Του Σάκη Μουμτζή
Το ερώτημα δεν είναι ρητορικό. Είναι ουσιαστικό και απασχολεί όσους γνωρίζουν πώς σκέπτονται και πώς ενεργούν οι ηγεσίες των αριστερών κομμάτων. Αν κάτι διακρίνει αυτά τα κόμματα από τα αστικά, είναι η μονολιθικότητα στην δράση και ο περιορισμός των διαφωνιών σε χαμηλής εντάσεως θέματα. Τις τελευταίες ημέρες έχουμε ομοβροντία δηλώσεων κατά του κυβερνητικού εταίρου Π.Καμμένου από πλειάδα κορυφαίων στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ και από την ναυαρχίδα του κόμματος στον χώρο των εφημερίδων, που έλαβε θέση σε αυτήν την διαμάχη υπέρ των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ που ζητούν την αποπομπή από την κυβέρνηση του Π.Καμμένου.
Το αξιοπερίεργο είναι πως ο Π.Καμμένος δεν υποχώρησε μπροστά σε αυτό το μπαράζ των επιθέσεων εναντίον του, απεναντίας, αντεπιτέθηκε με σφοδρότητα. Κατηγόρησε την συγκεκριμένη εφημερίδα πως χρηματοδοτείται για να εκτελέσει συμβόλαιο εναντίον του. Βαριά κατηγορία. Το γεγονός παρουσιάζει ενδιαφέρον, καθώς ένας κυβερνητικός εταίρος που προέρχεται από εντελώς διαφορετικό χώρο από αυτόν του βασικού κυβερνητικού κόμματος, επιτίθεται κατά εφημερίδας που το εκφράζει αυθεντικά και παραδοσιακά.
Τι θα περίμενε ο πολίτης από τον πρωθυπουργό; Ποια θα ήταν η λογική αντίδραση του σε όσα γίνονται μπροστά στα μάτια του; Το πρώτο μέλημα του θα ήταν να διαφυλάξει την ενότητα του κόμματος του. Και το δεύτερο, να κρατήσει σταθερή την κυβερνητική πλειοψηφία. Ο Α.Τσίπρας γνωρίζει πως την κυβερνητική πλειοψηφία μπορεί να την διατηρήσει ακόμα και αν εκδιώξει τον Π.Καμμένο. Υπάρχουν βουλευτές από άλλα κόμματα που θα τον βοηθήσουν. Επίσης γνωρίζει πως η ηρεμία στο κόμμα του και στον ευρύτερο χώρο της ριζοσπαστικής Αριστεράς θα επέλθει, σήμερα, μόνον με την αποχώρηση του υπουργού Εθνικής Αμύνης από το κυβερνητικό σχήμα. Η παρουσία του δεν προκαλεί μόνον εσωκομματικές τριβές, το κυριότερο, εμποδίζει την στροφή του ΣΥΡΙΖΑ προς την Κεντροαριστερά.
Τούτων δοθέντων, τι πιο λογικό και πιο αποτελεσματικό από το διαζύγιο Τσίπρα—Καμμένου; Και η πίτα ολόκληρη και ο σκύλος χορτάτος, για τον πρωθυπουργό. Κι όμως δεν κάνει την αυτονόητη κίνηση. Γιατί; Μήπως ο «έρωτας» του με τον Πάνο είναι τόσο δυνατός; Δεν το νομίζω. Μπροστά στην εξουσία δεν χωρούν συναισθηματισμοί. Μήπως θέλει, αλλά δεν μπορεί; Και αν συμβαίνει αυτό γιατί δεν μπορεί; Υπάρχει κάτι που φοβάται;
Νομίζω πως τα ερωτήματα είναι λογικά και βρίσκουν την απάντηση τους, όσο και αν αυτό φαίνεται παράδοξο, σε μια σειρά άλλων ερωτημάτων. Πώς είναι τόσο σίγουρος ο Π.Καμμένος πως ό,τι και να πεί και, κυρίως, ό,τι και να κάνει, ο Α.Τσίπρας θα το προσπεράσει σαν να μην συνέβη; Πώς ανοίγει και συντηρεί μέτωπο με πρωτοκλασάτα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ και με εφημερίδα που υποστηρίζει τα συμφέροντα της ριζοσπαστικής Αριστεράς; Και όχι μόνον επιτίθεται, αλλά και αντεπιτίθεται. Πώς είναι τόσο σίγουρος πως ο πρωθυπουργός δεν θα τον αποπέμψει από την κυβέρνηση του, την στιγμή μάλιστα που έχει εξασφαλισμένη την νέα κυβερνητική πλειοψηφία; Από πού κρατά ο Π.Καμμένος τον Α.Τσίπρα;
Όλα συγκλίνουν πως υπάρχει κάποιο ένοχο μυστικό, που το γνωρίζει ο παμπόνηρος Πάνος και ...γελά.
Δυστυχώς το πολιτικό παιχνίδι, με «πρώτη φορά Αριστερά», παίζεται με όρους Cosa Nostra. Εκβιασμοί, καμαρίλες, κατηγορίες για χρηματισμούς και συμβόλαια πολιτικής εξόντωσης. Η αποστασία δεν είναι πλέον μια ηθικά απαξιωμένη πράξη. Απεναντίας, έχει γίνει αποδεκτή και θεμιτή.
Ο Κ.Μητσοτάκης το ελάχιστο το οποίο οφείλει να πράξει, θα είναι να αποκαταστήσει κάποιους στοιχειώδεις κανόνες πολιτικής συμπεριφοράς που θα ορίζουν την πολιτική ζωή του τόπου. Να μας βγάλει από αυτόν τον λάκκο με τα λύματα που μας έρριξαν οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ.
