Του Σάκη Μουμτζή
Ο Θέμης Μαρίνος εγκατέλειψε τον μάταιο τούτο κόσμο πλήρης ημερών και εμπειριών. Έζησε μυθιστορηματικές καταστάσεις στην περίοδο της Κατοχής και στην συνέχεια εργάσθηκε για τα προς το ζην χωρίς να απαιτήσει να εξαργυρώσει την εθνική δράση του.
Ήταν αυτός που μπήκε μπροστά όταν ο Βελουχιώτης δίσταζε να συμμετάσχει στο εγχείρημα της ανατίναξης της γέφυρας του Γοργοποτάμου. Αυτή η καθυστέρηση τελικά κατέστησε την επιχείρηση στρατιωτικά ανώφελη, καθώς η μάχη του Ελ-Αλαμέιν είχε ήδη διεξαχθεί. Όμως, όπως ο ίδιος δήλωσε αργότερα, η ανατίναξη της γέφυρας θα μπορούσε να είχε πολιτικό αντίκτυπο, που όμως δεν αξιοποιήθηκε.
Ο Θέμης Μαρίνος ήταν ένας άνθρωπος που ήταν περήφανος για το παρελθόν του, ποτέ δεν κρύφτηκε και όταν προκλήθηκε υπερασπίστηκε με πάθος την δική του αλήθεια. Έτσι ο διάλογος με τον γνωστό δημοσιογράφο Γιάννη Βούλτεψη, στέλεχος του ΕΛΑΣ κατά την Κατοχή, μέσα από τις στήλες εφημερίδας (28/7/1984-13/8/84) ανέδειξε όλα τα πάθη που εξακολουθούσαν να καταδιώκουν τους πρωταγωνιστές εκείνης της ταραγμένης περιόδου, σαράντα χρόνια μετά.
Η αντιδικία τους αφορούσε την μάχη της Αμφιλοχίας (12-13/7/1944) κατά την οποίαν ο ΕΛΑΣ εκτέλεσε χωροφύλακες και αμάχους. Η επιχείρηση αυτή καταδικάστηκε τόσο από το Συμμαχικό Στρατηγείο όσο και από την κυβέρνηση Γ. Παπανδρέου. Ο Θ. Μαρίνος που είχε προσωπικές εμπειρίες από την βία του ΕΛΑΣ, με οξύ ύφος, φώτισε τα τραγικά γεγονότα σύμφωνα με την δική του εκδοχή, που φαίνεται πως βρίσκεται πιο κοντά στην πραγματικότητα.
Ο εκλιπών ποτέ δεν προκάλεσε με διχαστικές-εμπρηστικές δηλώσεις. Κατέθετε όμως πάντα με παρρησία την άποψη του για την ταραγμένη περίοδο. Θα περίμενα λοιπόν από τον πρωθυπουργό να αποτίσει τον ύστατο φόρο τιμής σε έναν πατριώτη που ανήκε στο αντίπαλο στρατόπεδο από το δικό του. Θα ήταν ένα δείγμα μεγαλοψυχίας και ένα μήνυμα πως και η Αριστερά επιθυμεί την εθνική συμφιλίωση.
Δυστυχώς, ο φανατισμός και η εμπάθεια στέρησαν από τον Α.Τσίπρα την ευκαιρία να σταθεί πάνω από τις αντιπαραθέσεις που εξακολουθούν να επιβιώνουν 75 χρόνια μετά από αυτά τα τραγικά γεγονότα. Άλλωστε ο φανατισμός φέρνει την μικροψυχία.
Προφανώς αυτή η περίοδος αποτελεί έναν από τους ιδρυτικούς μύθους της μετεμφυλιακής Αριστεράς που η ύπαρξη προσωπικοτήτων σαν τον Θέμη Μαρίνο τους αποδομούν. Πόσο διαφορετικά αντέδρασε ο περιφερειάρχης Στερεάς Ελλάδος Κ. Μπακογιάννης όταν πέθανε ο Ελασίτης καπετάν-Ερμής! (θα μπορούσε βέβαια να κάνει μιαν ανάλογη δήλωση και για τον Θ. Μαρίνο).
Για να τελειώνουμε, χρονιάρες ημέρες που είναι. Εθνική συμφιλίωση με το ζόρι δεν γίνεται. Σε αυτήν ή θα συμμετάσχουν ολόψυχα όλοι ή ο καθένας πάνω στο καντήλι του και στα λάβαρά του.
Αλλά μετά μην «σκούζουν» οι αριστεροί και οι αριστερούληδες.
