντα Ζολώτα. Και κάθε άλλο παρά τιμωρήθηκε από τη λαϊκή ψήφο. Αντιθέτως, επανήλθε στην πρωθυπουργία εν δόξη κι τιμή.
Η εκλογική αποδυνάμωση ήταν αποτέλεσμα των σκληρών μέτρων του μνημονίου αφενός, αφετέρου της αγελαίας προπαγάνδας του ΣΥΡΙΖΑ, που κατηγορούσε το ΠΑΣΟΚ ότι συνέπλευσε με τη Δεξιά. Ο ΣΥΡΙΖΑ που συγκυβέρνησε με τον Καμμένο κατηγορούσε το ΠΑΣΟΚ για σύμπλευση με τη Δεξιά!
Ναι, θα ήταν κατανοητό ως πολιτική επιλογή να επιδιώκει να παραμείνει στην αντιπολίτευση επιδιώκοντας την πολιτική αυτονομία του και αναμένοντας καλύτερες ημέρες που θα το καταστήσουν αξιωματική αντιπολίτευση. Αλλωστε υπάρχει η λαϊκή θυμοσοφία για κάποιον που κάηκε στον χυλό να φυσάει και το γιαούρτι.
Εκείνο όμως που δεν είναι κατανοητό είναι η πολιτική επιχειρηματολογία που επιστρατεύει για να αιτιολογήσει την απόφασή του.
Χθες στο «Βήμα» ο Ανδρουλάκης επανέλαβε τον ισχυρισμό ότι αν ο Μητσοτάκης σύρει τη χώρα σε τρίτες εκλογές θα είναι δική του επιλογή. Ενώ ο ίδιος έχει δηλώσει ότι ακόμη και 149 βουλευτές να έχει ο Μητσοτάκης στις εκλογές της 25ης, δεν πρόκειται να συνεργαστεί μαζί του, άρα δε θα σχηματισθεί κυβέρνηση, κατηγορεί τον Μητσοτάκη γιατί δε θα μπορέσει να σχηματίσει κυβέρνηση και θα πάει σε τρίτες εκλογές!
Αναπτύσσει και επιχειρηματολογία μη κατανοητή. Λέει ότι «και αν ακόμη προκύψει θέμα κυβερνησιμότητας, ο κ. Μητσοτάκης που έχει στο κόμμα του τον κ. Βορίδη, τον κ. Γεωργιάδη και τον κ. Πλεύρη (που) επικοινωνιακά «χρησιμοποιεί» τον κ. Καρατζαφέρη (με τον οποίο συνυπήρξε το ΠΑΣΟΚ όπως προείπαμε) και απολαμβάνει τη δημόσια στήριξη του Φαήλου Κρανιδιώτη, έχει επιλογές στους ομογάλακτούς του (προφανώς εννοεί τον Βελόπουλο με τον οποίο όμως ο Μητσοτάκης αποκλείει συνεργασία).
Το κάνει ακόμη χειρότερο λέγοντας τη φράση «Το πιο επικίνδυνο σενάριο είναι η παντοδυναμία της Νέας Δημοκρατίας και όχι η ακυβερνησία»!
Αδυνατούμε να παρακολουθήσουμε τη σκέψη Ανδρουλάκη. Δηλαδή ένα κόμμα με μακρόχρονη εμπειρία εξουσίας, που του έχει προσδώσει και την αντίστοιχη κουλτούρα, ένα κόμμα που φιλοδοξεί να γίνει αξιωματική αντιπολίτευση και στη συνέχεια κυβέρνηση, δηλώνει ότι προτιμά την ακυβερνησία της χώρας από το να κατακτήσει το αντίπαλο κόμμα την παντοδυναμία – λες και το δικό του κόμμα δεν κυβέρνησε με ισχυρές παντοδυναμίες, παράγοντας έργο για το οποίο δικαίως ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ επαίρεται.
Τουλάχιστον ο Τσίπρας το έλεγε πιο «πολιτικά» μνημονεύοντας τη ρήση του «Μεγάλου Τιμονιέρη» Μάο: «Μεγάλη αναταραχή θαυμάσια κατάσταση. Ταίριαζε στον Τσίπρα η φράση, άλλωστε «η κανονικότητα δεν είναι ποτέ ευκαιρία για την Αριστερά» όπως έχει πει η συντρόφισσα Έφη.
Πόσο ταιριάζει όμως στον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ, ενός κόμματος που δηλώνει τμήμα της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας, να δηλώνει ότι προτιμά την ακυβερνησία από την «παντοδυναμία» (δηλαδή την αυτοδυναμία), του αντιπάλου του; Και πόσο συμβάλει στην φιλοτέχνηση προφίλ κόμματος «αξιόπιστης αντιπολίτευσης»;
Και, κυρίως, πόσο αποδομεί το ίδιο του το κόμμα με τέτοια επιχειρήματα στέλνοντας ψηφοφόρους στον Μητσοτάκη;
