Σε δημοψήφισμα την προσεχή άνοιξη, οδηγεί η πρόσφατη επιλογή του πρωθυπουργού Αλ. Τσίπρα να ανοίξει τον φάκελο της συνταγματικής αναθεώρησης.
Σύμφωνα με πληροφορίες που επικαλείται η «Καθημερινή», με βάση τον υφιστάμενο σχεδιασμό του Μεγάρου Μαξίμου, που βεβαίως δεν αποκλείεται να τροποποιηθεί υπό το βάρος των δημοσκοπήσεων της τότε περιόδου, η ατζέντα επί της οποίας θα κληθούν να τοποθετηθούν «συμβουλευτικά», όπως ανέφερε ο κ. Τσίπρας, οι πολίτες θα περιλαμβάνει: πρώτον, τη συνταγματική κατοχύρωση του δημόσιου ελέγχου της ενέργειας και των υδάτων. Δεύτερον, τις αρμοδιότητες του Προέδρου της Δημοκρατίας και, τρίτον, την καθιέρωση της ισοτιμίας της ψήφου, δηλαδή την υιοθέτηση της απλής αναλογικής, που με βάση τα αποτελέσματα στην πρόσφατη ψηφοφορία στη Βουλή θα ισχύσει από τη μεθεπόμενη εκλογική αναμέτρηση, ως σταθερού εκλογικού συστήματος.
Κατά ορισμένες πηγές, πάντως, η προεδρική εκλογή μπορεί τελικώς να αποσυρθεί από τη θεματολογία του δημοψηφίσματος, καθώς υπό την πίεση της εσωκομματικής τάσης των «53+» του ΣΥΡΙΖΑ, ο κ. Τσίπρας υπαναχώρησε από την αρχική του προσέγγιση ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας να εκλέγεται απευθείας από τον λαό.
Οι τελικές αποφάσεις του Μεγάρου Μαξίμου για τη διενέργεια ή μη, αλλά και για το περιεχόμενο του δημοψηφίσματος, θα ληφθούν στις αρχές του νέου έτους, υπό το πρίσμα και των τότε δημοσκοπήσεων.
Σε κάθε περίπτωση, είναι σαφές ότι το Μέγαρο Μαξίμου επιχειρεί να «εργαλειοποιήσει» τη συνταγματική αναθεώρηση, όχι μόνον στην κατεύθυνση ενός πολιτικού αντιπερισπασμού από τα μεγάλα προβλήματα της οικονομίας, αλλά και ως όχημα για τη σταθεροποίηση του ΣΥΡΙΖΑ και του ίδιου του κ. Αλ. Τσίπρα ως ενός εκ των δύο βασικών πυλώνων, ενός νέου διπολισμού, με τη Ν.Δ. εκ των πραγμάτων να έχει αναδειχθεί σε αντίπαλον δέος.
Στη συγκεκριμένη κατεύθυνση κινείται, όπως αναφέρεται, και μια άλλη πρόταση του κ. Τσίπρα, η οποία προβλέπει να κατοχυρωθεί συνταγματικά ότι ο εκάστοτε πρωθυπουργός θα είναι και εν ενεργεία βουλευτής. Εκ πρώτης όψεως, μέσω της προτεινόμενης ρύθμισης παύουν να αποτελούν εναλλακτικές λύσεις κυβερνήσεις με εξωκοινοβουλευτικό πρωθυπουργό που στηρίζεται από περισσότερα του ενός κόμματα. Όμως, υπάρχει και μια δεύτερη ανάγνωση: κατ' αυτήν –και με δεδομένο ότι η χώρα φαίνεται να έχει μπει οριστικά σε περίοδο πολυκομματικών κυβερνήσεων– ο αρχηγός του πρώτου κόμματος θα καταλαμβάνει σχεδόν αυτομάτως την πρωθυπουργία. Και τούτο, καθώς, με δεδομένη τη συνταγματική «απαγόρευση» επιλογής ενός εξωκοινοβουλευτικού προσώπου, θα είναι πρακτικά πολύ δύσκολο από τους μικρότερους κυβερνητικούς εταίρους να δεχθούν να μετέχουν σε συμμαχική κυβέρνηση, αλλά να θέτουν παράλληλα ως όρο πως στη θέση του πρωθυπουργού θα τοποθετηθεί άλλος βουλευτής του πρώτου κόμματος και όχι ο επικεφαλής του.
