Έφτασε η κήρυξη των εκλογών για να αποφασίσει ο Νίκος Ανδρουλάκης να κηρύξει «πόλεμο» κατά του Τσίπρα. Τώρα ανακάλυψε την τυμβωρυχία τόσων χρόνων και κατηγόρησε τον Τσίπρα ως «θλιβερό μίμο και τυμβωρύχο του Ανδρέα Παπανδρέου». Τώρα θυμήθηκε τις αήθεις λυσσαλέες επιθέσεις ενάντια στον Γιώργο Παπανδρέου (Ολανδρέου, Πινοσέτ) την εποχή που το κόμμα του όπως λέει ο ίδιος «έκανε αγώνα για να σώσει τη χώρα από τη χρεοκοπία».
Τώρα κατάλαβε τον ανιδεολογικό, αντιδεοντολογικό και ασπόνδυλο μεταμορφισμό του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος σε στιγμή δημοσκοπικής αδυναμίας βάπτισε ξαφνικά το ΠΑΣΟΚ από προδοτική σε «προοδευτική δύναμη». Και τώρα ο Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ άρχισε να καταγγέλλει τον Τσίπρα ότι: «Χαρακτήριζε Πινοσέτ και Θάτσερ τον Γιώργο Παπανδρέου, πριν κάποιους μήνες έλεγε τα καλύτερα. Τον Βενιζέλο ήθελε να τον βάλει φυλακή και με τις υποκλοπές άλλαξε και λέει τα καλύτερα».
Τόσο καιρό ο Ανδρουλάκης που τον τίμησαν με την ψήφο τους 170 χιλιάδες μέλη του ΠΑΣΟΚ, απολάμβανε τις Βρυξέλλες, αφήνοντας τον ΣΥΡΙΖΑ να αλώνει τον χώρο του και να γίνεται τιμητής, επειδή δεν μετατρέπεται σε υποπόδιο προκειμένου ο Τσίπρας να απολαύσει μια ακόμη πρωθυπουργική θητεία.
Το ΠΑΣΟΚ ένιωθε δέσμιο της αντιδεξιάς παράδοσης του ιδρυτή του και του κόσμου του. Ο Αντρέας υποτίθεται ότι έκανε «μονομέτωπο» αγώνα κατά της Δεξιάς. Αυτό το επιχείρημα προβάλλουν και σήμερα οι προπαγανδιστές του ΣΥΡΙΖΑ για να καυτηριάσουν την καθυστερημένα απόμακρη στάση του ΠΑΣΟΚ έναντι του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό είναι σωστό αλλά ως ένα σημείο. Ως το σημείο που τον Αντρέα δεν τον ενοχλούσε η παραδοσιακή Αριστερά με την κριτική και τη δράση της. Όταν τον ενοχλούσε την χαρακτήριζε χλευαστικά ως «Αριστερά των σαλονιών.
Ο χρόνος έχει τη δική του «αλχημιστική» επίδραση, αλλοιώνοντας κόμματα και προσθέτοντας νέα χαρακτηριστικά σε άλλα. Ο ΣΥΡΙΖΑ παρουσιάστηκε ως ριζοσπαστική Αριστερά η οποία δεν διέπετο από την αστική ηθική. Με το σταλινικό «εξοντώστε τον αντίπαλο» επιτέθηκε, σκύλευσε, διαστρέβλωσε, κατήγγειλε τον ομοειδή του χώρο, στον οποίο τώρα στέλνει μηνύματα συμπόρευσης.
Κυβέρνησε με την πατριδοκαπηλική και θεούσα Δεξιά του Καμμένου, διαχώρισε τον λαό σε οικείους και εχθρούς (ή εμείς ή αυτοί) προσπάθησε να ποδηγετήσει την ενημέρωση με τα Ινστιτούτα Φλωρεντίας και απείλησε να θάψει δημοσιογράφους «τρία μέτρα κάτω από τη γη».
Επεχείρησε παράλληλα να σπιλώσει, ενδεχομένως και να φυλακίσει πολιτικούς αντιπάλους, ενώ πέταξε στον κάλαθο των απορριμμάτων τη λαϊκή εντολή του δημοψηφίσματος, εντάσσοντάς το χυδαία στο πολιτικό του παίγνιο (σ.σ. άσχετα με τη θέση που είχε ο καθένας στο δημοψήφισμα, η αγνόησή του αποτελεί την μέγιστη προσβολή του λαού, κάτι που δεν έχει ξανασυμβεί από συστάσεως ελληνικού κράτους. Ναι, έχουν υπάρξει οι εκλογές της βίας και νοθείας σε άλλους καιρούς, αλλά η παραχάραξη της δημοψηφισματικής εντολής αποτελεί την ύψιστη καταισχύνη).
Κοντολογίς, ο ΣΥΡΙΖΑ με την πολιτεία του από την έναρξη των μνημονίων, αντέγραψε τις χειρότερες στιγμές της Δεξιάς που καταγγέλλει. Μόνο που εκείνη η άγρια Δεξιά, έχει τη «δικαιολογία» ότι έδρασε σε ακραίους καιρούς όπου διακυβευόταν η γεωπολιτική ένταξη και το πολίτευμα της χώρας. Αντιθέτως σε μια εποχή όπου ο προσανατολισμός της χώρας ήταν δεδομένος, ο Αλέξης έψαχνε ως εκπρόσωπος του «ναυτικού λαού» του λιμάνια στον Πούτιν και τους BRICS.
Ενδεικτικά τα ανωτέρω, και δεν είναι καθόλου «περσινά, ξινά σταφύλια». Είναι ταυτοτικά στοιχεία της περιόδου του Αλέξη στην ηγεσία του κόμματος.
Και το ΠΑΣΟΚ ενοχικά αποδέχτηκε το αλύπητο μαστίγωμα, την μονομερή ενοχοποίηση για την χρεοκοπία, από τη ΝΔ αρχικά και από τον ΣΥΡΙΖΑ διαχρονικά. Η ΝΔ είχε ας πούμε κάποιο «έννομο συμφέρον». Δική της ήταν η κυβέρνηση που παρέδωσε την ωρολογιακή βόμβα στον αφελή Γιώργο Παπανδρέου. Επρεπε να αναδείξει το μαύρο πρόβατο που θα άρει τις αμαρτίες .Ο ΣΥΡΙΖΑ ως άτυπος συνεταίρος την υποβοηθούσε για να διατηρήσει την άτυπη συμμαχία με τους Παυλόπουλους, τους Παπαγγελόπουλους, τους Αντώναρους.
Επρεπε να περάσουν 10 χρόνια για να αναφέρει τις ευθύνες της ΝΔ στη χρεοκοπία, και το έκανε μόνο όταν είδε ότι χάνει στις δημοσκοπήσεις, διαπιστώνοντας ότι ο - αυταποκαλούμενος - «καραμανλικός βραχίονας» ήταν πουκάμισο αδειανό, ολίγων επωνύμων περιπτώσεων. Ητοι καθόλου συμπαγής ως λαϊκή δύναμη, και ανεπαρκής για τον ρόλο του υποστυλώματος.
Ο Ανδρουλάκης άργησε να επιτεθεί στον ΣΥΡΙΖΑ, είτε επειδή ήταν χαμένος στις Βρυξέλλες, είτε από τον φόβο μήπως τον διαβάλει ο ΣΥΡΙΖΑ ως συνοδοιπόρο του Μητσοτάκη. Τώρα που το έκανε, ο καιρός εγγύς, έχασε το τραίνο.
